Volgens mij zou dat heel erg aan het onderwerp liggen. Het lijkt mij niet echt overtuigend om over en voor volwassene te schrijven. Je kunt je als volwassenen wel inleven in een kind (dat heb je zelf meegemaakt) maar als kind je inleven in een volwassene dat gaat volgens mij niet zonder dat je het zelf bent.

Ik denk dat het er wel vanaf hangt waarover je schrijft en hoe je dat doet, maar helemaal onmogelijk lijkt het me niet. Er zijn immers ook zangers die als kind of jongere beginnen en volwassenen aanspreken. Houd wel een thema aan dat bij jezelf past, zou ik zeggen. Zelfs op de basisschool kom ik soms bij filosofie kinderen tegen die zo'n uitgesproken en doordachte mening hebben over iets, dat ik me kan voorstellen dat je best iets te melden kunt hebben in de volwassenwereld. Maar nogmaals, probeer in je schrijfsels dan niet om te doen alsof je volwassen bent, want dat kan wel eens anders uitpakken dan je had gehoopt.

Dat is wat ik bedoelde met het onderwerp waar het over gaat. Als je iets te melden hebt inderdaad dan zou het kunnen. Maar ik denk dat het moeilijk is om niet over te komen als een volwassene.

Als je het nogal feitelijk houdt met enige diepgang, kan het volgens mij wel. Ouwelijke stijl, het kan best iets origineels zijn!

Job: Of eigenlijk, dat ik geen kinderboeken schrijf en 'echte' boeken schrijf?

Volwassenboeken echte boeken? Kinderboeken zijn ook echte boeken hoor!! Je kan natuurlijk ook een kind allerlei dingen laten meemaken die alleen voor volwassenen zijn geschikt om te lezen. Maar dan moet je wel een volwassen schrijfstijl hebben. (dit heb ik al geprobeerd maar ik heb - gelukkig - geen volwassen schrijfstijl, dus ik hou het bij andere dingen die wel geschikt zijn)

Probeer het gewoon en laat het daarna aan volwassenen lezen. Door wat ik toe nu toe van je gelezen heb (toegegeven, niet zoveel), neig ik naar zeggen "oefen nog een paar jaar".

@Job.: hoe bedoel je, wat los ik op? Genoeg oefenen voor ik iets goeds kan schrijven? Ik snap het ff niet. Uitleg graag :)

Nee, dat doe ik niet hoor... het zijn alleen de onderwerpen, gezien door de ogen van een kind van een jaar of 8-10. Dat is genoeg. En of het boek ooit uitgegeven wordt zie ik nog wel als het af is :)

Job, waarom zou je niet beginnen met kinderboeken? Dat zal toch meer aanleunen bij je leefwereld, niet? (En ik kan Aart bijtreden, kinderen zijn een kritisch publiek dus waarom zouden kinderboeken geen echte boeken zijn?) Als dat lukt zal de stap naar volwassenboeken minder groot zijn.

@Blinker: moet je natuurlijk wel een schrijfstijl hebben die bij volwassenboeken past. Die van mij is dat echt niet, veel te kinderlijk. Maar daar geniet ik echt van!

Ik ook! Ik ben verslingerd op kinderboeken, daar kan je (in tegenstelling tot volwassenboeken) immers uw fantasie nog eens gebruiken ...). Misschien een gedurfde en beledigende vraag (vat het alstublieft niet zo op) maar welke bekende/onbekende schrijfsels van uw toetsenbord stoten deze (of ten laatste volgende maand) Kruistocht in spuikerbroek van zijn troon?

Mijn langste verhaal natuurlijk!! Minstens 3 delen, misschien 5 anders worden de delen te dik (ben nog volop aan het schrijven en dat gaat nog wel een paar jaar duren) - maar het is zo mooi... echt, ik kan beginnen met lezen en vergeten dat ik eigenlijk verder wou schrijven. Dat stoot Kruistocht In Spijkerbroek absoluut van de troon - tjonge wat een eigendunk -. Die troon is voor mijn verhaal!

Als je maar geen 2e Harry Mulisch wordt.

Dat hoop ik niet nee :) gewoon Aart blijven. Wel uitgeven onder een pseudoniem als dat ooit gaat gebeuren tenminste.

Aart, staat er een deel op zz?

Een oude versie van de inleiding en een stukje van hoofdstuk 3 staan erop. Er zit allebei al een slotje op dus je kan niet meer reageren. Maar je kan me wel een pb-tje sturen ;)

Ik maak er werk van en haal mijn rode balpen alvast boven }:)