Het verhaal dat ik op het moment schrijf gaat over mezelf in de toekomst. De wereld is gedompeld in een oorlog die we niet kunnen winnen en ik zoek zogezegt mijn weg in een onbekende, chaotische wereld. Kun je jezelf als personage gebruiken? eigenlijk wel, vind ik, maar dat laat je nog steeds vrij. Ik gebruik het zowel omdat het gemakkelijk is (ik ben nog redelijk onervaren met schrijven, het is mijn eerste serieuze poging) en tevens om mezelf een beetje beter te leren kennen. Het is leuk, en af en toe ook confronterend, om in jezelf op zoek te gaan hoe je zou reageren in bepaalde situaties en soms kun je hieruit iets over jezelf leren. Is het lui? integendeel, zou ik zeggen...

Of het lui is, weet ik niet. Het is best moeilijk om jezelf goed genoeg te kennen om er een geloofwaardig karakter van te maken. Uiteindelijk zul je toch vooral over hypotetische zaken schrijven en dan moet je voor jezelf net zo hard nadenken wat je zou doen als voor een bedacht personage. Ik vind het wel vaak iets "egocentrisch" hebben. Dat de schrijver zichzelf zo belangrijk vindt dat hij ook in het verhaal voorkomt. Net zoals dat de regisseur van een film ook de hoofdrol speelt.

Nee, dat gaat over een personage dat schrijver is ;)

Dit is een leuke vraag. Heel toevallig komt Rosali op bezoek bij de hoofdpersoon van mijn verhaal. Ik speel een redelijk belangrijke rol. Verder wil ik er niks over kwijt.

Daar heb ik nog nooit over nagedacht, maar nu ik er zo over nadenk, nee. Mezelf als personage in mijn verhaal, dat lijkt me griezelig. Jasses. Niet dat ik nou zo'n eng mens ben, maar over mezelf schrijven en in een verhaal op laten draven :O .

Rosali, een verhaal in een verhaal, een raamvertelling? Ik ben nu toch wel benieuwd geworden...

Mara, ik schrijf voor kinderen van een jaar of tien. Iemand in mijn omgeving wilde graag de hoofdpersoon worden in mijn verhalen. Daar doe ik niet moeilijk over. Maar ja, twee keer per maand kom ik bij hem op het werk. Dus vandaar dat ik mezelf ook in het verhaal beschrijf. Alleen weet ik niet precies hoe hij over mij denkt. Waarschijnlijk ben ik die vrouw die steeds loopt te glimlachen.

Madonna Rosali? ;) Om op de vraag terug te komen: mij is het nog niet gebeurd. Als ik het over mezelf heb, of over gedachten van mezelf, voer ik de personages op als andere personen. Andere namen, of geen namen. Alleen 'ze' of 'hij'. Het zijn dan meestal gedachtes die ik krijg naar aanleiding van iets wat mensen doen of wat ze me laten zien van hun gedachten waar ik mijn visie in verweef en dat is de kern van het verhaal. Dus Job: nee, mijn naam staat alleen onder of boven het verhaal. Ik vind het eigenlijk heel raar om in een boek te schrijven: 'En zie, daar kwam Marriejeanne aan! Als altijd luchtig en vlot gekleed, het haar leuk geföhnd en gelakt. Een plaatje. Ze nam plaats aan tafel, tegenover Luichjens en terwijl haar vingers de structuur van het linnen kleed aftastten, sloeg ze haar ogen naar hem op.' Wat een beeld geef je dan van jezelf. Wel grappig, trouwens. Als je het doet zoals Rosali, in opdracht, lijkt het me wel lachen. Ik denk dat je het dan luchtig houden moet of spannend, maar niet al te persoonlijk.

je kunt jezelf natuurlijk altijd een andere naam geven :P en de elementen die je niet wil tonen er simpelweg uitlaten. Geen kat die dat moet weten, en het komt het verhaal waarschijnlijk ook nog ten goede.

Ik heb mezelf ooit in een kort verhaaltje gebruikt als hoofdpersonage. Mijn moeder heeft het gelezen en die zei dat de hoofdpersoon net zo reageerde als ik :P Ik had mezelf wel een andere naam gegeven, tot nu toe heeft niemand die het had gelezen geweten dat het over mij ging.

Mijn mening is dat het best kan alleen zou ik persoonlijk mijn eigen naam niet gebruiken. Maar in kinderboeken zou ik best de naam van mijn eigen kind gebruiken als hoofdpersoon en dan kan het ook best fantasie verhaaltjes zijn.

----

Eh Aart ?

Sorry was een stomme reactie die ik maar snel weer verwijderde.

Lees de volgende boeken van John Fante en je hebt antwoord op je vraag. Wait Untill Spring, Bandini The Road to Los Angeles Ask the Dust Dreams from Bunker Hill Uiteraard gebruikt Fante wel een alias. En als je een voorbeeld van geslaagde echt autobiografische fictie wilt zien, lees dan Lunar Park van Bret Easton Ellis.

Ik denk niet dat ik mijn eigen naam zou gebruiken in een boek. Om het feit dat anderen denken dat het autobiografisch is bijvoorbeeld. Het is dan moeilijk om de auteur los te koppelen van het personage.

Waarschijnlijk zou dat bij mij een heel zoetsappig verhaal worden, ik wil mezelf niet onderdompelen in vervelende situaties. Alhoewel het misschien een mooie reflectie biedt op wat er in mijn leven speelt..