Ik kom regelmatig in boeken tegen dat een personage naar die-en-die groep luistert, maar een concert beschrijven? Dat zou ik persoonlijk alleen doen als je één van de gelukkigen bent geweest die bij Abba of the Dire Straits is geweest. Een (boy)band van nu, zou ik persoonlijk minder snel zoveel aandacht geven.

Ook moet het geen reclame-stuk of puur een fan-stuk worden vind ik. Zo van: 'Ze waren weer zo goed vanavond en die en die had me toch leuke kleding aan want...' enz. Objectiviteit (voor zover mogelijk) lijkt me beter.

En tot slot: Vraag je af wat het echt toevoegt aan je verhaal. Dan kan op het ogenblik alleen jij beoordelen. Waarom wil je het? Is het belangrijk?

Groetjes,
Marlies.

Als het echt zo belangrijk wordt voor je verhaal, zou ik gewoon een fictieve band bedenken, die dan toevallig erg op de band die je nu wil gebruiken lijkt. Dan krijg je geen gezeik, en voor het verhaal maakt het verder ook niet uit denk ik.

Wat Wonderer zegt lijkt me verstandig, maar zelf zou ik het gewoon doen! In het verhaal dat ik nu schrijf komt ook een paar keer een band voor die echt bestaat, het maakt het alleen maar realistischer vind ik!
Maar als je het echt helemaal op safe wilt spelen dan is de wijze raad van Wonderer waarschijnlijk het beste!

Ik ben het ook eens met Wonderer. Bij het gebruiken een fictieve band die veel lijkt op de band die je voor ogen hebt voorkom je een hoop gezeik. Volgens mij is dit ook het meest gebruikelijk, toch kun je er vaak wel uithalen wie de schrijver eigenlijk in gedachten had voor z'n fictieve band.

Mocht je echt deze groep willen gebruiken dan kun je altijd contact met ze (of hun manager/ vertegenwoordiger) opnemen om te vragen of ze er bezwaar tegen hebben, dat is vooral belangrijk als je het verhaal publiceert. Op internet plaatsen is ook een publicatie, hier kan het ook door een breed publiek gelezen worden, zelfs dan zou ik eerst even toestemming vragen.

Bands hebben niet het eeuwige leven, dus raakt je verhaal wel eerder gedateerd als je de werkelijke naam van de band gebruikt.

Dat kan je ook juist in het voordeel van je verhaal gebruiken. Als de hoofdpersoon de godganse dag naar een lp van de Beatles luistert en niet kan wachten tot ze naar Nederland komen. Weet je precies in welke tijd het verhaal zich afspeelt.
Volgens mij is het geen enkel probleem een echte band te gebruiken. Er zijn legio verhalen waarin verwezen wordt naar bestaande bands of boeken. Marisha Pessl doet in haar debuutroman niets anders. Al deze verwijzingen maken zelfs een groot deel van haar boek uit.
De juiste mengeling van feit en fictie kan helpen een verhaal levensecht en geloofwaardig maken.

Ik geloof ook dat deze band het niet erg vindt als je hun echte naam gebruikt. Het is toch een stukje reclame en bovendien zijn het hardstikke aardige jongens die wel van een geintje houden. Toch, Shnicky? Maar navragen kan natuurlijk altijd. :wink:

Ik strooi af en toe met namen van jazz-artiesten en ben ook van plan om de dood van in ieder geval eentje in een verhaal te verwerken, om datering neer te zetten. Maar ik ga niet over de personen zelf schrijven, omdat ik die niet ken. Zou Arthur ooit een jazzartiest tegen het lijf lopen, zou dat een fictieve worden. Kan ik ook geen fouten maken als ik niet alles van die persoon weet.

Dacht nog even over dit onderwerp na en herinnerde me een rechtszaak die een jazz zangeres heeft aangespannen tegen een schrijver omdat hij haar naam te grabbel gooide in zijn boek.
Het volgende artikel komt van http://boeken.plein.nl/weblog/?month=11&year=2006

Schrijver buigt voor klacht van Rita Reys
07-11-2006
Jazz-zangeres Rita Reys en schrijver Michael van Eekeren hebben maandag tijdens een kort geding in het gerechtsgebouw van Amsterdam een schikking getroffen over een omstreden passage in Van Eekerens debuutroman Man.

Daarin schrijft Van Eekeren dat de jazz-zangeres overspel pleegt met de vader van de hoofdfiguur. De twee partijen kwamen overeen dat de roman een inlegvel krijgt, waarop staat dat ‘deze gebeurtenissen geheel aan de fantasie van de auteur zijn ontsproten’. In een eventuele tweede druk verdwijnt de naam Reys.

Na de zitting veronschuldigde Van Eekeren zich tegenover Reys. ‘Het is nooit mijn bedoeling geweest haar te krenken.’ De schrijver legde uit dat hij in zijn roman ‘een schimmenspel’ speelt van ‘fictie en werkelijkheid’. ‘De vader van de hoofdpersoon hield van jazz. Reys is hét jazz-icoon van zijn generatie. Het is dus een fictieve overdrijving die ik heb gebruikt om een schokeffect op te roepen. Van Reys zelf weet ik verder niet zo veel.’

‘Die rare pias, die warbol: hij heeft geen idee wat hij doet’, zei Reys na de zitting, ‘geen idee hoe kwetsbaar ik ben.’

Ik denk nog steeds dat het geen kwaad kan om bestaande gebeurtenissen of personen in je boek te verwerken, zolang je ze maar geen dingen laat doen die ze in werkelijkheid niet gedaan hebben.

Edit: Ik verdenk de schrijver er overigens van dat hij donders goed wist waarmee hij bezig was. Het heeft hem een hoop publiciteit opgeleverd en aandacht voor zijn boek. Er zijn allicht een aantal mensen geweest die het gekocht hebben omdat ze toch nieuwsgierig werden.
Het is een onfatsoenlijke en gemeen, maar een rel is ook een manier om je boek onder de aandacht te brengen.

dat had ik ook niet van je verwacht hoor. :D Ik geloof dat je een grote fan bent.

Dit artikel was meer ter illustratie dat je best kan en mag schrijven over bestaande personen. Zelfs Michael van Eekeren die het nogal bont maakt, komt er nog mooi mee weg.

Dat kan hoor.
In mijn verhalen gaan personen ook naar concerten van bestaande bands.

Je kan ze laten spreken met de bandleden.
Maar zelf, bij dit soort dingen werk ik dan toch met fictieve bands. Zou het moeilijk vinden een bandlid bijvoorbeeld arrogant over te laten komen in een verhaal, als ik zo’n bestaand persoon eigenlijk helemaal niet ken.

Maar als het een klein stukje uit het verhaal is, en ze vragen om een handtekening. En de zanger zegt iets aardigs tijdens het tekenen (en de zanger zo ook in het echt overkomt). Zou ik de bestaande bandnaam in het verhaal aanhouden.

Als een van je personen een hekel aan de band heeft, kan je ook gewoon vanuit de mening van die persoon schrijven.

Ik noem de naam van bands gewoon in mijn verhalen. Je hoofdpersonen kunnen best fan zijn of naar een concert gaan. Het gaat erom dat je je hoofdpersonen realistisch neer kunt zetten. Ik gebruik in mijn verhalen regelmatig namen van bands, zangers en hun songs, omdat ik vind dat het in de verhaallijnen goed van pas komt.

Btw Schnicky, ik ben nu wel heel benieuwd over welke band het nu gaat.

Ik heb nog nooit van ze gehoord. Wat voor soort muziek maken ze?

Tjdens het zappen ben ik eens op George Baker gestruikeld die een stukje uit een boek aan het voorlezen was. Uit de quote kwam dat het hoofdpersonage naar een liedje van G. Baker aan het luisteren was.
G. Baker zei dat het hem een aardig sommetje had opgeleverd. Dus dan ga ik ervan uit dat ook wanneer er een stukje van een liedjestekst in een boek wordt overgenomen, moet hiervoor betaald worden.

Wow. Dat meen je toch niet? Ik citeer in m'n verhaal (/boek) één zin uit een heel bekend popnummer, met een voetnoot voor de bronvermelding. Dat valt toch zeker gewoon onder het citaatrecht?

Lizebeth

Daar schrik ik van.
Ik kom het nog wel eens tegen met boeken lezen, songteksten in boeken. Heb het in mijn eigen mansucript ook gedaan.

Hm, hm.
Toch maar eens verdiepen in het auteursrecht.
Ik stuitte op een site dat citaat alleen geldig is voor een aankondiging, beoordeling, bespreking, kritiek of wetenschappelijke verhandeling, zie:
http://www.iusmentis.com/auteursrecht/nl/vvv/beperkingen/

Een citaat moet nut hebben. Een stuk tekst verduidelijken of iets bewijzen of zo. In een boek is het niet echt nodig en meestal alleen een opleuking.