beleven

klinkt raar I know.

Ik weet dat het zo raar nog niet is.

sommige verhalen beleef ik bijna geheel zelf (lang verhaal, zal het kort houden, veel gepest, kroop in eigen fantasiewereld, leef er nog wel eens) het helpt me vaak met schrijven,(de toneelstukken die ik schrijf zijn therapeutisch bijna, omdat ik schrijf over belevenissen in mijn fantasiewereld) laatst droomde ik bv over een minnaar waar ik zwanger van was, klopte met mijn fantasiewereld en besloot erover te schrijven.

Ik kreeg kort geleden een appje van één van mijn minnaressen dat ze zwanger is. Dat klopt niet met mijn fantasiewereld, waar niemand zwanger kan worden, maar wel met de werkelijkheid. Ik probeerde daar over te schrijven, maar helaas, dat liep halverwege het eerste hoofdstuk al muurvast. Ik kruip dan uit mijn fantasiewereld om de werkelijkheid te aanschouwen. Echter, die is zo krankzinnig onwerkelijk dat ik twijfel aan wat nu echt is. Mijn vrouw vroeg laatst nog; "Schat, waar denk je aan?" "Niets schat, ik denk aan helemaal niets." En dat is toch ook heel erg raar.

Zoek eens op de term method acting, Jody, misschien herken je daarin iets van jezelf.

Zoek eens op de term method acting, Jody, misschien herken je daarin iets van jezelf.

Method acting is echter eigenlijk op een misverstand gebaseerd. De methode is een verbastering van de methode van Stanislavsky, die stelde dat je je eigen ervaringen en emoties in moet zetten tijdens het acteren, om zo natuurlijker te spelen. Hiermee bedoelde hij dat je bijvoorbeeld het verdriet van het verlies van een huisdier kan gebruiken als je een scene speelt waarin je verdrietig bent over het overlijden van een geliefde. Dit heet 'emotional memory'. De Amerikaan Lee Strassberg vond dit allemaal machtig interessant, maar interpreteerde het alsof je daadwerkelijk mee moest maken wat je speelt. Wat leidt tot acteurs die opeens allerlei overbodige dingen doen om een rol tot leven te wekken. Een bekend voorbeeld is Dustin Hoffman, die voor de film Marathonman zichzelf helemaal uitputte voor hij op de set kwam. Zijn tegenspeler, Laurence Olivier, zag dit geamuseerd aan en zei: "My dear boy, why don't you just try acting?"

Wijs man, die Olivier.

Ik denk wel dat je iets makkelijker schrijft als je het ook mee hebt gemaakt. Sommige stukken die ik schrijf hebben hun bron in mijn eigen leven. Als ik die door proeflezers laat lezen, vinden zij die erg treffend en goed overkomen. Andere stukken die ik schrijf, vaak zijn dit ook de stukken waar ik mee worstel, schrijf ik minder goed. En ook ik heb wel eens dat ik droom over de verhalen die ik schrijf. Erg vermakelijk moet ik zeggen, vooral omdat ikzelf in die verhalen niet als personage voorkom. En ik weet van mijn eigen opleiding dat er verschillende manieren zijn om therapeutisch te werken. Met drama, muziek, dans of beeldend. Dit heet Vaktherapie of, vroeger, Creatieve therapie. Dus het is ook helemaal niet gek dat je denkt dat het therapeutisch werkt. Daar kan ik nog wel een heleboel dingen vertellen, maar dat zal ik hier niet doen, want het is geen onderdeel van schrijven an sich ;)

Ik denk wel dat je iets makkelijker schrijft als je het ook mee hebt gemaakt. Sommige stukken die ik schrijf hebben hun bron in mijn eigen leven. Als ik die door proeflezers laat lezen, vinden zij die erg treffend en goed overkomen. Andere stukken die ik schrijf, vaak zijn dit ook de stukken waar ik mee worstel, schrijf ik minder goed.

Oh ja zeker. Meer levenservaring levert betere verhalen op.