Uitverkorene

Hier een linkje, dan kunnen we de definitie van een uitverkorene http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Uitverkorene erbij houden.

Ik moest even het eerdere topic nalezen. Wel een interessant idee, de uitverkorene als antagonist. Ik ben het nog niet veel tegen gekomen. In één boek misschien, daarin weigerde de "uitverkorene" gewoonweg om mee te doen met de protagonisten, omdat hij een heel ander doel was. Volgens mij ontwikkelde hij zich uiteindelijk als dé antagonist, maar ik heb het boek niet helemaal gelezen. Waar ik me bij uitverkorenen wel vaak aan erger, zijn de voorspellingen. Het zal best zo zijn dat er één persoon is die het kwaad kan tegenhouden (maar even plat gezegd), maar ik vind dat realistischer en leuker wanneer die persoon bijvoorbeeld erg machtig is, een bepaalde kracht heeft, of als enige de potentie om die kracht te ontwikkelen. En als de uitverkorene zijn krachten nou toevallig heeft verkregen (bij toeval in een magisch krachtveld gestapt of zoiets) of door training (de uitverkorene is een veteraan in de magie en daarmee de sterkste magiër ter wereld). Dat vind ik realistischer dan een voorspelling, waarbij het allemaal al vaststaat. Ook leuk misschien: er is wel een voorspelling, maar die klopt niet en uiteindelijk blijkt degene die door de voorspelling als "uitverkorene" is aangewezen helemaal niet een uitverkorene te zijn. En wie bepaalt wie de uitverkorene wordt? De goden/hogere machten? Hebben zij dan die voorspelling opgezet? Nee, realistischer vindt ik het dat het kwaad zo sterk is geworden, dat alleen iets van gelijke kracht het nog kan verslaan. En dat er maar één (of een paar) personen zijn die die kracht hebben. Of het genoeg is om het kwaad te verslaan, en of ze eigenlijk wel staan te popelen om ten strijde te trekken, dat hangt er maar van af. Ik heb in mijn verhaal gekozen voor geen uitverkorenen, hoewel ik dat eerst wel had. In feite is niemand in mijn wereld in staat om het "kwaad" te verslaan -als het al zo kwaad is. Er is wel een groepje dat gezien wordt als uitverkorenen, maar die "uitverkorenen" zelf weten wel beter. Zij zijn niet speciaal of zoiets, hebben wel sterke magie, maar lang niet sterk genoeg om hier een stokje voor te steken. Dat wordt uiteindelijk ook des te duidelijker naarmate het verhaal vordert. Het lijkt dus hopeloos, het gevecht tegen het "kwaad". Een probleem dat ik namelijk altijd heb met uitverkorenen, met name als er een voorspelling aan vast zit, is dat je meteen al weet dat diegene het kwaad zal overwinnen. Met een voorspelling is het nog veel duidelijker. Meestal voorspelt die voorspelling eerst de geboorte van de held, en daarna dat de held het kwaad zal verslaan. Nou, het eerste gedeelte van de voorspelling is precies zo uitgekomen, hij is geboren zoals de voorspelling het zei. Dan lijkt het me behoorlijk duidelijk dat de rest ook zo zal geschieden. Niet erg spannend meer. Een uitverkorene als antagonist daarentegen... Als die uitverkorene ook nog eens overtuigd is van zijn kant, als hij vol overgave strijd tegen de protagonisten, dan hebben die protagonisten een behoorlijk probleem. Een uitverkorene is niet niks natuurlijk. Zo maak je gebruik van het gegeven "de uitverkorene wint altijd" om juist spanning te geven.

Even tussendoor Suicune, een compliment voor je posts. Ik lees net je tips over het bouwen van een wereld :thumbsup: Stel, dat die uitverkorene zelf niet veel doet, behalve uitverkoren zijn (de prinses die gered moet van de draak, zodat zij teruggebracht kan naar de koning, die stervende is van verdriet) dan is de echte protagonist de jongen (of meisje) die de prinses redt, en daarmee de koning en het rijk? Dan dragen de medestanders - helpers - tegenstanders eigenlijk het verhaal. Zodra de uitverkorene zelf moet werken aan zijn queeste, komt het innerlijk conflict erbij. Het feilbare personage, Harry Potter is daar een voorbeeld van? Uitverkorene - de Messias De bijbel is een boek vol verhalen over die Messias, maar niet geschreven vanuit die Messias. Een uitverkorene zou dan beter tot zijn (of haar) recht komen in de derde pv?

Ik moest even het eerdere topic nalezen. Wel een interessant idee, de uitverkorene als antagonist.

Als je dat interessant vindt, kijk dan ook even bij: valse protagonist. http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Protagonist

O, dank je, Mirandala! :D Ik lees ook altijd met plezier jouw posts, je weet altijd weer iets toe te voegen aan een topic dat nog niet eerder is gezegd. Het lijkt mij logisch dat een uitverkorene ook wat moet doen. Dat land gaat zichzelf niet redden. En hij mag dan wel zo grote krachten hebben, als hij ze niet gebruikt is het voorbij. Ook weer een leuk idee trouwens: er is een uitverkorene, maar die voert geen snars uit, zodat de rest van de wereld het maar moet oplossen. Hij is misschien alleen aanwezig op het cruciale moment om het kwaad te verslaan, krijgt daarom alle eer (want de uitverkorene heeft zijn plicht gedaan), maar dat roept frustratie op bij degenen die het eigenlijke werk hebben verricht. Krijg je een leuk conflict nádat het kwaad is verslagen, dat misschien nog wel een veel groter conflict kan worden. Toen begon het verhaal pas echt... Maar inderdaad, werken aan de queeste. Anders is er voor mij weinig aan. Hmm, de Messias moet toch gezien worden als boodschapper van God? Als een voorbeeld? Dan is hij eerder een soort goddelijke macht, niet zozeer een mens, meer een kracht die boven menselijkheid staat. Engel-achtig misschien. Of je dat uitverkoren kunt noemen weet ik niet echt. Ik ben niet gelovig, maar ik weet dat er een discussie bestaat of Christus meer goddelijk of meer menselijk moet worden gezien. Een menselijke Christus zou een goede HP kunnen zijn, ook in de ik-vorm, maar ik denk dat een goddelijke geest gewoon te ongrijpbaar is. Dat kun je niet beschrijven. Zo'n Messias als HP wordt dus moeilijker, misschien een bijpersonage die het hoofdpersonage bijstaat. Een uitverkorene hoeft toch niet altijd de HP te zijn, zoals je zei. Voor mij is een uitverkorene juist een normaal iemand, die door een voorspelling/toeval/het lot/whatever degene is die het kwaad moet verslaan, met alle verbazing van dien. Want hij is maar een gewoon mens. Kan hij dat wel? Wat moet hij dan doen? Juist dat maakt een uitverkorene denk ik zo sterk. Hij wordt geconfronteerd met iets dat veel groter is dan hijzelf, en hij wordt geacht daarin mee te doen en iets te volbrengen wat niemand anders kan. Zijn weg erheen, van simpele ziel naar redder van de wereld, is je personageontwikkeling. En zijn pijn omdat hij zijn dierbaren moet verlaten, zijn angst omdat hij het niet denkt te kunnen, dat maakt hem ook menselijk. Lijkt mij interessant, een verhaal met in de hoofdrol een Messias met een innerlijke tweestrijd. Een uitverkorene kan prima tot uiting komen in de ik-vorm, denk ik zo. Maar dan het liefst zo menselijk mogelijk. Een uitverkorene hoeft ook niet Messias-achtig te zijn, of een taak hebben gekregen van "hogere machten". Misschien is hij gewoon toevallig de enige, praktisch gezien. Of misschien wordt die taak hem wel opgelegd door de machthebbers van het koninkrijk, of nog leuker, wordt die taak hem door het kwaad gegeven. In werkelijkheid heeft hij helemaal geen speciale krachten, maar het kwaad wil de light side doen geloven dat er hoop is dat het kwaad verslagen kan worden. Vervolgens doodt het kwaad met gemak de "uitverkorene", wat een enorme klap zal zijn voor de goeierikken, waardoor ze al hun hoop verliezen, niet meer zullen vechten omdat het toch niet uitmaakt, en het kwaad zal overwinnen. Of is dat te vergezocht? In ieder geval, je kan zoveel meer met een uitverkorene dan alleen maar *krijgt taak om wereld te redden, vindt dat misschien een eng idee maar slaagt er uiteindelijk wel in en eind goed al goed* Btw, valse protagonist... inderdaad leuk, ik heb het alleen wel vaker gezien. Ik denk dat bij een verhaal de nadruk niet teveel moet liggen op zo'n valse protagonist, anders is het te geforceerd clichés ontwijken, zo dat het juist een cliché wordt. Het kan heel verrassend zijn, maar ik denk dat er meer wendingen nodig zijn. Het is inmiddels al vaker gedaan, geloof ik. Het beste is als je de lezer aan het twijfelen brengt wat goed en slecht nou eigenlijk is, ook nadat hij het verhaal heeft gelezen. Een zwart-witverhaal kan vermakelijk zijn, maar als je iets sterks wilt neerzetten dat de lezer nog lang bijblijft en aan het denken zet, dan heb je grijstinten nodig. En ik denk dat je dat met een uitverkorene juist leuk kunt doen, als je tenminste flink durft af te wijken van de clichés. Dat werkt erg goed: de lezer verwacht iets (want in andere boeken gaat het zo), maar het is iets compleet anders. Ik vraag me daarbij wel af: stoort het je, zo'n cliché-uitverkorene? Of moet het op dat vlak zo verrassend mogelijk? Vertrouwde opzetjes zijn immers vaak best leuk om te lezen. Is het erg, het cliché van de normale jongen/meisje dat het kwaad moet verslaan (maar daarvoor eerst nog een lange weg te gaan heeft)?

Is het erg, het cliché van de normale jongen/meisje dat het kwaad moet verslaan (maar daarvoor eerst nog een lange weg te gaan heeft)?

Als 'het kwaad' een innerlijk conflict is, wat het personage overwint, heet het een Bildungsroman. http://nl.wikipedia.org/wiki/Bildungsroman Wat is een cliché? Alles is al eens geschreven. Jij maakt het verhaal, en beslis jij een uitverkorene te gebruiken, wordt dat jouw definitie van een uitverkorene. Kijk, hoe snel je een cliché tot een interessant personage maakt, inclusief conflict:

Ook weer een leuk idee trouwens: er is een uitverkorene, maar die voert geen snars uit, zodat de rest van de wereld het maar moet oplossen. Hij is misschien alleen aanwezig op het cruciale moment om het kwaad te verslaan, krijgt daarom alle eer (want de uitverkorene heeft zijn plicht gedaan), maar dat roept frustratie op bij degenen die het eigenlijke werk hebben verricht. Krijg je een leuk conflict nádat het kwaad is verslagen, dat misschien nog wel een veel groter conflict kan worden. Toen begon het verhaal pas echt...

En dan heb je het nog niet eens geschreven :nod: Dan denk ik dat dat verhaal eigenlijk het verhaal vertelt van de personages óm de uitverkorene heen, die het personage sturen. Wikipedia geeft daarvoor een woord: Pitoval, wat 'rondtollen' betekent. Dit gegeven kun je op meerdere plots leggen, als een mal. De uitverkorene - is de populairste jongen van de klas, die overal in slaagt, op handen gedragen door ouders, leerkrachten, nu ja, iedereen. Maar de kinderen die samen met hem een geldinzamelingsactie opzetten, ontdekken dat zij eigenlijk al het werk doen - en hij alle eer opstrijkt. Want zelfs als zij er iets over tegen de leraar zeggen, wordt er enkel gezegd dat hij zo goed kan delegeren. Nu moet de uitverkorene ontmaskerd, maar ondertussen moet ook het project - de queeste, slagen. Plus nog heel veel scenarios, al dan niet met draken :)

Is het erg, het cliché van de normale jongen/meisje dat het kwaad moet verslaan (maar daarvoor eerst nog een lange weg te gaan heeft)?

Neen.

Ik vind vaak dat een uitverkorene ook een slechte kant of eventueel(?) een slecht lot. Dat maakt het naar mijn weten een stuk interessanter. Mensen denken vaak, O hij/zij is de uitverkorene dus dat zit wel goed en dan is het boek niet meer leuk/mooi. Naar mijn mening hebben Rick Riordan( Percy Jackson) en Michael Scott (de Alchemist) dit goed opgelost. Let op! Spoilers. [een magisch boek wordt gestolen. De twee die één zijn zullen de wereld redden... Of vernietigen] De Alchemist. Hoewel mensen aan dit boek zullen beginnen met in hun hoofd dat ze de wereld redden verloopt het anders. Ze redden een wereld, maar vernietigen een ander en Josh(één van de tweeling) wordt zelfs de Dood. Zij waren een protagonist met op het einde een antagonistische kant. [A half-blood of the eldest gods shall reach sixteen against all odds. And see the world in endless sleep, the hero's soul, cursed blade shall reap. A single choice shall end his days. Olympus to preserve or raze.] Percy Jackson. Hoewel Percy inderdaad de uitverkorene is en de protagonist eindigt het boek verassend. Percy red zelf niet de wereld maar door de keus te maken een mes (the cursed blade) aan iemand anders te geven, red hij de wereld alleen indirect en gaat een ander dood. Mijn punt dus, voorspellingen kunnen vaak op meerdere manieren worden opgevat. Ook de uitverkorene hoeft niet perse de redder te zijn, of de belangrijkste.

Het cliché van de normale jongen die het kwaad moet verslaan vind ik heel erg, vooral als hij eigenlijk geen normale jongen blijkt te zijn en dit er al vanaf het begin duimendik bovenop ligt. Nog erger wordt het als hij een mentor heeft, die hem steeds maar een beetje vertelt. "De rest vertel ik je als je er klaar voor bent." Met andere woorden: Ik als schrijver wil dit nog niet aan mijn lezers vertellen. (Ik heb net Eragon uit en ik ben diep teleurgesteld, vandaar.) Mijn HP wil helemaal niet helpen en is bang voor de krachten die hij heeft. Hij maakt deel uit van een groepje 'helden' en er zijn dus genoeg anderen die het klusje kunnen klaren. Dat is tenminste wat de HP denkt. Hij werkt in het begin voornamelijk mee, omdat dit ook zijn eigen doel dient. Hij is geen vondeling en ook geen wees en haalt flinke stommiteiten uit. Hij heeft een heel lange weg te gaan en moet steeds nadenken over wat hij nu eigenlijk goed of slecht vindt en of het doel altijd de middelen heiligt. Door verraad en geestelijke manipulatie neigt hij antagonist te worden, maar hoe ver dit gaat weet ik nog niet. Als ik het anders zou doen zou ik het zelf niet eens willen lezen :D . Kort samengevat: Uitverkorene? Jakkes!

Tja, ik zal eerlijk zijn, wat ik nu aan er schrijven ben is denk ik cliché. Je hebt een tweeling, opgevoed door vader, moeder wordt een subplot(niet dood dus, alleen een Scandinavische godin:p) worden door hun vader naar een andere wereld gebracht, raken bevriend met een drakenmeester en door die vriendschap worden ze met z'n drieën op een queeste gestuurd waar ze een draak moeten halen. Saga zingt over ze, zij zullen de oorzaak zijn van Ragnarok(Einde van alles). Geen mooie voorspelling dus. Ik vindt uitverkorene gewoon iets hebben. De vraag of ze het zullen halen is meestal al in de eerste bladzijden te raden maar het is de weg ernaartoe die, naar mijn mening tenminste, die het lezen waard maakt. Vooral als er in het verhaal nog iemand doodgaat. Dan weet je niet of het wel zo zeker is dat het ze lukt zonder te overlijden.

[...] op een queeste gestuurd waar ze een draak moeten halen. [...]

Een draak halen? :confused: Dat gaat toch hoop ik niet lukken. Ik heb mijzelf tot Uitverkorene gekozen [er waren geen anderen] om draken te beschermen. Ik weet niet of je ooit van Sri Brashbary hebt vernomen? Die is dood! Door mijn staf en één gedachte. Hij wou ook zomaar een draak komen ophalen. :D

Je hebt geluk, de antagonist wint dus je krijgt je kans nog om de draak te beschermen. Draak gaat niet dood hoor, alleen een van de hoofdpersonen. Het is tenslotte een kindvriendelijk verhaal;) Wat is die gedachte dan wel niet? Kan handig zijn als iemand weer mijn dragonet probeert(D/t?) te stelen.

Wat is die gedachte dan wel niet? Kan handig zijn als iemand weer mijn dragonet probeert(D/t?) te stelen.

Mijn gedachte kan ik niet delen. Je bent vrij een eigen ondeelbare gedachte te vormen die jouw strijd tegen jouw onrechtvaardigheid zal steunen. Wees voorzichtig; elke vorm van doden heeft gevolgen. Wees roekeloos; accepteer de gevolgen.

Ik heb dit wat te vaak in computerspellen en films gezien, uitverkorenen boeien mij persoonlijk niet erg. Irriteert me persoonlijk altijd als in een computer spel altijd de speler de uitverkorene moet zijn, en nooit iemand anders. Maar ja, grote fout van de meeste computerspellen is dat ze veel te veel focusen op dat de speler super speciaal is. Het mist hierdoor emotie en iedere vorm van binding met her personage. Hoe kan je jezelf nou in iemand verplaatsen die altijd al bedoeld was om te winnen? dat er nooit geen twijfel mogelijk is geweest hierover? Het uitverkorene concept is vooral erg als deze uitverkorene op magische wijze allerlei dingen leert in korte tijd waar anderen hun hele leven al mee bezig zijn. Niet alleen dat, maar de uitverkorene wordt er ook gelijk beter in dan wie dan ook. Dat gun ik ze dan gewoon niet. Er zijn wel manieren waarop het messias verhaal kan werken, maar voor mijn gevoel gebeurt dit vrij weinig. Meestal is het een eigenschap die gegeven wordt aan de protagionist in een poging hem of haar interessant te maken wat niet erg helpt als ze de persoonlijkheid van een aardappel hebben.