Wat gaat er toch fout?

Het maximaal aantal woorden dat ik heb geschreven aan één manuscript is 60.000 en ik vind het ook heel knap dat mensen manuscripten van 140.000 woorden uit hun toetsenbord weten te krijgen. Maar ik denk dat ik nu wel door de ervaring van twee manuscripten van 60.000 te hebben geschreven, eentje van 90.000 zou kunnen schrijven. Als ik dat zou willen. Waarom wil jij graag een langer verhaal schrijven? Alleen omdat je die zelf graag leest? Dat lijkt me niet de juiste motivatie. Misschien heb je tot nu toe gewoon niet genoeg verhaal gehad voor een dikker boek. Je hebt het over je verhaallijn en dat je denkt dat die niet te kort is, maar dat je niet weet wat je globaal en wat tot in details moet schrijven. Heb je weleens geprobeerd een scèneketting te maken voordat je gaat schrijven? Als je dan bijvoorbeeld je verhaal kunt opdelen in 30 scènes, en je zorgt dat je per scène gemiddeld aan de 3000 woorden komt, dan zit je toch mooi op 90.000 woorden (ruwweg zo'n 300 boekpagina's). Denk ook eens aan meerdere verhaallijnen. Of het verhaal vanuit verschillende perspectieven schrijven. Zo krijgt je verhaal ook een grotere omvang.

Er gaat niks mis; je verhalen zijn gewoon zo lang als ze zijn.

Eens met Anaïd: verhalen zijn zo lang als ze zijn. Dat gezegd hebbende: voordat een verhaal publicabel is, gaan er meestal wel een paar herschrijfrondes overheen. Bij sommigen wordt het verhaal na herschrijven langer, bij anderen korter. De meeste schrijvers die ik ken, vinden het in ieder geval prettig als de eerste versie uit de pen is, dan knippert die cursor tenminste niet meer op zo'n vragend wit vel. Wat ik probeer te zeggen: schrijf die eerste versie, zonder je zorgen te maken over de lengte van het verhaal. Laat die een maand of wat rusten, herlees en kijk of je iets mist. Zitten er gaten in het plot? Verdient een personage of verhaallijn meer aandacht? Misschien werkt het voor jou ook prettig met de hoofdlijnen op papier, en komen de details en nieuwe ideeën wel bij het herschrijven. Hoe dan ook: veel succes, en hopelijk ook veel plezier met je verhaal!

De hoofdlijnen heb ik al uitgebreid op papier staan, dat doe ik altijd voordat ik ga schrijven. Indelen in woorden zou ik kunnen proberen... Ik heb ooit een keer geprobeerd om gewoon kleine fragmenten te schrijven en die later aan elkaar te plakken, maar dat werd niks, dat werd een verhaal dat van de hak op de tak sprong. Ik kan die perfecte middenweg niet vinden.

MyrShalom - mooie naam.

Wat gaat er toch fout?

Vrijblijvend advies. Stop met woorden tellen. Toen ik jouw leeftijd had - lang geleden - schreef ik op papier en werkte een herschrijf uit op mijn Canon-typemachine. Tikketik - belletje. Woorden tellen deed ik zelden. Want dat was letterlijk tellen (met een geslepen potlood). Verzin een skelet. Schrijf daar het vlees op zonder telraam. Succes.

Ik heb niet het idee dat mijn verhaallijn te kort is, maar vooral dat ik te globaal schrijf. Ik vind het moeilijk om een weg te vinden tussen niet te globaal (dus niet te snel door het verhaal heen) en ook niet te gedetailleerd (want dan wordt het saai om te lezen). Ik ga zo eens een stukje bij proeflezen plaatsen. Maar ik ben wel eens benieuwd of jullie trucjes hebben om een verhaal wat uitgebreider en langer te schrijven zonder dat het saai wordt?

Het is niet een trucje. Misschien wel een geheim. Dat je schrijft zoals je bent. Misschien ben je ook altijd snel klaar met de afwas, je make-up, je werk of studie. Ik weet niet of dat zo is, maar als het zo is, kan ik me indenken dat je van A naar B naar Z schrijft - grote stappen, snel thuis. Wat je zou kunnen doen, is meer stilstaan bij wát je schrijft, daar eens goed naar kijken en wat je ziet, meenemen in het verhaal. Verbanden leggen tussen het een en het ander, en die onderhuids - als een tweede laag - in het verhaal inbrengen. Zo krijgen meer componenten meer betekenis. Die verbanden tussen componenten kun je aanleggen, bijvoorbeeld, door een object extra betekenis te geven, en dat zijn eigen kleine wegje te laten gaan in het verhaal, waar het in contact komt met een ander object dat ook betekenis heeft. Wanneer je die twee objecten elkaar laat 'ontmoeten', creëer je diepere betekenissen. Een voorbeeld: Roel gaat op de fiets naar Jim om een potje voetbal te spelen. Hij neemt zijn bal mee, geklemd onder de snelbinder, op zijn bagagedrager. Bij Jim aangekomen gaan ze voetballen. Hoe simpel kan het zijn. ;) Maar. Wie is Roel? Uit welk gezin komt hij? Hoe kun je dat laten zien? In welke stad, buurt, straat woont Roel? Wat voor huis? Dit hangt samen met de fiets van Roel - en waar hij hem vandaan haalt: uit de schuur, de garage, de achtertuin? Is het wel zijn fiets? Of leent hij die van de buurman? Heeft hij hem gejat, misschien? Hoe spreekt Roel? Dit hangt ook samen met zijn woonplaats, het gezin waar hij uit voortkomt, zijn leeftijd (en daar valt ook weer van alles over te zeggen / schrijven). Het hangt ook af van zijn stemming. Heeft ie zin om te voetballen? Of moet hij van zijn vader? Trainen, op elk moment van de dag? Misschien heeft Roel een handicap? Mist hij een kootje van zijn tweede linkerteen? En is zijn ene been net iets langer dan zijn andere? En wil hij tóch voetballen? Stervoetballer worden? Waarom wil Roel eigenlijk voetballen? En kan hij zomaar naar Jim? Of moet hij eerst voor zijn vader een klus doen? Die vader weet namelijk wel dat je met het missen van een teenkootje en een langer linkerbeen nóóit topvoetballer worden zal. Of moet hij iets voor zijn moeder doen? Zijn zusje? Wil ze met hem mee? Hoe vindt Roel dat? Is het eigenlijk wel zijn eigen fiets? Zijn eigen bal? En die pakjesdrager ... Et cetera et cetera ... tegen de tijd dat Roel bij Jim is, weet de lezer alles van hem, en zijn we blij dat hij eindelijk kan gaan voetballen. Maar met een beetje pech valt dat ook nog in het water, want Jim ... et cetera ... Je kunt ál die componenten essentieel maken voor je verhaal, en wanneer je ze op een goede manier aan elkaar verbindt, heb je een consistent verhaal met een goede spanning. Een verhaal is zo kort of zo lang als het is - ja, deels mee eens. Anderzijds: een verhaal is zo kort of lang van stof als zijn schrijver.

Heel goed advies, Thérèse!

Ik vind het moeilijk om een weg te vinden tussen niet te globaal (dus niet te snel door het verhaal heen) en ook niet te gedetailleerd (want dan wordt het saai om te lezen).

Te gedetailleerd kan saai zijn, dat klopt. Maar details binden je lezers ook aan het verhaal en je personages. Details geven je verhaal 'body' en zorgen dat de lezer het voor zich gaat zien. Natuurlijk wil je spanning, maar als je de elementen in je verhaal te weinig tijd en ruimte geeft, zullen ze minder indruk maken op de lezers. Ook kun je door in te zoomen het verhaal vertragen wat juist spanning kan oproepen. Je rekt de scène dus al het ware op.

Anderzijds: een verhaal is zo kort of lang van stof als zijn schrijver.

In haar/zijn praten of denken?

Heel fijn advies inderdaad Thérèse! Daar kan ik wat mee!

Ik heb ooit een boek gelezen waarin de hoofdpersoon pagina's lang met de taxi in de file stond. Hij stond maar, en stond maar, en stond maar. De radio stond aan, naast hem stond een andere auto, niets bijzonders aan de hand. En net op het moment dat ik het saai begon te vinden dat er al zo lang niets meer gebeurde dan een taxi die in een file stond, kwamen er rijen met ambulances met loeiende sirenes voorbij en vlogen er helikopters over. Dat was gewoon meer dan perfect, je bent meteen wakker en zit meteen weer volledig in het verhaal. Ik heb echt bewondering voor mensen die zo kunnen schrijven...

Anderzijds: een verhaal is zo kort of lang van stof als zijn schrijver.

In haar/zijn praten of denken?

Plus haar / zijn schrijven ... zoek de zeven verschillen. :) Of zoals Rudolf Flesch (*) zei / schreef / dacht: Schrijven is per slot van rekening spreken op papier, spreken niets anders dan hardop denken en denken is niets anders dan zwijgend spreken. (*) Helder schrijven, spreken, denken, Van Loghum Slaterus, Deventer, 1977

Heel fijn advies inderdaad Thérèse! Daar kan ik wat mee!

Mooi! :thumbsup:

Of zoals Rudolf Flesch (*) zei / schreef / dacht: Schrijven is per slot van rekening spreken op papier, spreken niets anders dan hardop denken en denken is niets anders dan zwijgend spreken.

Of zoals Yrret dacht; als je spreekt hoor/voel je je gedachten niet. Als je je gedachten beschrijft kan je schrappen, als je je gedachten uitspreekt niet. [ [...] dit heb ik geschrapt [...] ] Ergo: Rudolf was nog niet klaar met denken, en ik ben nog maar net begonnen.

Schrijft u zoals u tegen een ander spreekt, maar dan ook precies zo, dan wordt de kans groter dat men u begrijpt. Schrijf over gebeurtenissen, of aan de hand van gebeurtenissen. Als er niets met u of om u heen gebeurt, verknoei dan geen papier.

Helder schrijven, spreken, denken - Rudolf Flesch http://meerboeken.nl/shop/index.php?main_page=pro…