boekenserie of stand alone?

Stand alone: een goed in elkaar gezet verhaal waar kop en staart aan zit, met een boodschap die je me in één boek kunt vertellen. In een serie gaan die aspecten dikwijls verloren: dan wordt het gewoon leeg entertainment - waar heel veel mensen overigens gek op zijn, maar ik niet.

Stand alone. Om de zelfde reden als Diana Silver.

Ik ben met het schrijven van mijn derde thriller begonnen en ik vroeg me af wat een thrillerlezer (of van andere boeken) het liefst leest: boeken met steeds dezelfde hoofdpersonages of stand alone? Wat spreekt jullie het meest aan? Kunnen jullie bij het antwoord ook de reden vermelden voor de keuze?

Beslist een vervolg. Ik hou van vriend en vijand die ik steeds 'beter' wens te leren kennen.

Dat ligt eraan of de hoofdpersoon/-personen interessant genoeg zijn om een vervolg over hen te lezen. Pendergast, de hoofdpersoon van een aantal boeken van Preston & Child, is zo'n interessante man. In elk boek dat ik over Poltergeist las werd er iets over hem gezegd wat ik nog niet wist. Dat houdt het boeiend. Terwijl de rest van de verhalen - hij is een special agent van de CIA/FBI/zoiets - niks met elkaar te maken hebben. Alhoewel dat misschien eigenlijk geen serie is, maar gewoon een aantal alleenstaande boeken met dezelfde agent :P

Die combi wordt vaker gebruikt. Er zijn een hoop thrillers met dezelfde HP die je zowel los als als serie kunt lezen. Dan moet je er wel voor zorgen dat het voor iemand die pas bij boek 5 inhaakt, ook heel goed te volgen is. Ik vind zowel series als stand alones leuk om te lezen, hoewel ik eerder een "los" boek zal kopen dan een boek dat nummer zoveel van zoveel is. Dezelfde HP is leuk, maar dan moet die HP wel boeiend genoeg zijn (wat Waus ook al zegt).

Ik lees het liefst een volledig zelfstandig boek. Ik heb er trouwens nog nooit over nagedacht om mijn hoofdpersonen in meerdere verhalen te gebruiken en het lijkt me ook heel lastig, omdat ik bang ben te snel in herhalingen te vallen dan wel een identieke sfeer te creëren.

Interessante reacties :) Diana en Marlies : jullie hebben gelijk dat in een serie soms aspecten verloren gaan of dat je in herhaling moet vallen omdat iemand boek 3 bvb eerst leest en de voorgeschiedenis niet kent - een minpunt dus. Yrret: jij hebt ook een punt, maar dan moeten, zoals Waus zegt, de personages interessant genoeg zijn om mee verder te werken en wie beoordeelt dat dan? De schrijver? De lezer?

Ginny: de volgorde van lezen is dan inderdaad het probleem met de herhalingen en verwijzingen, wat ook het bezwaar van Johnv is. Maar als je een stand alone schrijft, moet je weer van vooraf aan beginnen met het opbouwen en uitwerken van je personages, en dat is soms moeilijk, hoewel dat persoonlijk ook mijn voorkeur is. Het is omdat meerdere lezers van mijn boeken van oordeel zijn dat ik met dezelfde personages moet verdergaan, dat ik begon te twijfelen.

Fans van je verhaal zullen altijd willen dat er meer van hetzelfde komt :) Ze vinden immers je verhaal leuk. Doe wat jij leuk vindt en wat je hart je ingeeft. Het zijn jouw woorden, die je typt. Als jij liever met nieuwe personages werkt, dan moet je met nieuwe personages werken. Overigens kun je later altijd nog beslissen om alsnog een boek met die eerdere personages te schrijven. Maar misschien heb je daar nu wel helemaal geen zin in.

Stieg Larsson (Millennium-trilogie) en Henning Mankell (Kurt Wallander serie) Beste thrillers ooit en met dezelfde hoofdpersonen.

Het ligt een beetje aan mijn bui, soms wil ik mezelf verliezen in een dikke pil met meerdere lagen, een andere keer wil ik een hap-snap-weg boekje lezen voor even tussendoor. Als die mij goed bevalt zoek ik nog eens zoiets uit van dezelfde schrijver, maar dat geld eigenlijk voor allebei de boeken :) Wat is je doelgroep en hoe ingewikkeld/uitgebreid is je verhaallijn? Kan het veel delen dragen, of is alles al verteld in een boek?

Het is omdat meerdere lezers van mijn boeken van oordeel zijn dat ik met dezelfde personages moet verdergaan, dat ik begon te twijfelen.

Dit is een signaal. Ik zou dat serieus nemen. Vermits je het zelf ook wil.

Yrret: jij hebt ook een punt, maar dan moeten, zoals Waus zegt, de personages interessant genoeg zijn om mee verder te werken en wie beoordeelt dat dan? De schrijver? De lezer?

Het is altijd de schrijver die dat bepaald. De lezer komt altijd na de schrijver.

Volledig akkoord met Koos voor de Millennium-trilogie maar die moet je echt wel in volgorde lezen, anders wordt het een warboel. Maar die serie heeft zulke sterke personages waar mijn boeken niet eens aan kunnen tippen. Johanna, ik denk dat de verhaallijn wel enkele delen kan dragen, de vraag is maar of het de lezer niet begint te vervelen om dezelfde personages steeds op dezelfde manier te zien reageren? Ik spreek dan wel over aparte boeken, niet één boek met meerdere lagen. Ik hou van de boeken van Michael Connelly met het personage Harry Bosch, maar als je die ontleedt is het uiteindelijk ook maar een variatie op telkens hetzelfde thema. Het voorstel van Ginny houdt steek: schrijven waar ik zelf zin in heb en dan later maar weer zien :)

Yrret, de schrijver bepaalt inderdaad en de lezer komt na de schrijver, maar het is wel de lezer die bepaalt of een boek goed is of niet. Uiteraard zal je daar dan ook weer wel verschillende opinies hebben. Goh, het wordt er niet makkelijker op :)

Een losstaand verhaal. Er zijn zo veel boeken die ik nog wil lezen. Als ik dan ook nog allemaal vervolgboeken moet lezen, gaat dat nooit lukken!

Duidelijk verschillende meningen :)

Als ik moet kiezen liever een op zichzelf staand boek, maar als ik weer eens een serie te pakken heb (wat me eigenlijk heel vaak overkomt) en de schrijver weet me te pakken... dan staat de serie binnen niet al te veel tijd compleet in mijn kast. Waarmee ik me dus eigenlijk aansluit bij de mening van een hoop anderen: zolang het verhaal maar blijft boeien hoeft het niet uit te maken.

Yrret, de schrijver bepaalt inderdaad en de lezer komt na de schrijver, maar het is wel de lezer die bepaalt of een boek goed is of niet. Uiteraard zal je daar dan ook weer wel verschillende opinies hebben. Goh, het wordt er niet makkelijker op :)

Het is waarschijnlijk simpeler dan ik denk. Er is niemand die bepaald wat ik schrijf. Niemand. Er is niemand die bepaald of, wat ik schrijf, goed is - of niet. Ik bepaal dat zelf. Ik trek mij niets aan, van wat een ander denkt te vinden, van mijn schrijven. Niets. Ik doe wat ik wil. En accepteer de consequenties. Maar boven alles, Kristine. Doe altijd wat jij wil. En accepteer de consequenties. Ik heb het niet zo op 1 boek schrijvers. Ik verdenk ze van een onrechtvaardig portie stom toeval. Een vervolg schrijven is voor mij een ontwikkeling die slechts alleen aan de veel betere schrijvers is voor behouden. Dat blijkt ook wel uit de vele vervolgen die echt nergens op slaan. 100% prut.

Ik hou wel van je free spirit Yrret, maar dan schrijf je eigenlijk alleen maar voor jezelf, omdat je schrijven leuk vindt (uiteraard) en niet om gelezen te worden. Misschien denk ik iets commerciëler :) En waarom een onrechtvaardige portie stom toeval voor de 1 boek schrijvers?

Het is omdat meerdere lezers van mijn boeken van oordeel zijn dat ik met dezelfde personages moet verdergaan, dat ik begon te twijfelen.

Dit is een signaal. Ik zou dat serieus nemen.

Ik weet niet of je in dezen naar lezers zou moeten luisteren. Als je een goed en aangrijpend verhaal schrijft met een personage dat iedereen geweldig vindt, heb je het goed gedaan. Felicitaties alom en lezers die graag meer van hetzelfde willen. Maar om om die reden nog eens hetzelfde te gaan doen... ik weet niet, het klinkt als de makkelijke weg, niet? De uitdaging zou zijn om een nieuw verhaal, een ander personage, op zijn eigen manier opnieuw zo'n succes te maken. Hoewel als je wil schrijven om gelezen te worden, dan moet je doen wat de lezers vragen. Maar dan zul je altijd een commerciëel schrijver zijn, en als je het mij vraagt ben ik dan liever Yrret.

Een losstaand verhaal. Na dit boek lees ik liever weer geheel iets anders. De boeken van Mankell begonnen me op een gegeven moment te vervelen. Maar als jij al met een tweede deel bezig bent, zou ik daarmee doorgaan.

Diana, ik wil geen commercieel schrijver zijn, maar ik wil uiteraard wel graag gelezen worden. Is dat niet het hele opzet van schrijven en een uitgever zoeken? Ik neem aan dat Yrret ook een uitgever heeft gezocht. Er zijn natuurlijk gradaties, maar ik denk dat niemand schrijft om daarna het manuscript in een lade weg te stoppen. En een makkelijke weg zou ik het niet echt durven noemen. Je moet constant uit je doppen kijken dat je de hoofdpersoon niets laten doen wat hij in de vorige boeken niet zou hebben gedaan. Als je bij manier van spreken in je eerste boek hebt geschreven dat je hoofdpersoon uit principe alleen maar witte hemden draagt, kan je hem nu geen knalrood geven. Verwijzingen naar gebeurtenissen uit het eerste of tweede boek moet je ook heel subtiel doen. Een nieuwe lezer kent de voorgeschiedenis niet en de lezer die de eerste gelezen heeft, is snel verveeld dat het allemaal weer herhaald wordt. Het is balanceren op een dunne koord. Aan Tja: bij mij is het soms ook het geval dat ik series beu gelezen ben en wel eens wat anders wil. Daarom ook mijn twijfels...

Als iets leuk is en blijft, dan wil ik beslist (nog) een vervolg!

ik wil uiteraard wel graag gelezen worden. Is dat niet het hele opzet van schrijven en een uitgever zoeken?

Je boek uitgeven, ja, dan probeer je te schrijven zoals men dat graag leest. Maar als je je verhaal eenmaal verteld hebt en het is geplubliceerd, dan zou voor mij het eerder de vraag zijn of mijn personages nog een tweede verhaal te vertellen hadden of niet. Of de lezers dat graag zouden willen lijkt me daaraan sterk ondergeschikt. Anders ligt er het risico van sequelen om het sequelen, en dat doet in heel veel gevallen af aan het originele verhaal. Precies om een hoop redenen waarvan er hier al een aantal genoemd zijn: past het nieuwe verhaal wel bij de personages en past het nieuwe verhaal wel bij het oude verhaal, zal het tweede verhaal even sterk worden als het eerste?

Ik hou wel van je free spirit Yrret, maar dan schrijf je eigenlijk alleen maar voor jezelf, omdat je schrijven leuk vindt (uiteraard) en niet om gelezen te worden. Misschien denk ik iets commerciëler :)

Ik probeer mijn spirit free te maken. Dat is het nog niet. De weg naar een vrije geest is al moeizaam genoeg. En mogelijk levenslang. Ik heb gelukkig geen doel. Dat is mogelijk een oplossing. Op die weg ontmoet ik al een aantal decennia weerstand. Van anderen. Toen een keer iemand zei dat ik een Draak van een mens was. Dacht ik. Mooi. En vanaf nu ben ik een Draak. http://nl.wikipedia.org/wiki/Vervolg_(werk) Ja, ik vind schrijven leuk. Of iemand mij leest is mij volkomen pindakaas. Misschien piep ik anders als niemand mij leest. Echter, hoe meer ik schrijf wat ik wens te schrijven, hoe meer mensen mij lezen. Ik blijf op het pad van de "Acht Dolende Draken." Tot de dolende ridder Don Quichot mij onthoofd.

En waarom een onrechtvaardige portie stom toeval voor de 1 boek schrijvers?

Beantwoording met een tegenvraag. Hoeveel mensen die dan nog geen schrijver zijn krijgen hun 1e boek niet gepubliceerd? Ik kies nog steeds voor een vervolgverhaal. Wie dat lukt is voor mij een SuperVetKeiGoedeMasterWriter.

Ik lees graag beiden, afhankelijk van hoe het verhaal is geschreven. De personages moeten me genoeg aanspreken om meer van te willen, zonder dat een schrijver daarin overdrijft. Het ligt eraan hoe groot de drang is om veel over het personage te weten. Ook vind ik het leuk als er in verhalen verwijzingen zijn naar andere verhalen. Een paar voorbeelden: - Thea Beckman haar driedelige serie over de 100-jarige oorlog duurde voor mij exact lang genoeg. Ik hoefde niet nog een boek na het derde, ook al ben ik een zeer grote fan van haar werk. - Stephen King zijn zevendelige torenserie. Aan deze serie was ik verslaafd. Toen je zijn boeken een tijdlang niet meer nieuw kon krijgen, heb ik €30 euro neergeteld voor een tweedehands boek om te weten wat er gebeurde. Het zevende is het enige boek dat me ooit heeft laten huilen. Een meesterlijk einde dat echter ook weer goed op zijn plaats kwam. Nog een vervolg 'dus letterlijk op het zevende) zou de vorige zeven onrecht hebben gedaan. - Voor de verwijzingen, verwijs ik ook naar King. Heel vaak duiken personages en steden onderling op als anekdote of korte opmerking in andere verhalen.

Hoewel als je wil schrijven om gelezen te worden, dan moet je doen wat de lezers vragen. Maar dan zul je altijd een commerciëel schrijver zijn, en als je het mij vraagt ben ik dan liever Yrret.

Ik denk Diana, dat er een Euro-middenweg is.

Je hebt één verhaal in meer boeken: de trilogie en dergelijke (Stieg Larssons boeken). Je hebt reeksen waarin je de personages en hun achterliggende verhaal steeds beter leert kennen, hoewel je de delen ook afzonderlijk kunt lezen omdat ze een afgerond verhaal bevatten (de meeste delen van de strip Franka, door Henk Kuijpers, op TV bijvoorbeeld NCIS). Nadeel: veel van deze series eindigen zonder het achterliggende verhaal af te ronden. Je hebt losstaande verhalen die enigszins doorlopen, maar waarvan elk deel goed afzonderlijk is te lezen: de serie of reeks (De Cock door Baantjer, het merendeel van de krimi's, vrijwel alle TV thrillers/detectives van de KRO). Er zijn losstaande verhalen die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben (de eerste boeken van Peter de Zwaan) Waar je voor uit moet kijken met thrillers is dat losstaande verhalen (dus geen serie) ook echt anders zijn. Dus andere setting, ander soort zaken, ander verloop van de plot, andere thema's, andere personages/archetypen. Anders kun je net zo goed een reeks schrijven, die je door achterliggende verhalen bovendien meer diepgang kunt geven. Of de grumpy senior rechercheur met zijn kekke hulpje en zijn bazige baas nu op politiebureau X of Y werkzaam zijn maakt namelijk weinig uit. Ik heb liever het afgeronde verhaal. Dus een reeks of losstaand verhaal. Een trilogie koop ik liever als die is afgerond, en dan bij voorkeur in één band wordt uitgegeven.

Nu je het toch over thrillers hebt, vraag ik me af waar de scheidingslijst tussen thriller en horror ligt. Een beetje off topic. Een beetje. :unibrow:

Aan Diana: bij mijn tweede boek had ik dat probleem helemaal niet, ik wist toen ik eraan begon dat het dezelfde personages en dezelfde locatie zou zijn. Met het tweede boek had ik een afgerond geheel wat de achtergrond van de hoofdpersonages betrof. Nu met mijn derde heb ik het probleem dat ik weer moet zorgen voor een achtergrond die de lezers interesseert, die geloofwaardig overkomt en waardoor je misschien, zoals jij zegt, een sequel maakt om de sequel. Een volledig andere plot verzinnen is geen probleem, maar de relatie tussen de mannelijke en vrouwelijke hoofdpersoon (achterliggend verhaal) biedt op dit ogenblik nog weinig perspectief om er een conflict in te steken. Gisteren vroeg ik de uitgever om advies en hij vond dat ik een serie van drie moest maken. Maar uiteraard denkt hij heel commercieel. Aan Yrret: Je zegt : 'Echter, hoe meer ik schrijf wat ik wens te schrijven, hoe meer mensen mij lezen.' Vermoedelijk is dat de essentie en de kracht van een goed boek, schrijven wat je zelf wil schrijven. Aan Thundernimf: Jij bevestigt met de opmerking over Thea Beckman het advies van mijn uitgever, met Stephen King dan weer niet, waaruit ik concludeer dat als als een derde boek echt past binnen de serie, het de lezer aanspreekt, maar dat die er daarna wel genoeg van heeft. Aan Schlimazlnik (wat is dat een moeilijke naam :) : de verhalen zijn best afzonderlijk te lezen, hoewel ik natuurlijk moet verwijzen naar eerdere gebeurtenissen en dan beland ik terug bij de reactie onder 7, maar als dat gedoseerd gebeurt, zou dat geen probleem mogen zijn. Blijkbaar komt het erop neer, serie of stand alone, dat het verhaal moet afgerond zijn, zoals de meesten aangeven. Die fout heb ik gemaakt met mijn eerste door een open einde te laten in het achterliggend verhaal. Aan Tja: Ik denk dat de scheidingslijn heel dun is. Voor mij ligt het verschil erin dat horror meestal geen echt plot heeft en geschreven wordt om bloederig en angstaanjagend te zijn, waar niets mis mee is. Een thriller hoeft niet bloederig te zijn, maar heeft wel een goed plot nodig dat realistisch overkomt. Mijn mening natuurlijk en ik kan er volledig naast zitten.