Het verkeerde verhaal

Ja heel herkenbaar Harry. Maar ik vind dit helemaal niet erg. En dat is ook helemaal niet een verkeerd verhaal, anders zou je niet op de idee gekomen zijn. Een verhaal heeft, als een zaadje in je denken gezaaid, reeds alles in zich om zich volledig te ontvouwen. Alleen kan het heel lang duren eer het ontkiemt, en dat laat zich niet bespoedigen. Met niks, jij probeert dat met research, ik probeer dat met schrijfcursussen, en dat zijn natuurlijk nuttige tools. Die duwen de schrijver misschien wel vooruit, maar niet het verhaal. Dat moet je als het ware eerst nog meer leven. Heel frustrerend vind ik dit soms, ik heb een schrift met synopsissen van verhalen die ik nog niet geschreven krijg. Mijn gevoel in deze: haast je langzaam. En inderdaad, het lukt wel om 'in flow' dingen te schrijven die veel dichter bij mezelf liggen. Dat is ook de te volgen weg denk ik en ik weet zeker, op een dag ben ik klaar voor dat verhaal en stroomt het uit mijn pen. Ik laat ondertussen die verhaallijnen niet verloren gaan, het zijn de mooiste. De dingen die ik nu schrijf, kon ik tien jaar geleden ook nog niet bedenken. Groei heet dat geloof ik.

Die duwen de schrijver misschien wel vooruit, maar niet het verhaal. Dat moet je als het ware eerst nog meer leven.

Hahah ja precies! Dat is het exact. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik bepaalde dingen eerst (misschien op een andere manier) zelf moet ervaren voordat ik er iets waarachtigs over kan schrijven.

Een jaar is nog niet zo lang, Harry. Soms hebben gegevens meer tijd nodig om 'neer te dalen', en soms moet de schrijver echt zoeken naar de bijpassende woorden. Maar als je weet dat 'het' er is: het verhaal, de noodzaak om het te vertellen, je innerlijke drive - geef dan niet op. Heb je voor dit verhaal / manuscript een meelezer?

Heb je voor dit verhaal / manuscript een meelezer?

dat is de kar voor het paard spannen

Heb je voor dit verhaal / manuscript een meelezer?

dat is de kar voor het paard spannen

Waarom?

Een jaar is nog niet zo lang, Harry. Soms hebben gegevens meer tijd nodig om 'neer te dalen', en soms moet de schrijver echt zoeken naar de bijpassende woorden. Maar als je weet dat 'het' er is: het verhaal, de noodzaak om het te vertellen, je innerlijke drive - geef dan niet op. Heb je voor dit verhaal / manuscript een meelezer?

Ik geef het ook niet op, maar ik weet nu met absolute zekerheid dat ik dit specifieke verhaal nu nog niet kan schrijven. Het andere project wel. In plaats van met mijn kop tegen de muur blijven beuken, doe ik nu wat me wel lijkt te lukken. Ik vind dat ook helemaal niet erg. Het voelt als een bevrijding dat ik mag schijven wat ik nu wil schrijven, in plaats van dat ik iets probeer te forceren wat er blijkbaar nog niet is.

@ Thérèse Omdat je zelf nog niet klaar bent met het verhaal, omdat voor jezelf de puzzel nog niet in mekaar valt. Als je je in dat stadium laat proeflezen, of iemand laat meelezen, van wie is het verhaal dan uiteindelijk? Inzichten kan je niet uitdelen, technieken en methodes wel, maar daarover gaat het hier niet.

@ Thérèse Omdat je zelf nog niet klaar bent met het verhaal, omdat voor jezelf de puzzel nog niet in mekaar valt. Als je je in dat stadium laat proeflezen, of iemand laat meelezen, van wie is het verhaal dan uiteindelijk? Inzichten kan je niet uitdelen, technieken en methodes wel, maar daarover gaat het hier niet.

Dit dwaalt een tikkie af, maar dat geeft natuurlijk niet. Ik laat nooit mijn werk lezen voor de eerste versie af is. Als ik halverwege stukken laat lezen dan krijg ik het gevoel dat er iemand over mijn schouders meekijkt. Ik sla daarvan dicht, word nerveus en onzeker en dat blokkeert alleen maar. De eerste versie is van mij en ik moet me vrij voelen om daarin hele slechte stukken te hebben zonder dat mensen daar iets van zeggen. Anders ga ik continu denken aan 'de lezer' en 'of het nu al goed genoeg is'. Dat werkt voor mij niet. Eerst het verhaal 'er uit'. Dan een eerste herschrijfronde. En dan pas proeflezers toelaten.

Het verhaal blijft wel van jezelf. Inzichten, logica, invalshoeken c.q. benaderingen van iemand anders kunnen soms heel verhelderend werken, waardoor stukjes op passende plaatsen vallen. Je kunt er een eind mee op weg geholpen worden. Ik geloof dat het in bepaalde gevallen - zoals bij gecompliceerde of gevoelig liggende verhalen - goed kan zijn om het idee los te laten dat een werk per definitie uit één hoofd en één hand voortkomt. Maar ook dat is een ander onderwerp. :) Als Harry's verhaal maar niet in de la blijft liggen. Nu ja, wij weten niet wat eraan schort, of wat het nodig heeft, dus op dat gebied kunnen we hem niet helpen. Ik denk dat de vraagstelling wel begrijpelijk is, en dat het probleem meer voorkomt. 't Omgekeerde overigens ook: dat je een bepaald boek niet wilt schrijven, maar er niet onderuit komt - wat je ook probeert.

Als ik halverwege stukken laat lezen dan krijg ik het gevoel dat er iemand over mijn schouders meekijkt. Ik sla daarvan dicht, word nerveus en onzeker en dat blokkeert alleen maar.

Maar nu blokkeer je ook.

Eerst het verhaal 'er uit'. Dan een eerste herschrijfronde. En dan pas proeflezers toelaten.

Ja, dat bedoel ik. First things first.

Het verhaal blijft wel van jezelf. Inzichten, logica, invalshoeken c.q. benaderingen van iemand anders kunnen soms heel verhelderend werken, waardoor stukjes op passende plaatsen vallen. Je kunt er een eind me eop weg geholpen worden. Ik geloof dat het in bepaalde gevallen - zoals bij gecompliceerde of gevoelig liggende verhalen - goed kan zijn om het idee los te laten dat een werk uit één hoofd en één hand voortkomt. Maar ook dat is een ander onderwerp. :) Als Harry's verhaal maar niet in de la blijft liggen. Nu ja, wij weten niet wat eraan schort, of wat het nodig heeft, dus op dat gebied kunnen we hem niet helpen. Ik denk dat de vraagstelling wel begrijpelijk is, en dat het probleem meer voorkomt. 't Omgekeerde overigens ook: dat je een bepaald boek niet wilt schrijven, maar er niet onderuit komt - wat je ook probeert.

Ik wil niet dwars zijn, Therese, :) Maar ik vind het ook niet erg als een verhaal van mij in de la blijft liggen :) Wat ik op dit moment voel is geen verlies of falen, maar een opluchting dat ik iets loslaat. Ik heb nog een voltooide roman in de la liggen die zo slecht is dat die echt nooit uitgegeven moet worden. Dat vind ik ook niet erg. Ik ben nog steeds tevreden dat ik hem heb voltooid.

Als Harry's verhaal maar niet in de la blijft liggen. Nu ja, wij weten niet wat eraan schort, of wat het nodig heeft, dus op dat gebied kunnen we hem niet helpen.

En als het toch in de la blijft liggen, dan is dat ook zo. Ik heb ook niet het gevoel dat Harry hulp nodig heeft.

Als ik halverwege stukken laat lezen dan krijg ik het gevoel dat er iemand over mijn schouders meekijkt. Ik sla daarvan dicht, word nerveus en onzeker en dat blokkeert alleen maar.

Maar nu blokkeer je ook.

Nee, hij is gewoon nog niet zo ver.

Herkenbaar. Ik heb zo twee manuscripten in de ijskast zitten waar ik jaren aan gewerkt hebt, het tweede is zelfs in de proefleesfase geraakt. Maar bij beiden voelde ik uiteindelijk dat ik niet echt verder kwam door een gebrek aan rijpheid. Als schrijver voel ik me nog niet klaar om zulke lange verhalen af te ronden, en bij het eerste verhaal speelde ook een gebrek aan levenservaring. Ik ben wel vast van plan om ooit met deze manuscripten verder te gaan, ze liggen zeker niet in een la (of op een USB-stick) te verkommeren, ben er in mijn hoofd ook nog mee bezig, maar focus nu even op andere (kortere) verhalen.

Het verhaal blijft wel van jezelf. Inzichten, logica, invalshoeken c.q. benaderingen van iemand anders kunnen soms heel verhelderend werken, waardoor stukjes op passende plaatsen vallen. Je kunt er een eind me eop weg geholpen worden. Ik geloof dat het in bepaalde gevallen - zoals bij gecompliceerde of gevoelig liggende verhalen - goed kan zijn om het idee los te laten dat een werk uit één hoofd en één hand voortkomt. Maar ook dat is een ander onderwerp. :) Als Harry's verhaal maar niet in de la blijft liggen. Nu ja, wij weten niet wat eraan schort, of wat het nodig heeft, dus op dat gebied kunnen we hem niet helpen. Ik denk dat de vraagstelling wel begrijpelijk is, en dat het probleem meer voorkomt. 't Omgekeerde overigens ook: dat je een bepaald boek niet wilt schrijven, maar er niet onderuit komt - wat je ook probeert.

Ik wil niet dwars zijn, Therese, :) Maar ik vind het ook niet erg als een verhaal van mij in de la blijft liggen :) Wat ik op dit moment voel is geen verlies of falen, maar een opluchting dat ik iets loslaat. Ik heb nog een voltooide roman in de la liggen die zo slecht is dat die echt nooit uitgegeven moet worden. Dat vind ik ook niet erg. Ik ben nog steeds tevreden dat ik hem heb voltooid.

Alle geschreven werk hoeft ook niet uitgegeven te worden - zeker niet als de auteur er zelf niet achter staat, maar ik voor mij zou dat toch niet goed kunnen hebben: wel af, niet goed en niets mee doen. Als het niet af was, was het iets anders.

Het verhaal blijft wel van jezelf. Inzichten, logica, invalshoeken c.q. benaderingen van iemand anders kunnen soms heel verhelderend werken, waardoor stukjes op passende plaatsen vallen. Je kunt er een eind me eop weg geholpen worden. Ik geloof dat het in bepaalde gevallen - zoals bij gecompliceerde of gevoelig liggende verhalen - goed kan zijn om het idee los te laten dat een werk uit één hoofd en één hand voortkomt. Maar ook dat is een ander onderwerp. :) Als Harry's verhaal maar niet in de la blijft liggen. Nu ja, wij weten niet wat eraan schort, of wat het nodig heeft, dus op dat gebied kunnen we hem niet helpen. Ik denk dat de vraagstelling wel begrijpelijk is, en dat het probleem meer voorkomt. 't Omgekeerde overigens ook: dat je een bepaald boek niet wilt schrijven, maar er niet onderuit komt - wat je ook probeert.

Ik wil niet dwars zijn, Therese, :) Maar ik vind het ook niet erg als een verhaal van mij in de la blijft liggen :) Wat ik op dit moment voel is geen verlies of falen, maar een opluchting dat ik iets loslaat. Ik heb nog een voltooide roman in de la liggen die zo slecht is dat die echt nooit uitgegeven moet worden. Dat vind ik ook niet erg. Ik ben nog steeds tevreden dat ik hem heb voltooid.

Alle geschreven werk hoeft ook niet uitgegeven te worden - zeker niet als de auteur er zelf niet achter staat, maar ik voor mij zou dat toch niet goed kunnen hebben: wel af, niet goed en niets mee doen. Als het niet af was, was het iets anders.

Wat die slechte roman betreft: ik zou daar een half jaar aan kunnen schaven en er iets redelijks van kunnen maken. Maar het zou nooit echt goed worden, en zeer waarschijnlijk niet uit te geven zijn. Ik bespaar me de moeite en probeer wat beters te schrijven :)

Jaren geleden (in 2006) ben ik veel te vroeg aan een verhaal begonnen. Ik schreef ruim 30.000 woorden en ik zat totaal in de knoop. De grootste moeilijkheid was dat het vanuit verschillende perspectieven geschreven werd en met mijn beperkte kennis van schrijven, kon ik dat niet aan. Een paar maanden geleden heb ik dat verhaal uit het stof gevist. Oei, wat was dat beroerd geschreven! Ik heb het weggegooid en ben met dezelfde personages, met hetzelfde verhaalidee opnieuw begonnen. Omdat de personages al heel lang in mijn hoofd woonden, omdat ik de grote lijnen van het verhaal al kende, schreef het dit keer een stuk vlotter. Karakters zijn beter uitgediept, hebben elk hun eigen stem en de eerste versie van het verhaal staat naar grote tevredenheid. Ik ben heel blij dat ik het manuscript destijds heb laten liggen, het was duidelijk de tijd nog niet om het te schrijven.

Ik heb ook zoiets. Ik schrijf momenteel kort verhalen en begin net wat technieken door te krijgen om een compleet verhaal te kunnen schrijven. Zo heb ik ook een goed idee gekregen voor een verhaal, dat echter meer vaardigheid vraagt dan ik nu heb om goed verteld te kunnen worden. Geen probleem, dat blijft dus gewoonnog even op de plank liggen tot ik mezelf wat meer heb ontwikkeld. Intussen houdt ik me bij verhalen die wel door mij verteld kunnen worden.