Meisje toch, wat moet dat krenkend voor je zijn. Ik kan mij niet voorstellen dat ze jou in andere opzichten wél in je waarde laten, dus zo heel zelfverzekerd zal je sowieso niet zijn. Dat maakt het alleen maar moeilijker voor je. Ik heb een advies voor je: niets maar dan ook niets meer aan je ouders laten lezen. Hun goedkeuring heb je niet nodig en dat je kán schrijven heb je al bewezen door het winnen van een poëziewedstrijd. Ik heb ooit een vriend gehad die mijn schrijfsels probeerde af te kraken, dus die was snel weg ;) Maar je ouders kan je nou eenmaal niet zo snel inruilen voor betere en lievere exemplaren. Je hebt trouwens vast wel mensen in je omgeving - vriend(inn)en, klasgenoten, een lieve oma - die je werk wel waarderen. Hou je daaraan vast! Drie keer per dag tegen de spiegel zeggen "ik kan schrijven" kan ook wonderen doen! Veel schrijfplezier wens ik je toe.

Niet stoppen met schrijven! Je schrijft immers voor jezelf; dan is het nooit nutteloos, wat een ander er ook van zegt (los ervan of het je eigen ouders zijn of niet). Ik ben niet echt een lotgenoot, maar dat is meer omdat ik nooit iets aan mijn ouders heb laten lezen - omdat ik bang was voor de reactie, waarvan ik verwachtte dat die in de 'verdoe je tijd niet met die onzin'-hoek zou zitten. Dus ik nam de stap niet eens om ze iets te laten lezen, totdat ik op mezelf woonde en ze een boekje/magazine met daarin mijn verhaal in hun handen kon duwen. Ik ben niet zo dapper :) Ik kan je niet echt heel veel advies geven, behalve dan wat ik al heb gezegd; blijf schrijven. De belangrijkste erkenning komt vanuit jezelf.

Je stelt je niet aan. Ouders kunnen heel vervelend zijn, het zijn ook maar gewoon mensen. En erkenning willen van je ouders, of het nu voor creatief werk is of iets anders, is iets waar veel mensen (ook als ze allang volwassenen zijn) in meerdere of mindere mate mee te kampen hebben. Dat is normaal, je ouders zijn toch degenen die je opvoeden, die je als kind als voorbeeld hebt. De beste tip die ik kan geven, en die ik vroeger zelf wel had willen krijgen is: trek je er niets van aan. Vaak is het niet eens persoonlijk bedoeld, maar zegt het meer over je ouders en over hoe die in hun vel zitten, dan over jou. Het zegt iets over hun eigen angsten en onzekerheden. Als kind besef je dat vaak nog niet, dat is iets dat je meestal ontdekt wanneer je ouder wordt. Soms komt er ook nog onwetendheid bij kijken: ze beseffen niet hoe lang het duurt voor een kunstenaar/schrijver zich echt ontwikkeld heeft en topwerk levert; dat kan jaren duren en heeft veel oefening nodig. Wat betreft schrijfwerk: creatief werk is zoiets als een baby of zelfs nog embryo, heel kwetsbaar. Wees er dus zuinig op, bescherm het, koester het, houd het voor jezelf. Laat het gewoon niet zien aan mensen die het (en jou) de grond in boren. Geef jezelf de tijd en aandacht die nodig is om je op creatief vlak te ontplooien. En je kan mensen zoeken die net zoveel liefde hebben voor schrijven als jij. Verder is het alvast een beetje een training voor later: als je serieus met schrijven aan de slag gaat, zul je ook regelmatig te kampen krijgen met afwijzingen en mensen die het niet goed vinden. Het kan trouwens best zijn dat sommig werk echt nog niet goed genoeg is, maar dat is logisch: dat ontwikkel je in de loop der jaren, het is een vak. Veel schrijvers en kunstenaars krijgen trouwens in hun volwassen leven niet (altijd) de erkenning die ze willen of soms zelfs echt verdienen. Het creatieve veld is lastig om echt in door te breken of om je brood in te verdienen. Ga gewoon door, blijf je ontwikkelen en houd vooral je plezier erin. Kracht en zelfwaardering zijn dingen die je uit jezelf moet en kunt (leren) putten. Als je daar goed voor zorgt, dan kunnen anderen, wat ze ook van jou of je werk zeggen, je creativiteit, je kracht en je plezier, niet van je afnemen.

Zoek geen herkenning bij iemand, maar laat het op je af komen. Als je omgeving enige herkenning aan je schrijven schenkt, zal je vader ook bijdraaien. Mijn ommezwaai van het levenspad kreeg ook geen herkenning, hetgeen in de loop der tijd veranderde. Niet opgeven, je ouders zijn dan wel je ouders, maar ze bepalen je leven niet in zijn geheel. En net als alle mensen, vergissen ze zich. En ook net als alle mensen, kunnen ze zich bewust worden van hun beslissing. Hoe meer herkenning je krijgt, hoe zichtbaarder het zal zijn dat ze zich vergist hebben. Weet ook dat er waarschijnlijk een beschermingsmechanisme in zulke reacties zit. Als je vader je met je voetjes op de grond houdt, is dat misschien om te zorgen dat je niet kan vallen door te beginnen zweven. Jammer dat het soms eerder de grond inboren lijkt, maar je beslist zelf of je dat toelaat of niet. Niet doen zou ik zo zeggen! ;)

Mensen zijn geneigd lacherig of denigrerend te doen over niet-concrete zaken of dingen die ze niet begrijpen / waar ze niet mee bezig zijn. 't Is wel lastig, maar probeer alle non-erkenning van vandaag - misschien zijn het niet alleen je ouders die zo reageren - als een training voor je schrijfcarrière van morgen te beschouwen. Daar kun je erg veel aan hebben. N.B. Ik zie dat Judy in # 3 ook al zoiets schreef. Dan moet het wel (voor een groot deel) waar zijn. :)

Ik ken het gevoel dat je ouders je niet serieus nemen in je schrijfwerk. Mijn vader nam me wel altijd serieus, alleen kon hij me er niet mee helpen, en bij mijn moeder koste het heel veel moeite om haar te overtuigen dat ik echt wilde schrijven. Voordat ik aan wedstrijden meedeed zag ze het slechts als een hobby van me en wilde ze me er niet mee helpen, had ze nooit tijd om feedback te geven. En nu is ze zelfs mijn vaste proeflezer en vindt ze het erg leuk om te doen, vooral ook omdat ze me ziet groeien, en maakt ze er tijd voor vrij. Mijn moeder kan heel kritisch zijn en daar soms gewoonweg heel hard in zijn. Ik ben een paar keer in huilen uitgebarsten omdat ze mijn verhaal afkraakte, maar later besefte ik me dat het geen afkraken was, tenminste, zo bedoelde ze het niet. Ze wilde en wil me gewoon helpen en soms moest en moet ze daarvoor hard zijn. Wat ik wel gemerkt heb aan mezelf is dat ik juist door die kritische blik van haar, veel harder ging werken om mezelf tegenover haar te bewijzen. En dit heeft ze gemerkt. Ik heb ook een goede vriend die me altijd helpt met proeflezen. Samen zijn ze vrij sterk. Omdat ik niet alleen mijn moeder als proeflezer heb, kan ik haar feedback compenseren met die van mijn vriend :) Dat is wel prettiger werken. Wat ik uit je verhaal haal, en ik weet natuurlijk niet het hele verhaal en ik ken je vader of je ouders verder niet, maar misschien is het toch een soort stimulans, op hun/zijn manier dan. Dat je een wedstrijd hebt gewonnen is heel goed. Het is zeker goed voor je zelfvertrouwen, maar ook om jezelf te meten wat schrijven betreft. Je hebt het dus zeker in je mars. Misschien bedoelt je vader met die opmerkingen dat je, ook al heb je een wedstrijd gewonnen, altijd kritisch moet blijven. Een jury is subjectief. Wat de een een geweldig verhaal vindt, vindt de ander misschien niet, en zo moet je altijd je uiterste best blijven doen, bij elke wedstrijd weer. Ik zou in ieder geval meer proeflezers zoeken, om een soort yin-yang effect te hebben. De kritiek die je dan van je ouders krijgt kun je dan weer compenseren. Misschien dat je proeflezers op dit forum kunt vinden :)

Ik heb je een berichtje gestuurd.

Hallo Sarah, ik kan me niet voorstellen dat ouders hun kinderen bewust naar beneden halen. Wat Da_Tonia schreef, dacht ik ook. Zo van: denk nu maar niet dat de wereld aan je voeten ligt. Als het bedoeld is om te kwetsen, vind ik dat heel erg. Ik ben het met de anderen eens. Niets meer laten lezen en gewoon lekker blijven schrijven.

SarahO, Even een tip. Als je positieve feedback krijgt op één of meer van je schrijfsels (liefst door iemand die deskundig is) laat die dan aan je ouders lezen, omdat je daarmee kunt aantonen wat je in je mars hebt.

Als je geminacht wordt, zegt dat helemaal niks over jou maar wel iets over die ander. En aan een ander kan je niet werken. Stop daar maar geen energie in. Just go where your heart says 'go'

JUST GO FOR IT, GIRL! :) Toon ze hun ongelijk en doe wat je leuk vindt en goed kunt. Zolang je er zelf maar plezier in hebt. (Wel stom dat ze zo reageren trouwens, maar hun houding kun je zo 1,2,3 niet veranderen vrees ik, dus er mee omgaan en blijven doen wat je doet :))

He jakkes! Jammer dat je ouders, toch mensen van wie je juist wilt horen dat ze je steunen het geweldig vinden wat je doet, zo reageren. Misschien willen ze je op de een of andere manier beschermen? Zo van: Er zijn maar zooooo weinig mensen die echt succesvol kunnen worden in het schrijven, er is zooooo veel concurrentie en geluk voor nodig, als 'wij' maar zeggen dat het allemaal niet zo serieus is, dan valt de klap misschien later mee? Of zoiets? Ik weet niet hoe je ouders verder zijn natuurlijk, maar dit lijkt mij toch een meest 'ouderlijke' reactie: Bescherming. Dat het ze wat 'ongelukkig de mond uit komt', is erg vervelend. Zoals hier al vaker is gezegd: Ga verder met schrijven! En deel even niet zoveel meer hierover met je ouders, als ze je daarmee kwetsen of aan het twijfelen brengen. Je leeftijd heeft er niets mee te maken. Zeventien of zevenenzeventig, als je een passie hebt voor schrijven, dan heb je een passie voor schrijven. Punt. Succes! K.

Begin er eerst eens mee je eigen werk erkenning te geven. Stop met praten over je schrijfsels - als het niet meer dan dat is, hou er dan maar mee op. Ook krabbels, probeerseltjes en wat voor denigrerende andere woorden hier op het forum rondvliegen maken wat je doet niet bepaald serieus. Praat liever van gedichten of poëzie, of als je het hebt, specifieker: kwatrijnen, sonnetten, haikus. Ik snap niet waarom je je werk nutteloos vindt. Je schrijft toch niet alleen voor je ouders? Kijk eens of je op internet je gedichten kunt plaatsen en bespreken. Of in een dichterskring in de buurt. Of wacht tien jaar met laten lezen, dan kun je een forse bundel bij elkaar geschreven hebben.

Hoi SarahO, ouders zijn ook maar mensen. Laat het van je afglijden (met wat erbarmen) en zoek ergens anders erkenning. Erkenning en waardering zijn wel heel erg belangrijk. Zoek een schrijfclub/schrijfgroep/poëziegroep in je omgeving of richt er zelf een op, ga op schrijfles of poëzieles, online maar liefst ook in de echte wereld. Dat maakt echt een wereld van verschil, feedback krijgen van mensen die er zelf van houden en die er ook wat meer verstand van hebben dan je ouders. Laat je in ieder geval niet ontmoedigen.

Hoi Sarah, In aanvulling op bovenstaande reacties: laat je je gedichten wel eens lezen door je leraar Nederlands? Goede kans dat hij/zij je een eerlijk en professioneler oordeel geeft. Sterkte, en laat je niet wegblazen door kritiek! Laat in je gedichten zien wie je bent.

Sarah, ik heb even bij je posthistorie gekeken en gezien dat je nooit reageert wanneer mensen de moeite nemen een reactie te geven op je topics. Hoogst eigenaardig en heel onbeleefd.

Niet zo hard, Déesse-en-France. Het bericht is pas van gisteren, geef haar even wat tijd.