Ik heb zoiets niet, maar ik schrijf dan ook niet zo intensief en vooral gedichten. Wel heb ik het begin van een verhaal al heel lang op de computer staan, ik denk hier vaak aan terug, maar verwacht niet het ooit af te ronden. Misschien wordt dat ooit mijn oermanuscript (of is het al zo....).

Hm. Nee, ik heb niet één oermanuscript. Wel oerideeën of oerverhalen die ik telkens weer ophaal, soms net in een andere vorm. Er zijn wel verhalen die ik puur voor mijzelf schrijf; die zijn dan vaak autobiografisch van vorm. Ben wel benieuwd of anderen wel zo'n oermanuscript hebben. ;)

Ik heb hetzelfde als Waus. Het verhaal is er, ik weet alleen niet hoe ik het goed moet vertellen en het blijft maar opduiken.

Ik heb echt een duidelijk oermanuscript. Of nou ja, een verhaal waar ik altijd weer naar terugkeer. Het groeit met me mee. Ik was volgens mij twaalf, misschien elf, toen ik ermee begon; toen was het nog een grap. Ik had zoveel serieuze verhalen waar ik hard aan werkte en dit was gewoon een suf verhaaltje dat ik voor de lol opschreef, zonder enige bedoeling het serieus uit te werken. Inmiddels heb ik het talloze keren herschreven, zodat het in de verste verte niet meer lijkt op dat prulletje van mijn jeugd, maar een definitieve versie blijft maximaal een maand intact. Ik krijg gewoon altijd weer nieuwe ideeën of moet er iets aan veranderen. Misschien dat ik er ooit echt tevreden over kan zijn, maar dat lijkt nu nog ver weg. Ik wil eigenlijk met dit oermanuscript meedoen aan een manuscriptenwedstrijd, maar bij het idee dat ik een deadline heb en dan een definitieve versie moet inleveren, gaan mijn vingers al jeuken... Ik werk ook nog wel aan andere verhalen, maar het voelt alsof ik eerst dit manuscript definitief moet afmaken voor ik verder kan; het probleem is dat ik dit verhaal gewoon niet los kan laten en dat eigenlijk ook nog niet wil. Vooral omdat ik nog steeds aan het leren ben. Ik wil niet het manuscript een jaar laten liggen om dan te denken 'Jakkes, wat slecht was ik toen'. Vreemd genoeg heb ik deze angst dus helemaal niet bij dat het enige andere manuscript dat ik ooit heb voltooid. Dat heb ik al maanden geleden afgemaakt en sindsdien hier en daar een spelfoutje eruit gehaald of een stukje dialoog veranderd. De plot en personages zijn nog precies hetzelfde als in de eerste versie.

Nee ik heb geen oerverhaal, maar ik weet ook waarom. Alle verhalen die ik schrijf ken ik uit mijn hoofd, van punt a tot punt z. Als ik die dan telkens opnieuw zou moeten lezen tot in de eeuwigheid, zou ik gek worden. Ik weet dat mijn verhalen nooit 100% perfect zullen zijn en dat ik er over een paar jaar vast van denk dat het prul is, maar op het moment dat het af is, ben ik er trots op en laat ik het met rust. Misschien als ik nog eens denk het te verbeteren, duik ik er wel weer in, maar dan alleen omdat ik het ook echt wil uitgeven, niet om het voor mezelf te houden.

@Muzy95, ben je niet gewoon telkens een nieuw verhaal aan het schrijven? Maar elke maand weer verder met een volgende versie... wow.

Het is (gelukkig) niet elke keer een geheel nieuwe versie; het is gewoon dat er altijd wel iets veranderd kan worden. Elke maand heb ik wel een moment dat ik vind dat er in hoofdstuk 5 en 6 te weinig beschrijving zit of dat de informatiedosering toch niet helemaal goed is in de eerste drie hoofdstukken. Vreemd genoeg ben ik al een poosje tevreden met het einde, dus dat blijft nu redelijk hetzelfde. Een echte complete herschrijving heb ik nu drie keer gehad, geloof ik. De laatste was een paar weken geleden. Ook dan wordt het verhaal niet helemaal omgegooid. Er gaat een subplot weg, het achtergrondverhaal van een personage wordt anders of ik wil het verhaal iets meer diepgang geven. Dit keer kwamen er 10.000 woorden bij omdat ik meer opbouw wilde tussen twee personages. Maar ja, as je kijkt naar het geheel is het toch wel heel erg veranderd. De eerste 'serieuze' versie (67 a4tjes) was een redelijk standaard fantasyverhaal. Nu is het 170 a4tjes en weiger ik mijn personages onder te verdelen in antagonisten en protagonisten.

Ik heb geen oermanuscript of oerverhaal in de zin van "het keert steeds weer terug". Ik heb wel bepaalde thema's die in meer of mindere mate steeds terugkeren in allerlei verhalen. Maar ik denk dat dat ook iets is om je eigen identiteit als schrijver te kunnen bepalen. Dat je iets "eigens" in de werk weet te stoppen, niet alleen voor wat betreft stijl, maar ook voor wat betreft thema's. Hoe vaker ik met de thema's bezig ben, hoe dieper ik er in duik. Het is een soort onderzoek, een extreme vorm van observeren en bestuderen. In verschillende verhalen kun je zo'n thema van veel kanten belichten. Het manuscript waar ik al zo lang mee bezig ben, zie ik niet als een oerverhaal. Het is wel zo dat alle andere verhalen die ik schrijf een soort vingeroefeningen zijn. Daar moet ik ook bij zeggen dat het "oerverhaal" geen verhaal is, het is meer de beschrijving van een wereld door de ogen van enkele hoofdpersonen. Wereld ook in de zin van tijdperk (zie etymologie van wereld).

Wil het wel achter me laten Waus. Soms denk ik dat ik het daarom juist een keer moet afmaken.

Ik heb zo'n verhaal en ik heb het al eens helemaal verteld, geperfectioneerd, nieuwe lagen aangebracht, versobert, versleuteld en her-her-hershreven. En ik kan niet wachten om er deze zomer weer opnieuw aan te zitten en het opnieuw te vertellen. Het gekke is dat ik in mijn verhaal een parallelverhaal herken. Ik zie dat wat ik vertel in het verleden al eens is verteld en ik refereer er in mijn werk aan. Maar is het niet zo je als schrijver een GROOT THEMA hebt dat telkens terugkeert? Of het nu compassie, haat, de verhouding ouder/kind is of welke dan ook, het GROTE THEMA is wat je bezighoudt en daar schrijf je over. How do I know what I think, until I see what I write?.

ik had dat. Een verhaal dat ik 3 jaar geleden heb geschreven Ik kon er maar niet vanaf blijven. Tot eind vorig jaar. Nu heb ik het voor 5 maanden niet aangeraakt, vreemd genoeg

ik heb eerder een oer-persoon. Zij komt in bijna elk(e) verhaal wel terug. Wel steeds in een iets andere vorm, maar ze is er wel.

Net als Gandalfgrijs heb ik ook een oerpersoon. In mijn gedachten is hij altijd bij me, mijn manuscript gaat over hem en in de meeste verhalen komt hij in een of andere hoedanigheid voor. Wat ik ook heb is dat mijn manuscripten beide voortkomen uit een soort oerverhaal. Alsof ik een aanloop nodig heb van minstens 100.000 woorden om tot het schrijven van het eigenlijke verhaal te komen. Aan de ene kant heel irritant, aan de andere kant een goede manier om mijn hoofdpersonen goed te leren kennen. Het werkt voor mij en sinds ik me daarbij heb neergelegd ben ik er ook wel blij mee.

Ik denk niet dat ik het zelf zo zou omschrijven maar in die zin heb ik ook een 'oerpersoon/oermanuscript'. Die persoon is sowieso vaak in mijn gedachten (nooit gedacht dat ik nog eens zo zweverig zou klinken) en ik weet niet eens of ik wel iets zou willen publiceren hierover. Ik schrijf dan ook nog vele andere stukken waar inderdaad soms wel een klein stukje van het zogenaamde oermanuscript/persoon in voorkomt maar dat valt dan weer alleen mij op, ofcourse :)

Ik heb (nog) geen oermanuscript, wel karaktertrekjes die mij aanspreken en die ik toch wel zie doorschemeren in mijn personages. Misschien heb ik daarmee ook wel een soort oerpersoon :)

Ik heb dat héél sterk. Zit ALTIJD naar high fantasy toe, met goed en kwaad. Ik kan echt nergens anders over schrijven. Heel slecht, i know.

Nee, ik heb geen oerverhaal. Het lijkt me erg vervelend om iets te hebben dat telkens terugkeert, maar dat hoeft het voor anderen niet te zijn uiteraard. Ik schrijf wel lange perioden over eenzelfde thema, maar op een bepaald moment verandert dat toch ook, als de nadruk wat verschuift tussen de hoofdthema's in mijn leven.

al mijn verhalen keren terug en de thema's, of dat oer is? het blijft me bezig houden, dat wel.

Middelwoud is mijn oermanuscript dat ik hopelijk ooit uit de mottenballen kan opvissen en fris de wereld in kan sturen! Ontzettend veel van geleerd, dat absoluut en het is me ook nog altijd heel dierbaar.

Ik schrijf (en dicht) vanuit mijn (opgeslagen) ervaringswereld, waarbij verwerkte en te verwerken nieuwe ervaringen een essenentiële rol spelen. Niet dat ik het een oer-script zou noemen. Het blijft in beweging ook door de actualiteit, maar wel tegelijk door een soort van kritisch-waarnemende en -filosofische instelling.

Ik heb wel zoiets denk ik. Er is een verhaal wat ik heb geschreven toen ik 15 jaar was. Ik vond het best een leuk verhaal, maar veel te veel fantasie en helemaal niet mooi geschreven. Die heb ik afgelopen jaar herschreven en ik blijf er nu maar weer op terugkomen. Ik ben niet van plan hem ooit uit te geven, maar ik ben toch steeds weer bezig met dingen verbeteren, dingen toevoegen, dingen uit het verhaal halen. Ik denk dat dit verhaal nooit echt af zal zijn. Een soort oer-thema heb ik ook wel. Ik heb een grote interesse in het conflict tussen Israël en de Arabische wereld en over een verhaal ben ik alleen écht tevreden als dat erin verwerkt wordt. Of vliegtuigen, mijn andere interesse, vandaar dat ik over Eva ook heel tevreden ben (want dat verhaal draait om een vliegramp). Zodra niet één van deze twee thema's in een verhaal voorkomt verlies ik al snel mijn interesse om verder te schrijven.

Ik zag laatst de term "oermanuscript" voorbij komen, toen vroeg ik me nog af wat daarmee bedoeld werd. Nu kwam ik dit topic tegen - en o, wat is dit herkenbaar! Ik heb een oermanuscript. Momenteel hoop ik dat het goed genoeg is om uitgegeven te worden - maar het verhaal laat me al niet los sinds m'n dertiende ongeveer. Ik heb er tig versies van, de personages zijn meerdere keren veranderd, totdat ik éindelijk had uitgevonden wie mijn hoofdpersoon precies was. Ik denk dat het een combi is van eerdere hoofdpersonen, die het net niet zijn geworden. Uiteindelijk heb ik de kern gevonden, na letterlijk jarenlang graven, zoeken, proberen, schrappen, schrijven, schrappen, schaven, weggooien en opnieuw beginnen. Toen ik uiteindelijk had uitgevonden hoe ik het in het vat moest gieten, heb ik marathonsessies achter elkaar geschreven. Een boek uitkotsen, noemde ik het. Nu ligt dit grote project even stil, terwijl ik probeer om wat losse verhalen te schrijven. Vaak heb ik daar enorm veel moeite mee - ieder verhaal dat wordt afgerond, is een overwinning. Alsof ik mezelf los probeer te trekken van dat oermanuscript, waar ik toch steeds weer naar terugkeer.

... het verhaal waar een schrijver altijd weer naar terugkeert, wat hij puur voor zichzelf schrijft, wat maar aan een ding hoeft te voldoen: de eisen van schrijver.

Leuke vraag. Zo`n verhaal heb ik. Het heet: "De Gedachten Verbuiger"

Ik heb ook een oermanuscript, één dat net zoals bij velen hierboven, met me meegegroeid is in de loop der jaren. Ik weet niet of ik het ooit ga (kunnen / willen) afwerken. Mijn hoofdpersonage is me in al die jaren heel erg dierbaar geworden. Hoe stom het ook klinkt, of rijp voor de psychiater maar in moeilijke periodes was hij in zekere zin een grote steun :o . Daardoor vind ik het moeilijk om hem dingen te laten overkomen (maar zonder conflicten geen boeiend boek). En het verhaal afwerken is toch wel een soort afscheid nemen, het definitief afsluiten. Bij het eventueel laten lezen ervan voel ik me ook veel kwetsbaarder dan bij de andere dingen die ik schrijf.

Ja, ook ik heb een oermanuscript. Het is geschreven toen ik ongeveer vijftien was. Echt trekken doet het niet, maar ik denk er wel vaak aan terug. Of ik het ooit nog een keer ga uitwerken, dat weet ik niet. Ik heb wel eens heel het verhaal verteld aan een bende leeftijdsgenoten (toen was ik zestien) met wie ik op de trein naar Zwitserland zat tijdens een skivakantie met het ziekenfonds. Ze zaten ademloos te luisteren en zeiden achteraf dat ze het boek zeker zouden kopen als ik het zou uitbrengen want ze vonden het een boeiend en vooral een mooi verhaal. Nodeloos te zeggen dat het mijn ego mateloos streelde toen ik dat hoorde :o

Ik heb er ook een, momenteel het mijn hoofdverhaal waaraan in schrijf. Schrijven aan dat "oermanuscript" vind ik eigenlijk leuker dan werken aan andere manuscripten. In dat oermanuscript zijn eigenlijk meerdere verhalen samengevoegd, allemaal verhalen die ik maar niet uit mijn hoofd kon krijgen, maar ze pasten prima bij elkaar. Het hoofdverhaal heb ik nooit bedacht, dat is ontstaan op een RPG-forum, (Voor degenen die het niet kennen, dat is een forum waarbij je met meerdere mensen een verhaal schrijft vanuit eigen personages) Het verhaal wat daaruit kwam was complex, maar heel suf geschreven met allerlei bijverhaaltjes die er niet bij hoorden. Toch is dat verhaal de basis gaan vormen voor mijn oermanuscript. Verhaal op het forum: Groepje jonge Veranderlingen- mensen die in wolven kunnen veranderen- leven vredig in hun diepe woud, totdat één van hen, mijn HP, wegtrekt zonder dat de anderen weten waarom. Hij blijkt in feite de held Avranock te zijn, die twee jaar geleden voor dood was verklaard. Nu zijn vijand weer sterker dreigt te worden, weer de HP dat hij terug moet keren naar zijn oude leven, maar hij doet het tegen zijn zin in en natuurlijk gaan de anderen hem zoeken. Ziedaar het ontstaan van mijn oermanuscript. @ Geke:

Hoe stom het ook klinkt, of rijp voor de psychiater maar in moeilijke periodes was hij in zekere zin een grote steun

Dat klinkt helemaal niet stom. Ik heb het ook. Ik stel me vaak genoeg voor dat één van mijn HP's (Ik heb er vier) naast me loopt en dat ik er gesprekken mee voer. De personages zijn gewoon zo echt voor me geworden dat ik ze ook zo kan voorstellen. Natuurlijk moet je niet overdrijven en alleen maar "omgaan" met je verzonnen personages. Dat probleem had ik toen ik wat jonger was.