Tja, ik denk dat je nooit zeker kunt weten of je wel goed genoeg bent. Talent is belangrijk, maar oefening en toewijding net zo zeer. Als je een manuscript wil schrijven moet je het wel echt willen; je moet het leuk vinden om te doen en vertrouwen hebben in je eigen kwaliteiten. De kans om uitgegeven te worden is heel klein, en de kans dat je je tijd verdoet is groot. Maar tijd die besteed is aan je passie, hoe vruchteloos die ook mag zijn, is nooit verspilt, toch? Ik moet bekennen dat ik hier zelf ook wel eens last van heb hoor. ;) Als ik weer eens voor de honderdste keer dezelfde passage leest en verander krijg ik soms zo'n gevoel van 'waar doe ik het voor?'. Maar uiteindelijk ga ik dan toch altijd weer verder.

Talent = 10 procent. Oefening en doorzettingsvermogen = 90 procent. Daar ben ik nu wel achter gekomen. Als ik schrijf ga ik soms bijna kapot. De twijfel is zo enorm, zo groot dat het soms naar angst neigt. Schrijven is voor mij eigenlijk een soort masochisme. Op een bepaald punt is het eigenlijk niet eens leuk meer.

Als je plezier in hebt in wat je doet, verdoe je nooit je tijd.

En waarom zou het meteen 50000 woorden moeten zijn? Alhoewel die met veel inspiratie vanzelf komen, ik denk niet dat dat een struikelblok is. Ik zie het trouwens als Talent = 75% De rest = doorzettingsvermogen en geduld, ook met jezelf. En van opbouwende kritiek op Proeflezen moet je niet onzeker worden hoor. Kijk nog maar eens goed naar de laatste commentaren, dan zul je zien dat 95% in dezelfde richting wijst. Alles begint met inspiratie en die heb je zo te zien genoeg. En hoe je iets kunt verbeteren, ik bedoel sterker maken, met meer actie of vul maar in, daar ga je in de loop van de tijd steeds meer gevoel voor ontwikkelen, dat gaat niet vanzelf. Schrijven is keihard werken. Als ik niet schrijf voel ik me niet compleet, ik mis iets, en onzeker? Ja, nog steeds. Op een gegeven moment krijg je het gevoel 'de uitgever die dit niet wil is blind', hoe lang dat ook duurt, dat kan na jaren zijn (geduld :D ) en dan kun je een keertje iets opsturen. Voor de rest sluit ik me aan bij Carline.

Beste fvg, Waarom meteen denken aan een heel boekwerk als je twijfels hebt. Laat je plezier in het schrijven vooral niet vergallen door je voornemen ooit een boek geschreven te moeten hebben. Misschien is het daar nog te vroeg voor. Die grote schrijfberg waar je tegenop kijkt kan je frustreren en verlammen, zodanig dat je voor langere tijd geen pen of toetsenbord meer aanraakt. Het plezier komt later wel weer terug, dat is zeker. Maar laat dat idee van dat boek voor een poos uit je hoofd. Schrijf korte, afgeronde stukjes en probeer die tot in den treuren bij te slijpen door ze vaak te herlezen en te speuren naar fouten. Op deze wijze kun je leren aan jezelf. Maak alinea's van zinnen die vloeiend in elkaar overgaan, dus dat ze logischerwijs bij elkaar passen. Maak geen grote gedachtesprongen die de lezer niet kan volgen. Maak de lezer ook duidelijk vanuit welk perspectief je schrijft. Zorg dat je schrijfsels naar jouw gevoel en kunnen perfect zijn en plaats ze dan op 'proeflezen'. Succes ermee. Vriendelijke groet, Dos Wijnhof, met de groeten aan die twee minikoters van je. Nog niet verongelukt?

hoe weet je zeker dat het in de vingers hebt (...) want de weg naar een manuscript van 50 000 woorden of meer is lang en hard

Wij kunnen niet in jouw vingers kijken - jij weet het zélf. En dat de weg lang en hard is: kan zijn. Heeft iemand je verteld dat hij kort en zacht zou zijn? Wat zou je doen wanneer iemand tegen je zou zeggen: ik schat dat het vijfendertig jaar duurt voordat je eerste schrijfwerk publicabel is. Zou je dan aan de slag gaan? Hoe? Waarmee? Wat zou je doen, die vijfendertig jaar? Oftewel: waarop is je beeldvorming ten aanzien van schrijven gebaseerd?

Als je maar een beetje voor je uit zit te schrijven, dan schiet het niet op, dan kom je nooit iets te weten. Wat je kunt doen is het volgende: 1. Lees vergelijkbare verhalen. Vergelijk ze met wat je zelf schrijft. fvg, je Zoefertjes doen me aan Wiplala van Annie MG Schmidt denken. Da's wel een lastige, want dat is een schrijfster van topformaat, maar misschien kun je iets soortgelijks vinden wat wel gepubliceerd is maar niet dat halo van Annie heeft. Bekijk het, lees het, analyseer het. Doe hetzelfde met je eigen werk: kom je in de richting? Zo nee, waarom niet? Dat zijn je verbeterpunten. 2. Doe een cursus, en kijk wat je ervan opsteekt. Als het een genre-cursus is, zoals kinderverhalen schrijven, zou je er achter moeten komen of je in de cursusgroep een topper of een kneusje bent (en of je dat laatste met de cursus kunt verbeteren). 3. Doe mee aan wedstrijden in je genre. En geef niet op als je de eerste keer laag eindigt. Probeer de verhalen van de concurrentie/de winnaars te lezen en waar mogelijk juryverslagen en recensies. 4. Zorg voor proeflezers, wanneer je kinderverhalen schrijft zijn dat dus kinderen in de leeftijd van de doelgroep. Zorg dat de kinderen je niet kennen, zodat ze een eerlijke reactie geven. Als zij het leuk vinden, was je werk niet voor niets. 5. Stuur je korte werk in naar tijdschriften. Bel ze op om uitleg als het niet wordt geplaatst. Je weet dat je goed genoeg bent als anderen, die je niet kennen, je verhaal prijzen. Bijvoorbeeld door publicatie, of door hoog in een wedstrijd te eindigen, of je anderszins van lof voorzien. Het is trouwens eerder 10% talent,. 20% originaliteit, 30% doorzettingsvermogen en 90% netwerken.

bavarios heeft het grotendeels maar ook slechts gedeeltelijk gelijk! Het is 10% talent en 90% eigenlijk domheid! Waarom denken we dat we een verhaal kunnen neerzetten dat de wereld op zijn grondvesten kan laten schudden? We werken ons er haast aan kapot om het taaltechnies correct te krijgen. Masochisme is zelfs zacht uitgedrukt. Maar we willen het gewoon! Diep van binnen moet er iets op schrift worden gezet. Het liefst in boekvorm zodat iedereen onze diepe emoties kan ervaren en misschien ook, om hun eigen leven iets anders te kunnen gaan bezien. Schrijvers zijn hervormers. Van de vroege tijden al. Daarnaast zijn er schrijvers die voor hun plezier schrijven. (Carline) Schrijvers die alles overwegen en daarmee tevreden zijn, (Little Miss Mo) Schrijvers die perfektie tot hun doel hebben. (Bavarios, Schli..) Iedereen is anders! Iedereen heeft zijn eigen doelstellingen op schijfgebied. Ik ook! Alle Sollers hier denken er op hun manier over na. Iedereen twijfelt Fvg. Dat is gewoon normaal. Dat is menselijk! Bobcat.

We werken ons er haast aan kapot om het taaltechnies correct te krijgen.

Wat ik van de beroemde/bekende schrijvers heb geleerd kan misschien een openbaring zijn: Je hoeft niet perfect te kunnen schrijven. Als je een goed verhaal hebt, dat narratief gezien goed in elkaar zit, en je schrijft niet al te beroerd, dan is "taaltechnisch correct" geen zaak van de schrijver, maar van de (reguliere) uitgever. Die heeft een redacteur in dienst die bij je verhaal de puntjes op de i zet, die de komma's voor je neukt, en er verder ook alles aan zal doen om het halfproduct "manuscript" tot een potentieel succesvol product "boek" te kunnen maken. Dat is geen vrijbrief om de grootst mogelijke bagger naar uitgevers te sturen, maar het zou schrijvers gerust moeten stellen dat ze niet op dat éne foutje zullen worden afgerekend. Tenzij je niet regulier publiceert, en je je eigen redacteur en line-editor moet zijn, of zelfs je eigen uitgever. Iedere halve zool met een taalknobbel kan teksten corrigeren; maar het op een originele wijze vertellen van een origineel verhaal is de creativiteit die verhalen schrijven tot literatuur/kunst maakt.

Ik schrijf op gevoel en ik weet wat goed is omdat ik weet wat fout is. Door proeflezen heb ik de eerste stappen van zelfreflectie geleerd en door zelf veel te (proef)lezen en veel feedback te vragen en te geven weet ik wat goed is. Ik heb daar nu redelijk veel zelfvertrouwen in. Het manu waarmee ik nu bezig ben heb ik geschreven zonder uitgever in m'n kop, zonder genrehokje waar het inpast en dat bevalt me. Voor het eerst in mijn leven herschrijf ik met plezier, omdat ik het verhaal zie groeien. Ik schrijf ontzettend graag. Een goed stuk tekst geeft me zo'n blij gevoel, evenals het feit dat ik merk dat ik vooruit ga. Talent heb ik niet, want ik kan niet met de technische onderwerpen op het forum meepraten, maar ik kan wel beoordelen en plezier hebben. Het is fijn om geen talent te hebben. Over een titel of synopsis maak ik me niet druk, evenmin over uitgevers. Ik kan me eerst op het (her)schrijven en de proeflezers focussen en als die het verhaal sterk genoeg vinden (het verhaal is iets anders dan ikzelf,) maak ik me wel druk over talent en de stress die daarbij komt. Niet dat ik geen ambities heb, hoor, ik wil best regulier worden uitgegeven, graag zelfs. Ik denk alleen niet dat ik het niveau van sommigen op dit forum ooit zal bereiken en daar ben ik tevreden mee. Dat scheelt me een hoop druk en stress, waardoor plezier en het verhaal (dus niet ik) op de eerste plaats komen. :D

Schli, je slaat de bekende spijker weer vol op de kop! Met één enkele dreun belandt hij diep in het hout. Stuur eens een stukje in, in proeflezen, van jezelf, en laat me genieten. Bobcat

Spirit, Je hebt Ferrari's en Fordjes. Uiteindelijk brengen ze je allebei naar je doel toe. De ene wat sneller dan de andere. De Ferrari kost je meer stress terwijl de Ford je wat gemakkelijker vervoert! Maak je verhaal in je eigen tempo. Trek je niets aan van de niveau verschillen tussen de schrijvers hier op deze site. Het heeft totaal geen invloed op jouw schrijven. Het kan je alleen maar frustreren en een rem leggen op je creativiteit. Doe gewoon je eigen ding. Bobcat.

Stuur eens een stukje in, in proeflezen, van jezelf, en laat me genieten.

Wat zeggen 500 woorden? Je mag in volle glorie van mijn verhalen genieten! Hier, of hier, of hier; en binnenkort wordt er weer een verhaal van mij gepubliceerd, dus blijf alert. Als je per se niet wilt betalen voor kwaliteit, heb ik ook dit feuilleton in de aanbieding, en deze PDF. Nog niet genoeg? Kijk eens op mijn blog. Geniet ze! En voor Big Brother me om de oren slaat met "reclame maken": waarom zou ik gratis en voor niets teksten op Proeflezen moeten plaatsen als degenen die werkelijk in mijn teksten zijn geïnteresseerd die gewoon kunnen kopen, net als ieder ander? En soms zelfs gratis online kunnen lezen. Feedback is altijd via e-mail mogelijk, of op mijn blog, en soms bij de uitgever. Proeflezen is een mooi podium als je specifieke feedback verwacht, maar -volgens de regels van dat forumdeel- geen etalage voor "kijk mij eens"-verhalen.

Ik denk dat het het belangrijkste is dat je schrijft omdat je het leuk vind, omdat het je passie is en omdat je er je ei in kwijt kunt. Voldoende kennis krijg je door schrijfboeken te lezen, op internet en dit forum veel te lezen over schrijven, teksten van anderen te beoordelen, eigen teksten laten beoordelen, schrijfcursussen te lezen en vooral door te doen. Wat verhouding talent, kennis/doorzettingsvermogen betreft. Ik denk ook eerder aan 10% voor talent en 90% rest. Een hele tijd terug heb ik op tv een documentaire gezien over 1 van werelds beste sprinter. Hierin werd besproken en onderzocht waarom hij zo goed was, in hoeverre was er sprake van talent? Uiteindelijk kwam het er op neer dat zijn omgeving een hele grote rol speelde. Hij was in een arm land geboren en had simpelweg niet zoveel om handen om zich mee bezig te houden als kind. Geen luxe van auto, fiets, openbaar vervoer. Zijn antwoord was rennen, rennen om zich bezig te houden en ergens te komen. Hij had een reden om te moeten rennen. In combinatie met talent zorgde dat ervoor dat hij 1 van de beste sprinters werd van de wereld. Stel hij zou in een rijk europees land zijn geboren met evenveel talent, maar geen reden om te rennen, dan zou hij waarschijnlijk de top niet gehaald hebben. Talent is 1 ding, maar je hebt er niks aan als je het niet ontwikkeld.

Ik zou talent toch een groter percentage toebedelen. Gevoel voor taal kun je ontwikkelen, maar ook dat is een kwestie van aanleg en omgeving (in je jeugd gestimuleerd worden en de kans krijgen om veel te lezen). Dan is er het empathisch vermogen wat van groot belang is bij het vertellen van een verhaal. Ik twijfel of je dat kunt leren. En uiteraard het kunnen verzinnen van verhalen. Zelf heb ik nooit een cursus gevolgd, schreef altijd op gevoel. Pas twee jaar geleden ben ik me er wat meer in gaan verdiepen en heb ik geleerd om overbodige woorden schrappen en dergelijke. Veel van wat ik in schrijfboeken las, deed ik al op onbewust niveau. Het schrijven was er al, het taalgevoel, juist gebruik van perspectief, inlevingsvermogen in mijn personages en de lezer, en het kunnen verzinnen van een verhaal. In januari wordt een sprookje van mij uitgegeven dat ik in 2006 heb geschreven. Ik moest het voor de doelgroep aanpassen naar een bepaald AVI-niveau en dat heb ik ook op gevoel gedaan.

Maakt het echt uit of je talent hebt? Het is toch het belangrijkst dat je het leuk vindt? En je kunt je toch ontwikkelen? Stel jezelf eerst kleine, haalbare doelen. Laat het proeflezen door anderen (ook eens door mensen die er echt verstand van hebben), volg les, lees veel... Zo word je steeds beter en beter. Je kan toch niet verwachten dat je meteen iets goed kunt? Aanleg of talent bepaalt maar voor een klein gedeelte of iemand ooit een (goed) boek zal schrijven of niet. De rest heeft vooral te maken met jarenlange training en doorzettingsvermogen (en vaak ook meerdere 'oefenversies' van boeken), en vooral de liefde voor het schrijven, waardoor je blijft genieten van het proces. Misschien kom je er tijdens je reis wel achter dat het schrijven van een boek niets voor je is, maar dat je gek bent op korte verhalen schrijven, of gedichten, essays, toneel... Of dat alleen het proces je interesseert, niet zozeer het eindresultaat. Dat is toch ook prima? Ga gewoon door, zet je twijfels opzij en geniet ervan!

Het is trouwens eerder 10% talent, 20% originaliteit, 30% doorzettingsvermogen en 90% netwerken.

dat is bij elkaar 120%. Kies je bewust voor een totaal dat boven de 100% uitkomt? Wat betreft die originaliteit: mijn idee is dat dat bij wedstrijden veel en veel zwaarder telt dan 20%, zwaarder ook dan bij gewone verhalen of manuscripten. Juist die originaliteit vind ik een lastig punt. Als ik eenmaal een beeld heb bij een te schrijven verhaal, vind ik het heel moeilijk dat los te laten. Ik denk eigenlijk dat nog vóór dat moment daar is, ik op zoek moet gaan naar allerlei ideeën. Maar ja, hoe doe je dat? Hoe doen jullie dat? Hoe kom je op een origineel idee?

Ik richt me allang niet meer op het verzinnen van een origineel idee. Ook al zou je op dit moment een origineel idee hebben, wedden dat er minstens drie mensen op deze wereldbol zijn met hetzelfde (of op zijn minst vergelijkbaar) idee? Het belangrijkste is dat je er je eigen draai aan kan geven, een stukje ik in stopt. Zo zijn er misschien al tig verhalen over dat ene onderwerp, maar heb jij het op zo'n manier geschreven dat het zo vernieuwend is dat het voor veel mensen meerwaarde heeft.

Hoewel ik mij de laatste jaren afvraag wat voor zin het heeft om te blijven schrijven, is er nog telkens de drang om mezelf te verbeteren. Die drang is het enige dat mij aan het schrijven houdt.

...Als ik eenmaal een beeld heb bij een te schrijven verhaal, vind ik het heel moeilijk dat los te laten. ... Hoe kom je op een origineel idee?

Je zegt het zelf al. Dus wel loslaten. Is moeilijker dan het klinkt, je zekerheden loslaten in het voorbeel van iets dat nog geen vorm heeft, maar de effecten kunnen geweldig zijn. En om helemaal eerlijk te blijven: ook verschrikkelijk. Het is een risico.

Het is trouwens eerder 10% talent, 20% originaliteit, 30% doorzettingsvermogen en 90% netwerken.

dat is bij elkaar 120%.

Is dat zo ja :P?

150%. Dat komt omdat je je als schrijver voor meer dan 100% moet inzetten, dus.

Zolang ik plezier in schrijven heb, maakt het me eerlijk gezegd niet zoveel uit wat een ander ervan vindt. Natuurlijk laat ik het wel proeflezen. Vind ik het zelf niks, dan gaat het in de la van de pc. Je kunt je ook niet alles aantrekken. Wat de een mooi vindt, kan een ander wel walgelijk vinden.

Ik zag vele reacties, nu geen tijd om die door te lezen. Mijn reactie op jouw vraag is voor mij makkelijk. Ik schrijf omdat ik het leuk vind, als mijn verhalen ooit worden uitgegeven zou ik dat geweldig vinden. Al is dat voor mij ZEKER niet de hoofdreden. Daarbij verwacht ik niet dat mijn eerste beste 'boek' uitgegeven zal worden. Tijd verdoen... Als je het zo zelf brengt denk ik niet dat jij schrijft voor jezelf. Voor mij is schrijven voor jezelf de hoofdreden van het schrijven. Ik zou het nooit tijd verdoen noemen. Ik verdoe vaak mijn tijd aan facebook en dergelijken. Schrijven doe ik voor het plezier. Of het wordt uitgegeven of niet maakt mij niets uit. Nogmaals, het zou alleen maar ongelofelijk leuk zijn als dat wel zou gebeuren!

Serieus schrijven voor je beroep is heel, heel hard werken! Vakkenvullen bij de Aldi is veel gemakkelijker en betaald ook nog beter als je de uren gaat herberekenen. Waarom schrijven zoveel mensen dan? Het gros komt niet verder dan Aap, Noot, Mies. Proeflezen en een cursus volgen kan hulp bieden om op een hoger niveau te komen. Maar de meesten haken op den duur toch af na het eindeloze commentaar. Twijfels slaan genadeloos toe. "Laat maar", denken ze dan. "Ik schrijf wel zoals ik dat wil". En dan stoppen ze uiteindelijk met schrijven. De lol is er vanaf nadat hun verhaal idee, waar ze eens zo enthiosiast aan begonnen zijn, op een dood spoor belandt. Schrijven is niet zomaar iets wat je er effe tussendoor doet. Het vergt vakmanschap en jaren van ervaring! Een chirurg pakt ook zomaar niet een scherp aardappelschilmesje en gaat aan het snijden. Een automonteur schroeft ook niet zomaar een motor uit elkaar. Nee, Beiden moeten een gedegen kennis hebben van datgene waaraan ze zitten te sleutelen. Chirurgen en automonteurs moeten jaren lang studeren voor diploma's. Helaas bestaan er voor schrijvers geen diploma's. Schrijvers worden gewoon in het diepe gegooid. Zie het zelf maar te redden. Juist door deze laagdrempeligheid zie je veel startende schrijvers. De praktijk zelf zorgt voor de selectie en bepaald wie wel of niet succesvol is. Maar het blijft hard werken wil je uberhaupt iets bereiken. Bobcat.

Het is trouwens eerder 10% talent, 20% originaliteit, 30% doorzettingsvermogen en 90% netwerken.

dat is bij elkaar 120%.

Is dat zo ja :P?

Gut, ik dacht dat ik hier iets kon leren over het schrijven, blijk ik hier ook mijn rekenvaardigheden te kunnen bijspijkeren. :confused:

Serieus schrijven voor je beroep is heel, heel hard werken! Vakkenvullen bij de Aldi is veel gemakkelijker en betaald ook nog beter als je de uren gaat herberekenen. Waarom schrijven zoveel mensen dan? Het gros komt niet verder dan Aap, Noot, Mies. Proeflezen en een cursus volgen kan hulp bieden om op een hoger niveau te komen. Maar de meesten haken op den duur toch af na het eindeloze commentaar. Twijfels slaan genadeloos toe. "Laat maar", denken ze dan. "Ik schrijf wel zoals ik dat wil". En dan stoppen ze uiteindelijk met schrijven. De lol is er vanaf nadat hun verhaal idee, waar ze eens zo enthiosiast aan begonnen zijn, op een dood spoor belandt. Schrijven is niet zomaar iets wat je er effe tussendoor doet. Het vergt vakmanschap en jaren van ervaring! Een chirurg pakt ook zomaar niet een scherp aardappelschilmesje en gaat aan het snijden. Een automonteur schroeft ook niet zomaar een motor uit elkaar. Nee, Beiden moeten een gedegen kennis hebben van datgene waaraan ze zitten te sleutelen. Chirurgen en automonteurs moeten jaren lang studeren voor diploma's. Helaas bestaan er voor schrijvers geen diploma's. Schrijvers worden gewoon in het diepe gegooid. Zie het zelf maar te redden. Juist door deze laagdrempeligheid zie je veel startende schrijvers. De praktijk zelf zorgt voor de selectie en bepaald wie wel of niet succesvol is. Maar het blijft hard werken wil je uberhaupt iets bereiken. Bobcat.

Ware woorden! Naar mijn idee zit er ook een probleem bij de subjectiviteit van het vak. Of een wond goed gehecht is, of een operatie geslaagd is, of een motor weer als een zonnetje loopt: het is allemaal heel goed te beoordelen. Als schrijver je eigen schrijfsels beoordelen is ongelooflijk moeilijk, vind ik.

Een korte herhaling is nooit weg. :unibrow:

Tja, dat was een perfecte timing. Precies tegelijk!

Een korte herhaling is nooit weg. :unibrow:

Nee, Inderdaad. Hoe ik nou bij 120 kom? Ik ben bij verschillende clubs nog wel penningmeester geweest …