Ja. Het is heel raar en eng om te beginnen. Maar het is de enige manier. Gewoon beginnen. Ook de langste reis begint met de eerste stap - Confucius En jouw boek begint ook met het schrijven van de eerste zin. Wat ook helpt is om te weten dat die eerste zin die je schrijft, hoogstwaarschijnlijk na een herschrijfronde of wat, onherkenbaar of zelfs helemaal niet terugkomt in je verhaal en dan ook niet eens in het begin. :)

Wat vooral heel herkenbaar is, is dat de verhalen in mijn hoofd altijd hartstikke leuk zijn, maar als ik ze dan typ, dan denk ik: Mwoa, is dit het nou? Of: Hm, zo lijkt het veel minder leuk. Of: Jee wat lastig om de juiste woorden te vinden, in mijn hoofd leek het zo gemakkelijk! En soms, ja soms, dan vind ik zelf dat ik best een leuk verhaal geschreven heb. :D

Als ik denk over wat ik wil gaan schrijven gebeurd er helemaal niets. Als ik gewoon bij zin twee begin en een stukje doorbuffel, komt er vanzelf een moment waarop er wel ruimte is voor nadenken en plannen maken. Dus ja, heel herkenbaar!

Heel herkenbaar, Nina83. De beste tip heeft Via al gegeven: gewoon beginnen. Het geeft niet waar in het verhaal, desnoods ergens in het midden of aan het eind. Zodra je iets hebt, kun je verder denken - en plannen maken. Dus: vooral schrijven!

Ik heb het altijd net andersom. Beginnen met een verhaal is geen enkel probleem voor me. Of het nu een kinderverhaal, column of één of andere wedstrijd is, het begin staat zo op papier. Een HPtje die iets doet, iets laat of iets zegt is zo gecreëerd. Maar dan...! Om het een tot een goed eind te breien vind ik weer een heel ander verhaal! :unibrow:

Doorzetten, doorzetten, doorzetten ...

Ik werk het liefst al brainstormend. Als me een idee te binnen schiet ga ik schrijven, schrijven en schrijven (bang ook maar iets te vergeten wat ik bij het onderwerp vind horen) tot het ergens stopt, tot ik even niet meer weet hoe verder. Dan gebruik ik dat moment om te inventariseren, eventueel aanpassen, wat schrappen, toevoegen etc. en zo komen de vervolgideeën vanzelf. Natuurlijk kan het bij herschrijven allemaal weer helemaal anders zijn, maar dan ligt er in ieder geval een goede bodem. Het schrijven gaat met mijn lucky parkerpen en papier, het liefst een vers nieuw schrift, dan stromen mijn gedachtes en dat gaat op de een of andere manier niet met een toetsenbord, hoe snel ik ook met 10 vingers blind type.

Beginnen moet je sowieso maar je kunt je voorbereiden: Schrijf een paar van de ideeën op, op een post-it bijvoorbeeld. Kijk welke ideeën bij elkaar passen. Bijvoorbeeld: een hoofdpersoon die dit kan, kan dat ook; dit kan een gevolg van dat zijn. Wat nergens bij past leg je weg voor je volgende meesterwerken. Kijk hoe wat bij elkaar past in je boodschap gebruikt kan worden. Leg het weg als je het niet kunt gebruiken. Bouw je hoofdpersonen op rond de ideeën: wat moeten ze in huis hebben om je ideeën tot leven te wekken? Als jij een wilde achtervolging wilt, zorg dan dat je weet dat een van de personages kan rijden en waar ze een auto vandaan kunnen halen. En waarom ze achtervolgd worden. Leg een paar belangrijke ankers vast in je verhaal waar de hoofdpersoon naartoe MOET gaan om het verhaal te vertellen. Kijk welke ideeën bij welke ankers horen, of misschien vormen ze juist de verbinding tussen twee of meer ankers. Schrijf vervolgens op wat de hoofdpersoon doet om van anker naar anker te gaan, rekening houdend met de ideeën per anker. Wat je in ieder geval niet moet doen is met geweld al je ideeën in één verhaal persen.

Dat herkent bijna iedereen wel. Waarschijnlijk verwacht je er veel te veel van en komt er veel (faal)angst naar boven. De enige remedie: gewoon beginnen. Aangezien je nog nooit een boek hebt geschreven, kan het ook erg helpen om het niet zo groots voor jezelf te maken en heel klein te beginnen. Door eerst een kort verhaal te schrijven, bijvoorbeeld. Met een limiet: een a4-tje, of een woordenlimiet, zoals 500 woorden. Of stel jezelf een haalbare tijd: vandaag ga ik 10 minuten schrijven en ik mag niet opstaan voor ik het gedaan heb. Blijf doorschrijven in die 10 minuten, niet schrappen, niet nadenken en vooral niet oordelen over wat eruit komt. Een volgende x doe je het weer 10 minuten en ga zo door. Daarna breid je uit. 10 minuten is behapbaar en klein, daarmee omzeil je het angstmechanisme in je hoofd. Of begin gewoon met je ideeën opschrijven, zoiets als aantekeningen maken. Maak een planning voor jezelf, stel je iets haalbaars ten doel en zet het in het schrijfdoelentopic: http://www.schrijvenonline.org/forum/105353 (daar vind je steun en veel gejuich, en dat kan helpen om gemotiveerd te blijven :)). Het gaat er nu niet eens zozeer om wát je schrijft, maar dát je schrijft. Anders komt het er gewoon nooit van. Een boek schrijven is zoiets als de Mount Everest beklimmen, het ís ook een groots project. Als je een berg zou beklimmen, begin je ook eerst met wandelen, trainen, een heuvel beklimmen. Zo krijg je steeds meer conditie en vertrouwen. Zo kun je het ook zien met schrijven: begin gewoon, en begin klein.

Ik vond het ook lastig. Dus begon ik met een kort verhaal. Maar in dat korte verhaal zag ik allerlei aanknopingspunten om verder te schrijven. Dus schreef ik verder, scène na scène. Nu ligt het (kinder)boek al een jaar in de winkel: Waterspiegel. Mijn tip: begin klein, vraag niet te veel van jezelf, denk niet aan het eindresultaat (een vuistdik boek waar tig lovende recensies over zijn verschenen), maar focus je op het schrijfproces. Succes!

@jetjeveer, zo gaat het bij mij ook. Het begin dient zichzelf aan, hoef ik niets voor te doen, maar dan... @Nina83, misschien kun je proberen minder na te denken over de doelen, waardoor je verhaal wat 'kleiner' wordt en daardoor minder eng? Focussen op een scene, hoeft niet perse de eerste te zijn, en die gewoon opschrijven, niet mooi, gewoon dat er iets staat. En stapje voor stapje verder.

Oe ja, Waterspiegel. Mooi! Klein beginnen, dat is inderdaad een goede tip.

De kunst van het schrijven is de kunst, het zitvlak van de broek op de zitting van de stoel te houden --- mary H. Vorse (1874) Ik begin altijd maar... want het verhaal in mijn hoofd komt nooit op papier zoals ik het echt wil. Mijn personages sturen mij altijd alle richtingen op. De donderstenen! Succes met je verhaal, Nina.

Wat Helga zegt zou ik ook adviseren: heel klein beginnen, bijvoorbeeld met het beschrijven van je bureaulamp, of een onderdeel daarvan. Klinkt raar, maar op die manier kun je jezelf een ingang verschaffen tot je verhaal.