Toevallig zat ik daarnet een verhaal te lezen van de schrijver Anatoli Gavrilov, waarin een man bij iemand op bezoek is. Als de vriend naar het toilet is loopt hij naar de boekenkast en daarbij breekt hij het glazen deurtje dat voor de kast zit. De vriend wordt eerst boos maar uiteindelijk zegt hij dat hij blij is dat zijn bezoek interesse toont in boeken en dan gaan ze eten. Dat is in het kort het hele verhaal. Ik vind dat zo geweldig, dat je over zo'n klein iets, zo'n mooi verhaal kunt schrijven. Poëtisch, liefdevol en ook een beetje triest. Ik denk dat ieder genre haar eigen lezers trekt. Ik geniet meer van de eenvoud dan van ingewikkelde plots en snelheid. Op voorwaarde dat het goed geschreven is natuurlijk. Alleen al om de taal, om de manier waarop iets beschreven wordt, als de schrijver je laat zien dat je naar de gewone dingen net even anders kunt kijken dan je normaal doet, dat is knap. Ik probeer dat wel maar helaas... :crybaby:

Dan moet je ook maar een ander hoedje opzetten. :D Ik doe geen enkele concessie en houd ook geen rekening met bepaalde doelgroepen. Wel verwerk ik altijd iets van moord of een andere niet dagelijks actie.

als lezer hou ik zowel van ingewikkelde spannende plots, als van verhalen over het kleine, alledaagse. Maar als schrijver ben ik toch meer van de moord en de doodslag. hoewel ik ook wel columns schrijf over alledaagse dingen. Maar dan is het dus wel meteen met humor. Nimmer een serieus verhaal geschreven over een gebroken kastdeurtje...

Ik lees graag spannende boeken en als je kijkt naar het aanbod van die boeken dan worden wij daarmee overspoeld. Zie Crimezone en de websites met 'Vrouwenthrillers'. Raar woord overigens. Dergelijke schrijfsters in een kastje te plaatsen vind ik onzin. Het zal een reclamekreet zijn. Als je in de boekhandel naar de zoekende mensen kijkt dan slaan ze de eerste pagina op om te kijken of het spannend is of sommigen juist niet? In boeken over schrijven wordt echter geadviseerd om ook rustmomenten in te bouwen. Lees ook eens het boekje van Rene Appel 'Spanning in verhalen.' Ik denk overigens dat je zonder moord en doodslag boeiende verhalen moet kunnen schrijven. Een opdracht die mijzelf maar eens moet geven.

Wat is thrillervolle actie in een verhaal? Hangt toch ook van het genre af. In mijn schrijven valt me op dat de actie vaak zit in iets heel kleins : bv een afbeelding van een mens die gevonden wordt, een tijdje in een lade verborgen wordt, uiteindelijk terug komt bij diegene die het kwijt is... Een regendruppel die blijft liggen op de wimpers van een paard, een eksterveer die opgeraapt wordt... een paard dat drollen laat naast een volle mestkar... Een spiegel die verandert van eigenaar ... Iemand die vertrekt met een opdracht en men weet niet wanneer die terugkomt en met welk nieuws... Actie kan bv ook een zwaard van Damocles zijn : er is een gevoel van onheil maar men weet niet wanneer en hoe...uiteindelijk is hier geen enkele echte actie te bespeuren, eerder de afwezigheid er van, die kan op zich dus ook spannend zijn. Wanneer personages evolueren... dat vind ik op zich al zeer spannende actie.

Ik schrijf meestal over kastdeurtjes van glas, hout of zelfs kunststof... Maar nu serieus: ik schrijf wat ik zelf leuk vind om te lezen, avontuur en fantasy en juist geen 'zware' onderwerpen die de ziel uitdiepen. Ik probeer regelmatig een soort cliffhanger in de verhalen te schrijven om de lezer vooruit te sturen in het verhaal. Geen saaie momenten, dat is mijn bedoeling. Ik denk zeer zeker dat er belangstelling is voor de zaken die je noemt, maar niet voor en door mij.

Binnnenkort verschijnt er een boek van me dat in het tweede gedeelte nogal fantasierijk is. Geen draken of spoken. Gewoon mensen. Toen kreeg ik van een uitgever te horen dat ik het tweede gedeelte ergens anders moest laten spelen. Nee dus. Dan ging voor mijn gevoel de charme weg. Zo wilde ik het en zo heb ik het gedaan. Of het handig was? Maakt me niet uit. Als ik het maar leuk vond.

Een regendruppel die blijft liggen op de wimpers van een paard, een eksterveer die opgeraapt wordt... een paard dat drollen laat naast een volle mestkar... Een spiegel die verandert van eigenaar ...

Prachtig. Bedenk je die dingen of zijn het observaties die je (ooit) verwerkt in je verhaal?

Eens met Thérèse: mooi ChrisL. In mijn huidige ms vechten mussen om het beste plekje in het mulle zand. Ondanks dat dergelijke zinnetjes niets te maken met het verhaal, zijn ze belangrijk voor de sfeertekening.

Thérèse, sommige dingen zijn dingen die ik zelf doe (veren oprapen), maar met paarden heb ik helaas geen contact. Detail acties helpen wel om de afwezigheid van lichamelijke actie van de personages enigszins op te vangen. Hoop ik toch. Zjaan : bij mij hebben die details meestal wel iets te maken met de gemoedsgesteldheid en het karakter van de personages. Zo merkt één HP op dat de spiegel van de dokter bij de ex courtisane is terecht gekomen en merkt de andere HP dat de gordijnen van de dokter een kleed zijn geworden (gemaakt door ex courtisane) voor de andere HP. Arme dokter...alhoewel... hij is betaald geweest in natura... En zo gaat dat maar door. Een knoop die van een uniform afvalt in het begin, valt er nog eens af op het einde van het verhaal. In een gevecht verliest een man zijn oor met een gouden oorring. Een HP schuift hem het oor toe (beiden liggen op de grond). Voor de sfeertekening zijn die details zeer zeker belangrijk. Ipv te schrijven dat een personage zich sus of zo voelt, kan je die gemoedsgesteldheid via kantbeschrijvingen weergeven. Als het spontaan opkomt, is het mooi meegenomen. Ook met flashbacks kan je actie brengen die er eigenlijk helemaal niet is : bv HP begint een praatje met een ander HP terwijl hij eigenlijk afscheid neemt van zijn paard dat te ziek is. De andere HP herinnert zich hoe ze als jong meisje haar eigen pony heeft afgemaakt... En als de afstand tussen echte actie te groot wordt, schakel ik altijd het weer in : zware sneeuwval, droogte, overvloedige regen... dan gebeurt er altijd wel iets dat dan weer te maken heeft met de verhaallijnen. En ik doe geen concessies op gebied van actie. Dat gevoel heb ik toch niet. Esther, hoe ga jij met actie om?

Ik denk dat het ene genre meer thrillende actie vraagt dan een ander genre. Een psychologische thriller hoeft m.i. niet veel actie te bevatten omdat de actie zich eerder psychologisch zal afspelen dan fysisch... Een politiedetective zal dan wel meer actie vragen, of een traditioneel sf-verhaal met ruimtetuigen enz. Wat de markt vraagt weet ik echt niet. Ik ga er van uit dat er ergens wel verschillende markten bestaan voor verschillende genres. Ik heb wel tweemaal mijn lezers hoofd gestoten aan Kristien Hemmerechts : geen actie maar verder ook niets anders in 'Brede Heupen en 'Een zuil van zout'. Ik noem ze nog steeds 'invuloefeningen'. Dit waren haar eerste schrijfsels, misschien schrijft ze nu wel helemaal anders en misschien ben ik als lezer ook wel veranderd. Toen vond ik de HP's irritant oppervlakkig, en de rest ook. Persoonlijk ga ik voor een gezonde dosis actie psychologisch en/of fysisch. Fysische actie zonder psychologische invulling vind ik niet aantrekkelijk.

De boeken die ik mooi vind, zijn niet altijd de 'succesvolste' (= wat in de ogen van de maatschappij succesvol is). De vraag die me bezighoudt, is of en hoe mijn werk origineel én commercieel interessant kan zijn. Ik wil niet mijn hele leven een (bij)baan moeten houden om in mijn schrijfcarrière te kunnen voorzien, en tegelijkertijd wil ik mezelf niet verloochenen. Dat is soms een lastige kwestie. Ik probeer altijd zoveel mogelijk vanuit mezelf en mijn interesses te schrijven, maar ben ook niet blind voor wat er om me heen gebeurt en populair is. Iets in me wil 'daar ook wat van', van dat ogenschijnlijke succes, geld, erkenning e.d., al probeer ik wel bij mijn eigen definitie van succes te blijven. In de praktijk komt het er op neer, dat ik kijk wat er speelt en wat er daarvan met mijn eigen interesses klikt. Ik haak op mijn eigen manier in op de enkele niches waar ik me in kan vinden. Overigens zijn dat niet de niches met 'thrillende actie' :), echt meegaan met dat popiejopie gedoe kan/wil ik niet.