Daar moest ik aan denken de afgelopen weken , elke keer als ik iets las over die toestanden in Moskou. Het is daar al 6 weken bloedheet, de mensen springen in de vijvers en verdrinken, omdat ze te veel alcohol ophebben. Daarna breken er honderden bosbranden uit in Rusland, door de intense droogte. De rook van die branden is zo erg, dat je in Moskou geen hand voor ogen kunt zien. Na een paar dagen lees ik op teletekst dat nu de rook ook is doorgedrongen in de metro. En dat het Nationaal Museum de deuren heeft gesloten omdat de rookmelders voortdurend afgaan. Bizar! Er wordt de mensen geadviseerd om ramen en deuren te sluiten, maar de hitte is nog steeds moordend en bij gesloten ramen nauwelijks meer uit te houden. Na een week lees ik dat de mortuaria van de ziekenhuizen ( waar ze ook geen airco hebben, zodat astma-en hartpatienten vanzelf doodgaan) vol met lijken liggen en dat ze de kelders nu gebruiken om lijken op te slaan. Maar daar mag eigenlijk niemand over praten, want dan wordt je daar ontslagen. Mensen ontvluchten de stad, de vogels zijn al weggevlogen en de bomen laten hun bladeren nu al vallen. Stel je eens voor? De mensen die er nog wonen, zijn depressief, want hun datsja in de bossen is in vlammen opgegaan en ze treuren om het verlies van de prachtige natuur. Staat allemaal in de krant. Elke keer denk ik : wat een morbide verhaal is dat, wie heeft dat in 's hemels naam verzonnen? Maar het is geen verhaal, het is de werkelijkheid. Het is net zoiets als die rampenfilms, die je wel eens op t.v. ziet langskomen. Het zit zo erg in elkaar dat je denkt: zo zal het nooit gebeuren. Maar de werkelijkheid is erger. Ik had echt de hele tijd het gevoel van wat is dit bizar! Herkennen jullie dat? Misschien is er over drie jaar een schrijver die een roman schrijft over die periode in die stad. En dan denken wij dat het fictie is. Gelukkig heeft het gisteren geregend in Moskou. Dus even verlichting. Maar de branden gaan door. De film is nog lang niet over. :(