Lid sinds

15 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Schuldgevoelens HP in plot

6 februari 2010 - 14:13
Ik analyseer momenteel een oud verhaal gesitueerd eerste helft 19de eeuw Noord-Amerika HP1 : een halfindiaanse jonge vrouw die als kind de slachting van haar kamp heeft gezien vanuit een boom en nadien mishandeld werd door een blanke, arme boer. Ze wordt gered en opgevoed door een Ierse katholieke priester. Ze staat zeer afkerig en wantrouwig tegenover mensen en leidt een zeer terug getrokken leven. Haar motto is : beter alleen dan raak je niet in problemen. HP2 : is als jonge, blanke, welgestelde man gaan zwerven nadat door zijn schuld vrouw en kind werden vermoord. Hij ging die avond een pokerschuld aflossen en had alle huisbedienden vrij gegeven... Tijdens die jarenlange zwerftocht overnacht hij bij de arme, blanke boer die hem het halfindiaans kind aanbiedt. Hij neemt haar echter niet mee. Jaren nadien ontmoet hij dat kind opnieuw, inmiddels een jonge vrouw. Hij zwerft nog steeds doelloos door het land. De relatie tussen de twee HP's is gebaseerd op twee dingen die op elkaar inwerken : 1° de man zoekt (onbewust) te boeten voor zijn eerste schuld (de moord op zijn vrouw en kind) en krijgt die gelegenheid aangeboden door de ontmoeting met de jonge vrouw die hij geen hulp heeft geboden toen ze als kind vastgeketend zat in de stal van de boer. Hij bijt zich dus vast in HP1. 2° HP1 vindt in HP2 een waardige tegenstander om haar haat en afkeer te luchten. Hij is buiten haar echte redder (een Ierse priester) de enige die de situatie van 'de stal' kent. Hij doet wat niemand durft nl zich verdiepen in haar persoon. Hij laat haar niet los. Twee protagonisten staan dus lijnrecht tegenover elkaar, de ene met tweevoudige schuld, de andere met trauma's die haar zeer ontoegankelijk maken voor sociaal leven. Beiden zijn aan elkaar gewaagd. De hoofddrijfveer in het plot is de onwrikbare vastberadenheid van de man die zich vast klampt aan de zeer ontoegankelijke vrouw. Zij doet alles om hem op afstand te houden en hij doet alles opdat ze bij hem blijft. Mijn vraag : Kunnen schuldgevoelens de drang teweeg brengen dat iemand zich vastklampt aan iemand anders om (onbewust) die schuld in te lossen? Dat, om die schuld in te lossen, de ultieme uitdaging wordt verkozen, iemand die geen blad voor de mond neemt en hem tot op het bot uitkleedt? Dat haat, afkeer, afstoten net dat is wat balsemt? Dat die haat en afkeer net dat is wat hem aantrekt? Dat zij net die trouw nodig heeft om haar trauma's te verwerken...? Is dit haalbaar? Wat denken jullie hiervan.

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
6 februari 2010 - 16:01
Mijn vraag : Kunnen schuldgevoelens de drang teweeg brengen dat iemand zich vastklampt aan iemand anders om (onbewust) die schuld in te lossen? Dat, om die schuld in te lossen, de ultieme uitdaging wordt verkozen, iemand die geen blad voor de mond neemt en hem tot op het bot uitkleedt? Dat haat, afkeer, afstoten net dat is wat balsemt? Dat die haat en afkeer net dat is wat hem aantrekt? Dat zij net die trouw nodig heeft om haar trauma's te verwerken...?
Ja, dat is zoiets als (wederzijds) vampirisme / parasitisme op andermans ziel. Motieven, drijfveren, aanleidingen doen er minder toe. Het is de persoonlijkheid van mensen die hen op deze manier doet reageren. Die zul je aannemelijk moeten maken. Plus een bevredigend slot van het verhaal. Een beste klus! :thumbsup:

Lid sinds

18 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 februari 2010 - 16:16
Ik zeg ook Ja. Ik denk aan het verschijnsel waarbij iemand die vrijgesproken is van moord of zware mishandeling - bijvoorbeeld omdat er sprake was van noodweer, of zeer bijzondere omstandigheden, en de situatie die jij beschrijft vind ik daarin ook passen- toch op zoek gaat naar straf. Bewust maar vaker nog onbewust gedrag gaat vertonen waarbij gerekend kan worden op een straf.

Lid sinds

14 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 februari 2010 - 17:49
Wow....klinkt erg ingewikkeld en vooral een semi-psychologisch plot. Toch moet het zeker haalbaar zijn. Beiden personen hebben bepaalde motieven die op een bepaalde manier met elkaar verbonden zijn door een verleden waarin de één boete doet en de ander haar best doet om iets te maken van het leven dat haar nog rest. Zoals je zelf zegt, juist de aantrekkingskracht en de wil van HP 2 die alles wilt doen om zijn schuldgevoel te laten verdwijnen zorgt ervoor dat HP 1 hiervan "gebruik" wilt maken. Het is uiteindelijk het doel om innerlijke rust te vinden en voordat je dat kan is het belangrijk dat je het verleden kan laten rusten. Iemand die dit niet kunt zal nooit innerlijke rust vinden :).

Lid sinds

15 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
6 februari 2010 - 19:46
Ik dank jullie hartelijk want jullie zeggen exact wat ik wil weten en ik ben een beetje in de wolken. Thérèse: wederzijds vampirisme is een zeer goede term. Er is geen betere term. Het verhaal eindigt met een happy end. Ceridwen: wat jij aanstipt, daar had ik eigenlijk niet eens aan gedacht. Maar het is zo in het verhaal. Ik beschrijf ook in een bepaalde passage dat hij zijn ouders en welgestelde positie verlaat omdat niemand in zijn entourage hem met de vinger wijst. Ik heb zelfs een beschrijving waarbij hij zichzelf identificeert met één van de moordenaars die ze gelyncht hebben en die ze aan een boom laten hangen. Zo diep gaat het dus. Nadien gaat hij zijn ouders wel terug opzoeken maar hij blijft niet en keert terug naar HP1 Halbe :HP 1 maakt inderdaad gebruik van die koppigheid van HP2 maar onbewust. Hij redt haar namelijk uit zeer hachelijke situaties. Beide HP's zoeken inderdaad naar harmonie en rust. Die vinden ze ook samen na zeer zware beproevingen. Nu ga ik nog een stapje verder. Ik heb de schuld van HP2 zelfs nog groter gemaakt : Beiden reizen naar het westen via de Oregon Trail in een karavaan. Hij is verkenner. Zij in hoedanigheid van 'koloniste'. Zij is eigenzinnig en gaat jagen en nadien ook verkennen bij gebrek aan de nodige mankrachten... Op zo'n tocht komt ze een uitgeputte indiaan tegen zonder tong die haar paard vraagt. Zij geeft haar paard aan hem, komt terug in het nachtkamp. Nadien komt hij (HP2) in het kamp aan met haar paard met de dode indiaan er op. Hij dacht dus dat de indiaan haar gedood heeft voor haar paard. Hier ga ik dus de Shakespeariaanse toer een beetje op. Hij wordt bij deze nog meer opgezadeld met schuld. Want zij analyseert en beschuldigt hem van vooroordelen die hij dus inderdaad heeft tegenover 'indianen'. Nadien, nadien loopt ze een schotwonde op in de arm bij een overval van mescalero's waarbij de karavaan op enkele mensen na uitgemoord wordt. Vee en paarden zijn gestolen. Zij weet dank zij die indiaan van haar paard dat er een waterplaats is die niemand kent tussen rotsen. Beiden gaan te voet op weg om die paarden te recupereren anders is iedereen ten dode op geschreven. Tijdens die tocht infecteert haar arm... Het gevolg is dat hij die arm amputeert om koudvuur te voorkomen. Dat neemt ze hem dus ook kwalijk. Hij geeft evenwel niet op. Is dit dan nog haalbaar?

Set

Lid sinds

19 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2010 - 11:38
Ingaand op je laatste alinea; zij zal het hem in eerste instantie misschien kwalijk nemen dat hij haar arm amputeert. Als zij evenwel gaat inzien dat het haar arm of haar leven was, kan (nadruk op KAN) daar een ommekeer in komen. In dat geval wordt het 'haalbaar' denk ik. Maar jij bent degene die bepaalt wat gebeurt en wat haalbaar is. Het mooiste van schrijven is dat je alles kunt laten gebueren wat je maar kunt bedenken, als je het maar geloofwaardig weet te maken voor de lezer. (Onlangs las ik een boek en er zat een zeer ongeloofwaardig stukje in. De schrijver had dat zo handig aangepakt, dat ik het als lezer gewoon slikte. Dat vond ik een leuke eye-opener.)

Lid sinds

15 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
9 februari 2010 - 15:40
Dank je, Seth. HP met geamputeerde arm gaat indd, zwanger zijnde en op haar eentje in een wildernis een gezonde wil ontwikkelen om te overleven. Ze bloeit als het ware open. Haar indiaanse jeugdherinneringen komen tot leven en deze maken het mogelijk om te overleven. Je hebt gelijk wat je zegt. Het ligt er aan hoe geloofwaardig je onrealistische zaken voorstelt. Momenteel zit ik wel in een stadium van twijfel. Temeer daar het ene voorval gevolgd wordt door het andere. Teveel van het slechte denk ik vaak.