Het mag, als je het anders brengt. Stel het probleem centraal (gebrek aan spanning in romans) en niet het boek. Anders wordt het een boekbespreking en niet een discussie over hoe je spanning op kunt bouwen. Pas de titel er ook even op aan.

Hoi Jeri, ik heb Helena's vlucht ook gelezen. Ik pak even wat stukjes uit jouw post: Over het geluk hebben om uitgegeven te worden: bingo, de spijker op zijn kop. Maar de voorwaarden voor geluk moet je zelf maken. Susan Smit had voordat ze 'Helena's vlucht' publiceerde ook al Heks uitgegeven. Uitgevers zijn zakenmensen. Susan Smit levert publiciteit op, haar boeken verkopen, dan kun je wat meer risico nemen. Over het boek. Ik vond de beschrijvingen erg sterk, de romantische kant van de roma weet ze met liefde op papier te zetten. Er zitten ook enkele fouten in, zoals in het fragment dat ze met die jonge roma-jongen die verliefd is op haar door het bos zwerft, dan gooit ze er een opvallend foute perspectiefwisseling doorheen. Ook de toevalligheid hoe Helena weer wordt gevonden door haar grote liefde (ook die naam ben ik even kwijt) bracht mij uit het verhaal omdat het mij te ongeloofwaardig leek.

Ik ken het boek niet, maar ik denk dat het moeilijk oordelen is. Iedereen vindt iets anders leuk. Sommige liefdesromans waar helemaal niets in gebeurd, lopen onwijs goed. Het is maar net wat de lezer wil. Er zijn lezers die geen spanning willen, maar gewoon een mooi verhaal waar ze niet teveel bij na hoeven te denken. Je kan van chicklit ook niet zeggen dat het echt ergens over gaat of dat het spanning bevat, maar mensen lezen het wel heel graag.

Je kan van chicklit ook niet zeggen dat het echt ergens over gaat of dat het spanning bevat, maar mensen lezen het wel heel graag.

Dat hangt er vanaf hoe je spanning definieert. Ik definieer het als een vraagstuk, waar je als lezer antwoord op wil krijgen en waardoor je blijft lezen tot je dat antwoord hebt gekregen. Bijvoorbeeld: - Krijgt Y dan eindelijk een relatie met Z? - Wat is er allemaal eigenlijk voor vreemds gaande in dat verlaten huis? - Wat zal er met C. gebeuren tijdens zijn wereldreis? - Wat is er aan de hand met K, die vreemde verschijnselen vertoont? - Zal D het kwaad kunnen bestrijden? - Zal P. zijn vader ooit vinden? - Komt Q erachter wie zijn echte ouders zijn? Ik noem maar wat. Daarom kan voor sommige mensen chicklit juist spannend zijn, omdat het over de eeuwige vraag gaat: Vinden ze de liefde? Of: Komen ze bij elkaar? (Natuurlijk, maar dat willen we wel zwart op wit zien). Weinig mensen zijn nog geïnteresseerd als het stel al aan het begin van het boek iets met elkaar krijgen en de relatie helemaal perfect verloopt. Is de spanning er gewoon af. Ik ben geen chicklitfan, maar van liefdesverhalen vind ik het altijd het interessants als mensen (nog) NIETS met elkaar hebben en het broeit wel. Onderhuidse spanning, zeg maar. Dat is een universeel gegeven waarom liefdesverhalen, chicklit en romantische verhalen het tot in de eeuwigheid goed blijven doen.

ben ik het helemaal mee eens Judy, mijn punt was ook een beetje dat spanning voor iedereen anders is. En dat het daardoor heel moeilijk is om te oordelen of iets spanning bevat of niet. Zeker bij dergelijke genres. Iemand die z'n hele leven thrillers leeft en dan een chicklit, zal die chicklit waarschijnlijk niet spannend vinden. Maar dat betekent zeker niet dat het niet zo is.

Jeri, het is geen boekbespreking. Het gaat om de spanning in romans in het algemeen. Je mag best voorbeelden uit het verhaal gebruiken, maar geef dan aan waarom dat geen spanning opbouwt en hoe het beter kan.

Ik vind zoveel romans niet spannend, maar gewoon mooi geschreven. Dan spreekt het verhaal en lees ik met plezier. Als ik het en niet spannend vind en niet mooi beschreven, geef ik het op. Laatst las ik een Thriller van een debutant auteur en dat vond ik TE mooi beschreven. Zo mooi en uitgebreidt dat het onwerkelijk en gekunsteld op me overkwam. Boek ligt voor 90% ongelezen in mijn mandje. xas