Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Quagmiron 26 juli 2008 - 23:14

Slot met liegneurose

Het is lastig uit te leggen wat mijn probleem is, maar toch ga ik een poging wagen. Ik heb een hoofdpersonage in het begin van mijn roman geïntroduceerd die te kampen heeft met een liegneurose. Ofwel; hij liegt om alles, soms zelfs zonder reden. Dat is natuurlijk simpel uit te werken in een boek. Nu wil ik het echter zo doen dat ik de ontknoping van mijn boek gebruik ga maken van die liegneurose, doordat ik een deel van mijn verhaal gelogen wil hebben. Nogmaals, het is lastig te begrijpen. Ik heb dus in het begin geschreven dat iemand vaak liegt, en zelfs soms zonder reden. En nu wil ik (door de lezer aan te spreken) aantonen dat ik TIJDENS HET SCHRIJVEN gelogen heb over bepaalde dingen. Dus dat sommige scènes bijvoorbeeld onwaar zijn. Ik weet alleen nog niet hoe. Het hoeft niet over dit verhaal te gaan. Ik zou het liefst gegeneraliseerde voorbeelden zien. Je kunt dus gewoon ideeën voorschotelen in de vorm van 'Je zou een personage andere dingen gezegd kunnen laten hebben dan je schreef.' Heel algemene opmerkingen dus. Bij voorbaat dank.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zoeper 26 juli 2008 - 23:18
Je kan ook een deel van het verhaal vanuit een ander vertelperspectief schrijven. Op die manier laat je een ander personage aan het woord, die het vertelde gaat relativeren, tegenspreken of op zijn minst in een ander daglicht zetten.

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ceridwen 26 juli 2008 - 23:44
Agatha Christie heeft in elk geval één plt geschreven rondom iemand die zichzelf al als leugenaar presenteert. Zij lost het op door de hp aan het einde van het boek aan het woord te laten komen. Ik heb het boek helaas niet bij de hand, maar het ging ongeveer zo. ´Ik kon natuurlijk niet de waarheid vertellen toen ze me vroeg waar ik die ochtend geweest was.´´Ik ben er niet zeker van waarom ik loog over de bloembedden, maar het is nu eenmaal zo dat ik de kerktoren nooit beklommen heb en zeker geen jong meisje over het strand zag lopen.´ Wat wel heel belangrijk is, is dat de lezer zich aan het einde van het boek nog steeds serieus genomen voelt, en niet belogen. Dus, hoe zeg ik dat, je hoofdpersoon heeft een liegneurose, maar jij, de schrijver, niet.

Geen afbeelding

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lucatero 27 juli 2008 - 0:25
is het verhaal geheel in de ik-persoon geschreven? Dat is wel lastig om daar dan op te reageren. Maar inderdaad, een wisseling van perspectief kan verklaring bieden. Laat hem een dialoog aangaan met zijn dokter. Met zijn broer. Met iemand die hem vraagt: en wat heb je vandaag nou weer bij elkaar gelogen? Of laat hem vertellen dat iedereen zegt dat hij alles bij elkaar liegt, maar dat dat echt absoluut - ik zweer het - niet het geval is. Tal van mogelijkheden, maar zorg dat jouw mogelijkheid PAST in het verhaal dat je schrijft, niet dat het erbij geraapt is.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
LIL 27 juli 2008 - 4:32
Het ligt aan je personage en het verhaal, maar hou in gedachte voor wie je het schrijft en dat de lezer aan het eind zich niet bedrogen voelt. Geen 'o, het was een droom' of 'o, het was weer een leugen' gevoel. ;)

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
sabarinde 27 juli 2008 - 11:04
je zou, door een miraculeuze gebeurtenis, de hoofdpersoon het hele verhaal nog eens kunnen laten meemaken, maar dan zonder de leugens.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ajstinad 27 juli 2008 - 12:45
Ik denk dat het er ook aan ligt uit welk perspectief je schrijft. Vanuit de alwetende verteller (die liegt) of vanuit de hoofdpersoon (wanneer er geen alwetende verteller is die kan gaan twijfelen of de personages wel de waarheid spreken?) In mijn verhaal vanuit het ik-perspectief wordt de hoofdpersoon zo belogen, dat het door de leugens van de ander een spannend verhaal wordt. De lezer gaat hierin mee en zal denken dat wat de 'ik' hoort de waarheid is. Helaas heeft de 'ik' er geen idee van dat ze zo wordt bedrogen en daar zal ze richting de ontknoping achterkomen (waardoor veel spannende dingen in het verhaal niet echt blijken te zijn... maarja, dat weet de lezer op dat moment ook niet ;) ).

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Manyang 28 juli 2008 - 0:49
Wat Ceridwen zei. Of zoals ik het zou zeggen, je kunt dan alleen liegen vanuit de persoon met de liegneurose. Alles wat je in show doet moet kloppen.

Geen afbeelding

Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
wammes 29 juli 2008 - 2:16
wat misschien ook leuk is, is om de lezer in twijfel te laten zitten en daarmee een soort van open einde te creeeren. Wat is nu waar en wat is nu een leugen? Natuurlijk moet het verhaal wel op alle fronten geloofwaardig blijven. Ik denk dat het knap lastig is om het zo te doen. Maar boeiend lijkt het me wel!

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leo 29 juli 2008 - 14:12
Je kunt de lezer zover brengen dat hij zelf 'ervaren' heeft dat het personage een notoire leugenaar is, door eerst een gebeurtenis te beschrijven, en vervolgens het personage over die gebeurtenis te laten liegen. Als je dit een paar keer gedaan hebt, kan de lezer het spel aangaan met dat personage. Bij elke keer dat het personage wat zegt, denkt de lezer: Zou het weer een leugen zijn of niet? En daarmee heb je zijn onverdeelde aandacht. Wat me vooral lastig lijkt is jouw losse opmerking dat hij soms zelfs zonder reden liegt. Ik zou daar altijd iets achter zoeken. Als een lezer dat gaat doen, denkt hij over de verkeerde dingen na, en ben je hem kwijt.