Aanhalingstekens of gedachtestreepjes?

Hallo, De puntjes moeten op de i, en dat doe ik zelf, er is geen redacteur, dus bekijk ik elke onderdeeltje van mijn werk. En ik stuit op het volgende: De ik-figuur is alleen in huis met twee katten. Ze praat tegen de katten en een van de twee praat terug, maar dat verstaat ze niet, de lezer leest het wel. Daardoor ontstaat er een schijndialoog. Eigenlijk kijk je dan mee met de kat en met de ik-figuur. Het gaat verwarren als beide figuren over –ik- spreken, dus moet er te zien zijn wie spreekt. Hoe geef je dat nu duidelijk weer? De directe rede van de HP natuurlijk tussen (dubbele)aanhalingstekens. Geef ik de kat nu enkele aanhalingstekens of gedachtestreepjes. Of toch allebei aanhalingstekens geven? Als ik het verhaal omzet naar de derde persoon enkelvoud ben ik de spanning en de clou kwijt. Voorbeeld: ‘Mens, je hoeft mij niet voor te lezen, ik ben de kater, ik weet alles. Noteer jij die aanwijzingen nu maar. In die columns zit de geschiedenis van de buurt en de misdaad. Dat socioverhaal schrijf je maar een andere keer, nu heb je de eer de grootste detective aller tijden voor je te hebben. Zet die hersenen open, dan kan ik met je meedenken. Een beetje medewerking mag een geniale kater toch wel verwachten, ook al is het van een mens. Hier, deze moet je hebben en die.’ “Maximiliaan, laat die papieren heel. Geef hier!” ‘Oh, mijn hele naam, nu wordt ze boos.’ “Kijk nou, allemaal sneetjes, sommige woorden zijn niet meer te lezen. Staat daar nu –wapen- of –gapen- en wat was -ieten? Mooie hulp ben je, je vernielt mijn werk. De telefoon gaat. Mini, je zit er vlak naast, schuif hem eens hierheen.” ‘Dat doet ze dus niet, dan ga je om hulp vragen en is mijn kans op beroemd worden verkeken. Niet gaan roepen, nee, au mijn oren. Je weet dat dat niet helpt. Niemand hoort je en degene die je wel zou kunnen horen steekt toch geen poot uit. Weet je nog die oude vrouw aan de overkant? Zij lag in de tuin, die mafkees ernaast was zijn heg aan het afstoffen, hoorde haar wel, maar ging niet kijken. Hij stond te schelden omdat ze zoveel lawaai maakte en gooide zijn brandende peuk in haar tuin. Gelukkig beschikte jij over mijn intellect en fijne neus, anders was het mens nog ontvlamd. Als je sneller van begrip was geweest had je ook de heg nog kunnen redden.’ “Snertkat, hierheen die telefoon, niet die kant op.” ‘Goed zo, kleine. Uitgerinkeld. Nu weer aan het werk.’ “Te laat. Wat heb ik nu aan jullie twee? Ja, kopjes geven kun je. Ik hoor een autoportier, is er iemand in de oprit? Kon ik maar bij het raam komen.” ‘Dan kon ze je nog niet zien, of ze moet om een hoekje kunnen kijken. Weg met dat blik op wielen, we gaan verder. Hier is nog wat uitzoekwerk, lees je eigen voorspelling.’ “Krab nu niet alles stuk, grote zwarte. Wat heb je daar?” Of zo: “Het ging zelfs nog sneller, na vier jaar was de parochie leeggelopen. Het gebouw is nu heel toepasselijk een uitvaartcentrum.” -En wie werkt daar als drager en schoot de meeste dieren dood? Zelfs als ik je de dader op een briefje geef, zie je de clou niet.- Zie ik nu dingen die er niet zijn, of ben ik gewoon moe? Het lijkt wel alsof in alle columns aanwijzingen voor een detective zitten. Als ik deze nu hier en dat daaruit… het kan wel wat worden, maar of het geloofwaardig is? Ik ga even liggen, geloof ik. -Eindelijk inzicht! Hoezo, niet geloofwaardig? Het gebeurt onder je neus. Wat is er echter dan dat? Nee, niet gaan slapen nu, doe ik ook niet en ik ben een dagslaper. Je mag wel even spelen dan. Ik breng je je lievelingsspeeltje, kun je even je gooiarm oefenen. Je zou er een touwtje aan kunnen binden, dan kon je het zelf terughalen.- Ik schreef het al, katten zijn uitzuigers. Zelfs als je gewond op de grond zit eisen ze alle aandacht op. Ineens legt Zijne Heiligheid Maximiliaan een propje zilverpapier, zijn lievelingsspeeltje, op mijn schoot. Van mij wordt verwacht dat ik het geval gooi, meneer de kater probeert het dan te vangen, maar moet er meestal achteraan hobbelen om het te pakken en terug te brengen voor de volgende gooi. “Vooruit dan maar, even spelen.”