Wie mij een jaar geleden had gezegd dat ik schrijver was geworden, had ik in zijn gezicht uitgelachen. Schrijven was immers nooit mijn ding en mijn zware dyslectie hielp ook al niet al te erg.

Voor mijn eigen plezier schreef ik hele korte stukjes op Facebook, soms slechts 3 regels lang. Deze stukjes gingen over mijn humor en ik vond ze dan ook briljant leuk, zo leuk, dat niemand in mijn vriendengroep mijn humor leuk vond. Maar ja, ik wilde toch lachen.

Na een paar maanden merkte ik dat ik blijkbaar niet de enige was met een verknipt gevoel van humor en langzaam aan kwamen er volgers, elke dag ééntje erbij. Leuk dacht ik. Echter leuk werd serieus toen, tot mijn grootste verbazing, de eerste uitgevers aan de deur klopte of ze mijn verhaaltjes mochten publiceren.

Uit eindelijk kon ik kiezen tussen verschillende uitgevers die interesse hadden en ben ik er met eentje in zee gegaan. Die uitgever heeft er een professionele redacteur en designteam op gezet, plus een marketing en sales team er aan toegevoegd. Vanaf eind mei ligt mijn eerste doek in de winkels en  vorige week is de voorverkoop gestart waarin in de eerste week 100 exemplaren verkocht zijn.

Voor mij is het nog steeds een grote grap, maar wel een grap die ik doodserieus ben gaan nemen.