Hoi, Ik zal me ook even voorstellen. Ik ben Pink, 38, moeder en kinderpsycholoog. Ik lees graag, romans/literatuur, maar voel me bepaald geen kenner van de literatuur, of literair onderlegd in welke vorm dan ook. Daarnaast houd ik erg van kinderliteratuur in de breedste zin: prentenboeken, jeugdromans, gedichten voor kinderen. Ik vind het prachtig, om boodschappen zo mooi en 'simpel' over te brengen. Ik kan er heel erg van genieten als iets mooi is en van alle manieren waarop je een gevoel over kan brengen. Ik koop soms ook boeken voor mijn kinderen, maar stiekem voor mezelf. Het is jammer dat de prentenboekfase al weer ver achter ons ligt..... Ook houd ik erg van liedteksten, en is zingen voor mij ook een manier om een gevoel te ervaren of over te brengen. Verder hobby's, naast een vol leven met werk en drie kinderen: yoga, hardlopen (=beetje joggen), massage, zingen en lezen dus. Ik ben zelf eigenlijk sinds vorige week begonnen met schrijven (naast dagboeken en werkgerelateerd schrijven). Ik begrijp dat ik daardoor iedere ervaring mis, en nooit zomaar iets geweldig literairs kan schrijven. Met name in gebruik van de taal schiet ik te kort. Maar ik heb al heel lang het gevoel dat de dingen die ik mee maak, om me heen zie, ervaar, niet altijd over kan brengen, kan duiden, kan vangen, en dan lukt dat ineens wel in een 'gedicht-achtige' vorm in mn hoofd. Maar nooit de tijd genomen het op te schrijven. Het bleef in mn hoofd. Nu, tijdens een lange griep, en veel op bed, eindelijk maar eens gedaan. Enthousiast geworden was ik benieuwd naar reacties van mensen. Ik zocht op internet, maar voelde me op veel fora niet thuis: of het waren wat meer rijmgedichten over liefde en kerst, of het waren 'echte dichters'. Bij dit forum had ik het gevoel als leek wel 'te durven' en toch ook constructieve reacties te krijgen. Nou, ik ben heel benieuwd of ik door blijf schrijven, nu mn griep bijna over is. En of ik er in blijf geloven.