José is de naam! Vroeger ben ik ooit een keer op de wereld gezet en of het nu met of zonder reden is, mijn ouders zijn hier schuldig aan. José noemden ze mij en die naam heb ik vandaag de dag nog. Domweg omdat ik hem niet kan, maar ook niet wil veranderen. Ik ben José! Aangenaam. Toen ik kleiner was, was ik een ontzettend verlegen meisje. Ik was te groot voor mijn leeftijd en dat werd bij mij op school niet gewaardeerd, dus ik hield mijn mond maar. Dan hadden ze tenminste ook geen last van mij, dacht ik. Gelukkig heb ik een geweldige tweelingzus die in hetzelfde schuitje zat als ik, waardoor ik nooit alleen was. Geweldig toch? Ik vond het op dat moment alleen minder leuk om een helft van een tweeling te zijn. Altijd werd geroepen: ‘daar is een van de tweeling’ of ik werd Ingrid genoemd in plaats van José. Ja, we leken op elkaar, als twee druppels water. Ik heb daar nooit misbruik van gemaakt, domweg omdat ik dat niet durfde en ik zag er de lol niet van af. Misschien is dat de reden dat ik op de middelbare school flink omklapte. Ik wilde niet meer hetzelfde zijn als dat stomme zusje van mij. Kleding werd zwart, mijn gewicht werd verdubbeld door het metaal aan mijn broeken en mijn haar werd rood, rood/zwart en op laatst helemaal zwart. Mensen keken raar op als ik vertelde dat ik het tweelingzusje was van…. en dat deed me goed en daar was ik trots op. Mijn verlegenheid verdween volkomen. Ik had het idee dat ik één persoon was en niet de helft van één tweeling en dat was pas fijn! Jammer genoeg kreeg ik woorden als gothic, emo, punky, zwarte, heks en spook naar me toe geslingerd, maar daar kwam ik wel overheen. Ik was een persoon met een eigen wil, wauw! Ik ben ik. Ik ben José. Een meid met een eigen wil, één persoon, een individu. Ik ben leerling, postbode, dochter, nichtje, kleindochter, vriendin en feestbeest tegelijk. Ik houd van het leven, van mijn dierbaren, van lezen, schrijven, muziek luisteren, uitgaan, eten, discussiëren en post bezorgen tegelijk. Ik ben mezelf. José is de naam!