Hilde Cornelis

Ik geef niet graag een voorstelling teveel. Toen ik ongeveer een half jaar geleden bij SOL kwam, kon ik me niet voorstellen dat ik me zou voorstellen. Onvoorstelbaar zeg maar. Wat zou ik vertellen en wat niet? Wat is relevant en wat niet? Als ik iets zou schrijven, zou ik een beeld ophangen van mezelf. Jammer, ik had liever dat jullie zelf dat beeld over mij zouden vormen in wat ik schrijf en stelde mijn voorstelling uit. Ondertussen hebben jullie me al kunnen lezen in topics die mijn aandacht trokken en leerden jullie me misschien al een beetje kennen. Anderzijds geef ik niet graag een voorstelling te weinig. Dus, voor ik mijn pen in de proefleesinkt doop, plamuur ik even de gaten bij. Ik schreef nog nooit en tegelijkertijd schrijf ik al altijd. Op school kreeg ik nooit goeie punten voor opstellen, eigenlijk altijd slechte. Ik zat me alleen maar af te vragen: “Waar heeft die leerkracht het in hemelsnaam over?” Mijn speurtocht naar het antwoord haalde me steeds verder weg van mijn gevoel. Ik ontwikkelde geen schrijfplannen maar wel een grote liefde voor taal en taalgevoeligheid. Ik ging lezen, poëzie en liedjesteksten, later ook literatuur, ik studeerde talen bij. Schrijven deed ik ook, niet om uit te geven –dat kwam vaneigens niet meer bij me op-, maar omdat iets geschreven moest worden, dwingend. Ik sloeg een andere weg in en werd architect. Tot zowat twee jaar geleden iemand me zei: ”Jij zou moeten schrijven”. Ik gaf hem gefronste wenkbrauwen en de ongelovigenblik: Schrijven?!, Ik?! Maar het woord was uitgesproken, het schrijversvuur aangestoken. “ En doe het op jouw manier”. Het licht ging aan. Ik ben eerst gedichten beginnen schrijven. “Ik moet op cursus” dacht ik, “Ik moet dit schrijversambacht leren”. Maar opdrachten lukken me niet. Ondanks mijn ongebreidelde fantasie kan ik niks verzinnen, echt niks. Wat ik niet geleefd heb, kan ik niet schrijven. In mijn bevinding overstijgt de realiteit ook steeds de fantasie, is ze altijd net iets rauwer. Dus ben ik maar begonnen met mijn biografie te schrijven. Dat gaat als een tierelier, daar was en ben ik zelf bij. En ik leer nu terwijl ik schrijf en lees, ik zoek naar oplossingen wanneer een probleem zich stelt. Dit is misschien achterstevoren, maar als ik me eerst verdiep in taalkundige wetenswaardigheden, dan gaat het licht weer uit, en dat is absoluut geen optie. Ik geloof dat de energie waarmee ik de dingen schrijf dezelfde energie is waarmee ze worden gelezen. Of dat klopt, zal blijken. tot schrijfs, Hilde