Ik zal mezelf even voorstellen. Ik ben Fant, en ik word in het echt wel eens Alfred genoemd. Gisteren heb ik hier een account aangemaakt na wat rondgelezen te hebben. Ook heb ik een half jaartje terug een proefabbonement gehad op het tijdschrift waar deze site voor zover ik weet toe behoort. Even de snelle feitjes op een rij: 18 jaartjes oud, hobby's voornamelijk videogames, auto's, muziek en film. Maar logischerwijs, anders was ik hier ten slotte niet, schrijf ik ook graag een stukje. Dat is eigenlijk al sinds ik dat in groep 3 ongeveer voor het eerst deed. Vorig jaar vond ik de schriften uit die tijd nog terug, compleet volgeschreven met de meest uiteenlopende verhalen, die altijd een olifant als hoofdpersoon bevatten. Vandaar ook meteen de nickname, die eigenlijk altijd is blijven hangen, terwijl de olifantenobsessie al lang geleden is overgewaaid. Het was allemaal van bar slechte kwaliteit, maar ik genoot ervan. Nu, vele jaren later, is de kwaliteit van mijn schrijfsels erop vooruit gegaan tot op redelijk tot goed niveau(als ik anderen moet geloven in ieder geval), maar de hoeveelheid is dramatisch gedaald. Ik heb een weblog en schrijf zo nu en dan een recensie voor een redelijk grote videogamesite, maar vooral het schrijven van fictie is er sinds de basisschool eigenlijk al niet echt meer van gekomen. Tot gisteren, toen ik besloot het gewoon weer eens te proberen. Ik zocht naar wat tips, kwam hier terecht en downloadde een handig programmaatje genaamd Ywriter, waar ik uit de losse pols twee hoofdstukken in schreef die eigenlijk al maanden in mijn hoofd hingen. Autobiografisch zou ik het niet noemen, gezien dat ook eigenlijk niet echt kan op achtienjarige leeftijd. Erg boeiend zou het in elk geval niet worden. Wel ben ik zelf gewoon eigenlijk de hoofdpersoon, maar dat is bij veel boeken het geval volgens mij. Het is trouwens geen fantasy of iets dergelijks, laat me dat even voorop stellen. Zie veel jongeren die allemaal druk bezig zijn met fantasy, maar het trekt mij totaal niet. Het vreemde is dat ik erg graag schrijf, maar dat ik eigenlijk zelden een boek lees. Vroeger als kind verslond ik tien boeken per week, ook boeken die niet voor mijn leeftijd waren bedoeld, maar nu moet ik mijn best doen een boek uit te lezen. Het lukt wel, maar alleen als er geen afleiding aanwezig is, dus in een tussenuur op school, in bed 's avonds of (als ik niet rij natuurlijk) in de auto. Overdag even goed gaan zitten en een boek in één ruk uitlezen zoals ik dat vroeger deed kan ik gewoon niet meer opbrengen. Achja, genoeg geluld, weet niet eens waarom iemand dit zou willen lezen. Kan mijn hele levensverhaal hier neerzetten, maar dat is eigenlijk niet zo'n vrolijke bedoening. Ik zal me proberen in de community te mengen en gezellig mee te discussiëren, en zo nodig om hulp vragen natuurlijk. edit: achja, leuke bijkomstigheid misschien, vader bibliothecaris, moeder ex-bibliothecaris. :) Verklaart waar de liefde voor het geschreven woord vandaan komt.