Dank jullie wel voor dit hartelijk welkom! @MHW - Mijn dochter van 21 heeft psychische klachten en zit daardoor al vier jaar thuis. Het is vooralsnog onduidelijk waar de klachten vandaan komen. Ze heeft allerlei diagnoses gekregen, waaronder borderline persoonlijkhiedsstoornis, angststoornis en depressieve stoornis. Echter wij zijn ervan overtuigd dat de ware diagnose er nog niet is. Geen enkele vorm van medicatie helpt en therapie lukt ook niet echt. Wij vermoeden, ook naar aanleiding van een aantal bloedonderzoeken, dat haar problemen misschien veroorzaakt worden door een traagwerkende schildklier. @ Corstiaan - Het is nogal dubbel eigenlijk, inderdaad niet gemakkelijk om over iemand te schrijven waar je een diepe emotionele band mee hebt. Aan de andere kant is het ook iets wat voldoening geeft. Ik geef af en toe ook een lezing over dit 'onderwerp' en het maakt dat ik mij sterker in mijn schoenen voel staan in deze situatie. Bovendien weet ik juist daardoor dat er ontzettend veel behoefte is aan dit soort ervaringsverhalen. Mijn dochter weet dat ik dit ga doen en staat volledig achter mijn initiatief. Hoe lang ik erover ga doen weet ik nog niet, het kan een meerjaren-project worden, maar dat geeft niet. Uiteindelijk hoop ik dat het iets moois en nuttigs zal worden.

Dank jullie wel voor het hartelijke welkom en voor de lieve berichten over de ziekte van mijn dochter. Het is inderdaad waar dat zij degene is voor wie deze situatie het allermoeilijkste is. Ze heeft alles en iedereen verloren in de laatste paar jaar en kan zich niet voorstellen dat ze ooit weer gelukkig kan worden. Zij is gelukkig ook een sterk, mooi en getalenteerd mens en ik weet zeker dat het haar gaat lukken.

Hallo allemaal, Wat leuk, jullie reacties! Veel dank voor alle goede tips! Misschien moet ik even toelichten dat de plannen omtrent mijn ervaringsverhaal nog niet concreet zijn. Alle suggesties en met name die van het door elkaar lopende verhaal van mij en mijn dochter (wat een leuk dat jullie dat ook noemen!) heb ik al regelmatig met mijn dochter besproken. Zij wil daar ook graag aan meewerken, alleen is het waarschijnlijk net zoals met jouw dochter Janheij: de wil is er wel maar of het ook daadwerkelijk gaat lukken...ik weet het niet. Ik moet wel even zeggen dat ik jouw ervaringen vreselijk vind Janheij, voor zowel jouzelf als je dochter, wat een ellende. Wat zal je je soms machteloos voelen. Ik kan me je situatie heel erg goed voorstellen, inderdaad zijn we lotgenoten! Het ervaringsverhaal dat er komt is in ieder geval niet bedoeld om alleen mijn boosheid en frustratie van mij af te schrijven, of om iedereen te laten weten door wat voor een hel we met zijn allen gaan. Alhoewel ook daaraan veel behoefte is denk ik dat mensen in zelfde situaties juist graag lezen hoe jij eruit gekomen bent, of welke stappen je tot nu toe hebt genomen om te komen waar je nu bent. Ook is het de bedoeling om de enorme misstanden in de gezondheidszorg en dan met name in de GGZ aan de kaak te stellen. Wij hebben daarin een aardige dosis ervaring opgedaan en ik weet ook zeker dat mijn dochter daarom al zo lang rondloopt zonder de juiste diagnose en daarom ook zonder de juiste behandeling en dat ze daarom steeds zieker en depressiever is geworden. Het verhaal heeft overigen nog geen einde; we zijn er nog niet! Zoals ik al zei zijn mijn plannen omtrent de samenstelling van mijn boek nog niet concreet, maar ik dacht dat het de volgende elementen zou moeten bevatten: Mijn dochter's verhaal, mijn verhaal, onze ervaringen met de gezondheidszorg, onze aanbevelingen. Het boek zal deels verhalend en deels informatief worden. Ik heb als referentiemateriaal alles bewaard wat we de afgelopen 4 jaar hebben gecommuniceerd: emails, brieven, psychologische testuitslagen, afwijzingen etc. Als ik die alleen al in chronologische volgorde in een boek zou zetten, zou ik een mooi overzicht krijgen van hoe je als ouder het beste probeert te doen voor je kind en hoe zoiets vreselijk mis kan gaan, ten eerste omdat je iemand niet kan dwingen behandeld te worden als de persoon in kwestie daar niet klaar voor is. Maar ook en dat is een veel groter struikelblok: het gebrek aan informatie, tijd, belangstelling, geld en mankracht in de GGZ. Mijn boek zal zeer zeker een meerjarenplan worden maar het moet iets worden waar anderen iets aan gaan hebben, iets wat ik graag tot mijn beschikking had gehad in de tijd dat ik zoekende was naar herkenning, erkenning en oplossingen. Dat ben ik trouwens nog maar wel anders dan een paar jaar geleden. Liduina