Hai die hai, Op aandringen van mijn vriend heb ik vandaag de moed bij elkaar geraapt en mijzelf aan de computer vastgekluisterd. Twee jaar geleden heb ik in pure vorm van creatief schrijven mijzelf overgoten met pen en papier. Vele gedichten vloeide uit mijn pen voort. Maar ook andere ideeen werden tot in de late uurtjes uitgewerkt. Zo ontstond in enkele maanden tijd mijn eerste kinderboek: Ilussie-eiland. Ik ben hopeloos ouderwets en het kostte dan ook nog wel enkele weken en heel wat vierkante oogjes voordat het in digitale versie beschikbaar was. De ene na de andere afwijzing ontnam mijn kinderlijke plezier in dit bijzondere verhaal. Blij dat de laatste uitgeverij er nog het een en ander bij smurfde, moest ik toch wel even slikken. Het idee was leuk, de rest waardeloos (de conclusie). Ik ben bij de pakken neer gaan zitten en heb het bijltje erbij neergelegd. Dit was niks voor mij. In de tussentijd heb ik het afgelopen half jaar met mijn groep vier een schitterende prentenboek gemaakt. Uiteindelijk in eigenbeheer uitgewerkt. Deze ervaring en al die glimmende gezichtjes maakte heel wat goed. Mijn leven kwam totaal op zijn kop te staan door een aantal spannende en liefdesprikkelende gebeurtenissen. Een flinke draai aan het roer heeft ervoor gezorgd dat ik weer diep door de modder ging. Inmiddels is dit zonnetje zich weer aan het opwarmen en geniet ze van het effect van de modder (goed voor je huid! ;-)). Uiteindelijk heb ik de bijl opgepakt en de knoop doorgehakt. Deze nieuwe start kan alleen maar goede dingen met zich meebrengen. Ik hoop veel te kunnen leren. Mijzelf als persoon en als leerkracht in het basisonderwijs beter door te begrijpen en te ontwikkelen tot een echte dromerige schrijfsmurf. En als daar ooit nog iets moois uitkomt dan is dat mooi meegenomen.