Myconius is een schuilnaam en het betekent kaalkop. Dat is geen politieke kaalhoofdigheid, maar een natuurlijke. Ik schrijf non-fictie en fictie, maar houd dit uit elkaar door het pseudoniem. De non-fictie schrijf ik onder mijn echte naam en behandelt meestal historische, staatsrechterlijk of politieke onderwerpen. Deze worden heel soms gepubliceerd en het merendeel zet ik op mijn weblog. De fictie (alleen romans) eindigt op de harde schijf van mijn computer. Ik laat het aan enkele ‘kenners’ uit mijn omgeving lezen, waarna ik lekker verder ga met het volgende werk. Met kenners bedoel ik mensen die vanwege een afgeronde studie moderne letterkunde het zouden moeten kunnen beoordelen, maar die door vriendschaps- en familiebanden dit vermoedelijk niet kritisch doen. Schrijven is leuk maar publiceren is werk, dus eigenlijk vond ik het jaren lang prima zo. Totdat ik erachter kwam dat één van mijn proeflezers dacht dat ik het wel naar uitgevers zond en mij vroeg wat deze ervan vonden. Ze kwam erachter dat ik dit nog nooit met fictie gedaan heb en vond dat ik dit wel moest doen. Ik liet me natuurlijk snel ompraten en heb eergisteren voor het eerst één van de manuscripten uitgeprint en opgestuurd naar een uitgeverij. Het was nog lang zoeken naar de juiste uitgeverij (ik zocht een gemene die alles afwijst) en tijdens de zoektocht ben ik op deze website terechtgekomen. Het leuke is de variatie van de forumbezoekers; tieners die een schrijfdroom hebben, vijftigers die deze droom weer herontdekt hebben, gepubliceerde schrijvers, POD-ers met een minderwaardigheidscomplex (of soms juist narcistische trekjes) en hobbyschrijvers zoals ikzelf. Het onderdeel proeflezen vind ik het leukst. De stukjes zijn te kort om een echt oordeel te hebben, maar het is wel leuk om in zinsbouw/woordkeus te kunnen helpen. Omgekeerd, laten proeflezen, doe ik te kort om al een oordeel te hebben. Nog kort wat feiten; ik ben 39 jaar, een Fries, studeerde Talen en Culturen van Latijns Amerika en Geschiedenis. Ik heb een hekel aan poëzie vermoedelijk omdat ik te dom ben om het te begrijpen. Voor proza geldt dat de meeste van mijn favorieten dood zijn, de uitzondering is Garcia Marquez, wat overigens niet betekent dat wat ik schrijf op zijn werk lijkt.