Zo startte het schrijfavontuur van Ellen Kusters

Na bijna twintig jaar in het onderwijs te hebben gewerkt, kwam in 2017 een (helaas) minder happy end aan het sprookje. Ik keerde het onderwijs definitief de rug toe en sloeg een nieuw, nog onbekend pad in. In deze blog wil ik mijn reis met je delen.

---

Therapeutisch schrijven

Om de ervaringen die ik na twintig jaar werken als juf had opgedaan te verwerken, besloot ik deze op papier te zetten. Ik zocht een oud kladblok en begon te schrijven alsof mijn leven ervan afhing. Het luchtte enorm op en het resultaat na anderhalf jaar was een autobiografie. Sommige dingen die ik voelde, kon ik moeilijk hardop uitspreken, vandaar dat ik ze aan het papier toevertrouwde. Het kladblok was destijds mijn grootste vriend. Hij luisterde geduldig, had geen oordelen en gaf geen ongevraagde adviezen. Heerlijk! Het was bijzonder therapeutisch om alles van me af te schrijven.

Een vlammetje ging opnieuw branden

Als je jarenlang op de automatische piloot hebt gefungeerd, en dus geen vlammetje meer voelt in je binnenste, kan het een complete verrassing zijn als je het opnieuw voelt branden. De noodzaak om te schrijven, de bubbel waar je in zit en waarin je alles en iedereen om je heen vergeet. Het gevoel van opwinding en de zin om de volgende dag verder te gaan met je verhaal. Dat was ik een heel lange tijd kwijt geweest.

Vrijheid

Het allerfijnste gevoel dat ik van het schrijven kreeg, was het ervaren van vrijheid. Niemand die me vertelde wat ik wanneer moest doen. Ik mocht zelf mijn tijd indelen, verzinnen waarover ik wilde schrijven en zo lang of kort als ik zin had. De ultieme vrijheid. Waarschijnlijk was dit een reactie op het gevoel dat ik jarenlang vastzat in een keurslijf en geen kant meer op kon.

Bewijsdrang

Behalve het ervaren van vrijheid kwam er nog een ander gevoel boven; bewijsdrang. Als ik ergens aan begin, ga ik er volledig voor en wil ik aan de hele wereld bewijzen dat ik het kan. Ik herinner me de reactie van mensen als ze hoorden dat ik een boek aan het schrijven was nog goed: “O, en is daar iets mee te verdienen?” of “Hoe doe je dat dan?” Misschien bedoelden ze het niet verkeerd, maar ik had de neiging mezelf te verdedigen en dus te bewijzen.

Groots dromen

Al van jongs af aan wilde ik beroemd zijn. Waarmee dat maakte me niet uit. Nu ik mezelf opnieuw aan het “uitvinden” was, kwam dat verlangen weer sterk naar boven. Dit keer wist ik precies waarmee ik de wereld wilde veroveren: met het schrijven van bestsellers die verfilmd zouden worden. Mijn boeken zouden overal verkrijgbaar zijn en ik zou de wereld overvliegen om mensen over mijn verhalen te vertellen. Ik zag het al helemaal voor me. Geen idee of andere schrijvers ditzelfde verlangen hebben, overigens. Groots dromen deed ik als klein meisje al en nu nog steeds.

Verwachtingen bijstellen

Na een opleiding van ruim tweeënhalf jaar, heel veel schrijfwedstrijden (en enkele publicaties) verder, is het me (tot op heden) niet gelukt om die internationale besteller te schrijven. Al die jaren (vanaf eind 2015 tot nu) heb ik keihard geknokt om deze droom te verwezenlijken. Uiteindelijk heb ik besloten mijn verwachting bij te stellen. En nee, ik zie dit niet als opgeven of als falen, maar als een prachtig groeiproces.

Tevreden zijn met wat er is

De teller staat inmiddels op: een boek uitgegeven bij een POD, een boek uitgegeven in eigen beheer, een e-book gelanceerd (en twee andere op komst) bij een superleuke uitgever, meerdere publicaties in diverse verhalenbundels, een wekelijkse briefwisseling met een collega schrijfster, een verhaal dat gebruikt wordt als uitgangspunt voor het vak NLT op een heleboel VWO scholen, een project met andere schrijvers waarvan de opbrengst naar het Autismefonds gaat en een heleboel leuke contacten met collega schrijvers.
Dit rijtje successen maakt me oprecht dankbaar en trots. Zo’n zes jaar geleden wist ik niet eens dat ik kon (en wilde) schrijven en binnen een aantal jaar heb ik al veel moois bereikt. Ik besef dat ik tevreden mag zijn met dat wat er nu al is. Uiteraard werk ik vrolijk door om nog veel meer moois te bereiken.

Goed genoeg

De belangrijkste les die ik echter heb geleerd is te accepteren dat ik als mens goed genoeg ben, of ik nu wel of niet doorbreek als (internationale) bestsellerauteur. Dat ik mijn eigenwaarde niet uit mijn successen hoef te halen en mag genieten van de reis. En dat is me heel wat waard!

Over de auteur

Ellen Kusters (1976) werkte bijna 20 jaar in het onderwijs, stopte na een burn-out met  haar werk als juf en gooide het roer volledig om. Ze volgde een (bijna) 3 jaar durende opleiding aan de Schrijversacademie, lanceerde begin dit jaar haar eerste e-book bij HIP Publishing (en in november verschijnt het tweede) schreef enkele verhalen  die in bundels gepubliceerd werden, gaf met een collega schrijfster een boek uit en schreef een autobiografie die dit jaar opnieuw zal verschijnen bij Droomvallei Uitgeverij.

Ook blogt ze wekelijks op haar website www.ellensschrijfavonturen.nl en neemt wekelijks een podcastaflevering op over alles wat met burn-out en persoonlijke ontwikkeling te maken heeft (Life's better after your burn-out).