Wat je kent is niet per se wat je raakt

Schrijven lijkt op dromen. Je gaat zonder verwachtingen naar bed en terwijl je met gesloten ogen je lichaam oplaadt, is je brein volop bezig de prachtigste verhalen in elkaar te weven om de dag te verwerken. Zodra je wakker wordt is dat dan ook meteen te merken aan je bui, en hoe hard je ook probeert iemand uit te leggen wat je gedroomd hebt en wat er zo geweldig aan was, je lijkt er nooit de woorden voor te vinden.

Zo gaat het ook met schrijven. Als je al het geluk hebt inspiratie te vinden na uren, dagen of weken naar een leeg Word-document gestaard te hebben, is het nog maar de vraag of je het daadwerkelijk vast weet te leggen. Ik heb talloze verhalen verzonnen over mensen die dingen verliezen en hervinden, die wereldreizen afleggen en in een klein hutje toch het gelukkigst lijken te zijn, over mensen die niet waarderen wat ze hebben tot ze het kwijt zijn. En het is allemaal nooit op papier terechtgekomen (of op het internet, als we de technologische ontwikkelingen van de 21ste eeuw eventjes in het achterhoofd houden).

De reden hiervoor is simpelweg dat we teveel hooi op onze vorken nemen. Als klein kind word je altijd verteld dat je alles kunt bereiken wat je wilt zolang je maar durft te dromen en bereid bent er hard voor te werken, maar niemand heeft je ooit uitgelegd wat je moet doen als het allemaal te overweldigend wordt. Dus kopen de meesten van ons rond de tienerjaren een dagboek dat we vullen met alle dingen die te veel zijn om te verwerken, of juist de dingen die moeilijk met anderen te delen zijn. Je leert zo  goed je gedachten op een rijtje te zetten. En omdat ‘schrijf over wat je kent’ de tip is waarmee je als schrijver doodgegooid wordt, ben je dus goed op weg.

‘Schrijf over wat je kent’. Dat is ook precies wat ik gedaan heb, maar de oppervlakte beschrijven op een manier die het voor mij interessanter maakt, zorgt er niet voor dat anderen je willen lezen. Ambitieus – en vooral heel nerveus – besloot ik dus een cursus Creative Writing te doen, waarin ik verwachtte eindelijk omgetoverd te worden tot die geniale schrijfster. Na een week ‘schrijven wat ik ken’, was mijn hoofd helaas helemaal leeg. Waarom zouden mensen immers geïnteresseerd zijn in mijn leven? En waarom is wat ik ken zo veel waardevoller dan wat een ander kent? Dat is het niet, en ik ben ook niet oud genoeg om hele affaires en echtscheidingen achter de rug te hebben. Toen realiseerde ik me iets: wat ik ken is niet per se wat mij raakt.
    
Het mooiste van schrijven is juist het feit dat je het heft in eigen handen kunt nemen en de mensen kunt creëren die je zou willen kennen, de vrienden kunt maken die je in het echte leven mist en de geliefde kunt schetsen waar je altijd al naar verlangd hebt. De rest van de cursus kwamen er dus verhalen naar boven die stuk voor stuk van elkaar verschilden en helemaal geen betrekking hadden op mijn eigen leven. En het was heerlijk. Ik was in staat in 800 woorden hele levens vast te leggen van mensen die ik nooit gekend heb, maar die ik wel lijk te herkennen in de ogen van de studenten die ik dagelijks om mij heen zie. Ik maakte een persoon, één uit miljarden, die precies dat leven heeft dat ik uit heb weten te schrijven.

Edivania Lopes Duarte is een 21-jarige studente Literatuur en cultuurkritiek aan de Universiteit van Utrecht. Ze heeft altijd al een passie voor schrijven gehad en heeft dan ook een flinke collectie onafgemaakte korte verhalen liggen die ze weigert te voltooien tot het perfecte einde bedacht kan worden. Ze schrijft vooral over de gevoelens die bepaalde gebeurtenissen en omgevingen oproepen en probeert hiermee het alledaagse in een ander daglicht te plaatsen en de lezer zo altijd met een glimlach de dag te laten eindigen. Lees meer van haar op haar blog of op Loose Pages.