Smakelijk

Vul in:
… staat tot koken als lezen staat tot eten.

Deze vakantie werkte ik een groot deel van mijn NTL (Nog Te Lezen)-stapel weg. Romans, thrillers, chicklits. Dan Brown fascineerde, Rowling ontroerde, Sophie Kinsella liet me lachen. Maar net zo vaak werd ik teleurgesteld en las ik het boek zuchtend uit.

Bij de zinnen die ik las stelde ik me de schrijver voor. Hoe vaak zou dit herschreven zijn? Waarom staat dit hier? Wat heeft hij ermee bedoeld? En dan, ik als lezer: waarom erger ik me? Waarom vind ik: ‘dit gaat wel'? Hoe lang duurt dit hoofdstuk eigenlijk nog?

Die arme schrijver, die al zijn tijd en energie in zijn meesterstuk heeft gestopt, en de lezer die het een 'gaat wel'-boek vindt. Ik zie een gelijkenis.

Elke avond kook ik voor drie kinderen. Bij de zelfgemaakte lasagne (bereidingstijd vijftig minuten inclusief verbrande vingers en aangekoekte ovenschaal) krijg ik steevast dichtgeknepen neuzen en 'lust ik niet’. Onaangeroerd staat de schaal op tafel totdat ik hem zelf maar helemaal leeg eet (buikpijn).

Bij pasta met kaas en broccoli (bereidingstijd vijftien minuten) zijn de pannen leeg voordat ik zelf aangeschoven ben. Mijn lege maag wordt gecompenseerd door knuffels en kussen van dikbuikige kinderen.

Ik ben een snelle schrijver – woorden buitelen op het papier in een tempo dat ik zelf soms amper kan bijbenen. Daarna begint het echte werk: herschrijven, schrappen, herlezen en dat keer dertig. Ik schat mijn tijdsinvestering in mijn boek Dieptepunt op ca. vijfhonderd uur. Een goede rekenaar zegt dan: dat zijn dertien werkweken, dus vier boeken per jaar. Maar zo simpel ligt het niet. De netto bereidingstijd is iets anders dan de werkelijke doorlooptijd. Een boek moet gisten (wekenlang in de la), sudderen (langs tegenlezers) en dan moet de tafel nog gedekt worden (wachten op de uitgever). De tijd tussen de eerste letter op papier en het definitieve manuscript van Dieptepunt bedroeg twee jaar.

En toch was ik er – ondanks mijn eigen ervaring - in getrapt. Ik had een planning gemaakt voor #boek2: binnen een jaar zou het in de winkel liggen. Tenslotte, ik was nu schrijver en dus kon het tempo wel wat omhoog. Daarbij zou ik het manuscript minder lang in de la houden en stonden mijn tegenlezers en uitgever in de startblokken. Appeltje eitje. Ik beloofde mijn familie, vrienden en iedereen die er naar vroeg een zinderende boekpresentatie, en ging aan de slag. Dat is nu twee jaar geleden. Over diepe dalen en baaldagen gesproken. Een boek is niet in een deadline te vangen. Ik denk niet meer in tijd, alleen nog in kwaliteit. Ik ploeter en schrijf en het komt goed, dat weet ik zeker, het duurt gewoon nog even.

Onevenredig gemeen in waardering is het produceren versus het consumeren. En hemeltergend is het idee dat iemand ooit – na al mijn zwoegen - #boek2 beoordeelt als een ‘gaat wel’-lasagne.

Maria Rijk debuteerde in 2012 met de literaire thriller Dieptepunt. Over het schrijven van #boek2 blogt ze.