Schrijven als bezwering?

Het antwoord op de vraag: Waarom schrijf ik? is in mijn geval niet voor de hand liggend. Als aspirant schrijver ervoer ik de eerste stap als een blik in de spiegel. Letterlijk alles in het leven draait om de eerste stap. Mijn bedenksel plonsde in een creatieve flow.

Wat mij betreft blokkeren in deze fase termen als uitgever en boekenzaak de spontaniteit. Iets afleveren wat mensen mooi vinden? Tuurlijk, die hunkering is er, maar aan het baren gaat een belangwekkende periode vooraf. De oplevering zal ongetwijfeld gruwelijk spannend zijn, maar voorlopig is het manuscript nog een zwerm wespen. In deze fase willen broeierige personages nog van alles. En het eigenaardige is, dat rondvormige puzzelstukjes hier nog in hoekige uitsparingen passen. Het raamwerk is nog week. En wat is nou eigenlijk belangrijker, structuur of de eigenheid van puzzelstukjes, de puls die het manuscript wakker kust?

Ontdekkingsreis

Juli 2009: Ik was herstellende van een ernstig ongeluk. Met restverschijnselen van hersenletsel zat ik naar mijn scherm te gluren. Wellicht was er sprake van een voordeel qua onbevangenheid. Best mogelijk. Een rare levensfase was het. Ik zinspeelde met een behoefte, iets waar ik gehoor aan wenste te geven. Het begon allemaal met een idee, een half A4tje, meer was het niet. Een probleem op een kruising. Mysterie.
Dat ik mijn idee kon transformeren tot een groter geheel vind ik nog altijd bizar. Onalledaags dekt de lading misschien iets beter. Schrijf-technisch leek het nog nergens op en het woord plot kwam niet eens in mijn vocabulaire voor. Je zou kunnen zeggen dat het schrijfproces als ontdekkingsreis intuïtief aangezwengeld werd.
Ik wees mijn aandoening er fijntjes op, dat zijn kant van de boot lek was.
De eerste versie van het manuscript was waardeloos. Echt, flut. De Lettervrouw (manuscriptbeoordelaar) hielp mij een klein stukje op weg. Met de tweede versie besloot ik een redacteur in te huren. Lara Bresser, mijn reddingsboei, ze is blond én ervaren. Met de verkregen feedback zag ik kans wat meer structuur aan te brengen en de verhaallijn wat inzichtelijker te maken. Al met al een berg werk. Om te beginnen moest ik de tijdlijn in kaart brengen, die deugde van geen kant.

Laatste versie

De laatste versie begint waarachtig ergens op te lijken. Het grote knutselen met imperfecties is begonnen. Ik ben er letterlijk in gedoken. Locaties bezocht. Met een huurauto heb ik honderden kilometers afgelegd over het Siciliaanse binnenland. Prachtig, maar op de laatste dag, onderweg naar het vliegveld, belandde ik in een ontstellende verkeerschaos. Vlucht gemist, wat een ellende! De eerstvolgende ging ’s avonds pas. En wat doe je tien uur lang op een rumoerig vliegveld?
Met een beker koffie plofte ik neer op een plastic stoeltje tegenover een rij winkeltjes. Ik haalde mijn laptop tevoorschijn en bekeek wat ik die week allemaal had geschreven. De gedachtestroom kwam weer op gang. Nippend aan mijn koffie schoot mij iets geweldigs te binnen. De drukte in de hal ontging mij. Ik schreef aan een stuk door, tot ik bemerkte dat de accu dringend opgeladen moest worden. Ik verhuisde naar een klapstoeltje bij een oplaadpunt. Door de airco had ik het koud gekregen. Broodje gehaald en koffie. Trui aan. Ik ging helemaal op in het verhaal. Wat een productiviteit. De tijd vlóóg voorbij.
Op tien kilometerhoogte keek ik tevreden terug op wat ik daar beneden op de luchthaven van Catania had geschreven. Eerlijk gezegd was ik zo trots als een pauw!

Waarom schrijf ik? Het geeft mij voldoening. Op een gegeven moment begon mijn schrijfsel te fluisteren. Daarnaast heeft dit avontuur mij gebracht op plekken die ik niet kende.
Bedankt, Lara.