Reizen en schrijven: het klinkt fijn, maar of het ook rijmt…

Je kent het wel: een verhaal klopt al jaren bij je aan, soms laat je het even binnen en begin je eraan, maar er komt altijd weer iets tussen dat je ervan weerhoudt om er echt mee door te pakken. Nu zijn er twee dingen die ik heel erg fijn vind om te doen, je kunt zelf wel raden wat, en ik dacht: laat ik ze eens combineren. Zo gezegd, zo gedaan, en inmiddels zit ik al bijna vier weken in India. In totaal zal ik hier twee maanden verblijven om het manuscript van mijn eerste roman te herschrijven.

Aan het begin van dit avontuur dacht ik nog: als ik toch in zo’n prachtig land ben, dan kan ik best tussendoor gaan sightseeën. Voordat ik wegging had ik genoeg tips verzameld om een mooie route te maken en op de eerste dag vroegen mensen me al mee naar een festival. Helemaal top, maar hoe zat het nou ook alweer met dat verhaal? Precies dat, die balans waar ik op hoopte, was er niet. Daarom heb ik meteen een keuze moeten maken en ik koos uiteraard voor het schrijven.

Leve de vrijheid

Direct diende het grootste voordeel van het werken aan mijn roman in het buitenland zich aan: de vrijheid. Alles staat sinds de eerste dag in het teken van mijn verhaal. De hele dag kan ik dromerig over het strand lopen om na te denken over een dialoog, personage, hoofdstuk, of wat dan ook. En als ik wil ga ik midden in de nacht aan m’n tafeltje zitten om een stuk te typen of te plotten terwijl ik op de achtergrond de golven hoor breken. Om optimaal te kunnen presteren leef ik als een soort robot die werkt op zonne-energie. Wanneer ik maar wil voeden de vriendelijke Indiërs, de prachtige omgeving, het pure leven en het verse eten me met inspiratie om vervolgens bruikbare teksten uit te slaan.

Deze levensstijl heeft wel zijn keerzijde. Het is natuurlijk erg fijn om te weten waar de lekkere restaurantjes zitten, waar de goede cafétjes zijn en waar ik in alle rust in de huid van m’n hoofdpersoon kan kruipen. En dit weet ik pas wanneer ik langere tijd op één plek blijf. Met rondreizen lukt dat niet zo.

De eenzaamheid van schrijven

Daarnaast kost het reizen en het opnieuw settelen erg veel tijd. Zo heb ik één keer echt een flinke trip gemaakt, van Arambol naar Gokarna. Met heel mijn hebben en houden heb ik me laten vervoeren door drie bussen, een trein en een tuk-tuk. Het duurde van deur tot deur maar liefst tien uur voor pak ‘m beet tweehonderd kilometer, en daarna kostte het me zo’n anderhalve dag voordat ik weer in de schrijfmodus zat.

Het grootste voordeel, de vrijheid, brengt ook het zwaarste nadeel met zich mee: de eenzaamheid. Dat dromerige hoofd van me trekt namelijk niet zo veel mensen aan en als dat wel gebeurt moet ik nee zeggen, zelfs tegen gave uitstapjes die ik graag zou willen doen. Afijn, gelukkig kan ik dit monnikenleven wel aan omdat ik er heilig van overtuigd ben dat dit de opoffering is die ik moet maken om dit verhaal zo goed mogelijk uit te werken, en dat verdient het.

Reizen en schrijven blijven onafhankelijk van elkaar erg fijn, maar het rijmt net zozeer met elkaar als de titel van dit stuk. Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat je ervoor moet zorgen dat je rust hebt, lekker in je vel zit, met je kont in een stoel hangt en aan de gang gaat. En dat kan waar je maar wilt.

Over de auteur
Cliff de Rouw; een dertigjarige, reislustige creatieveling. Stiekem droomde hij er altijd al van om zijn verhalen te delen, daarom focust hij zich momenteel volledig op het schrijven. De afgelopen jaren is hij werkzaam geweest als Learning specialist en heeft hij lesgegeven op Oost-Timor. Mocht je meer over hem willen zien of lezen dan kun je kijken op zijn website.