Mooie dagboeken

Een paar dagen geleden heb ik mijn dagboek volgeschreven. En daarna moest ik bijna huilen om het feit dat ik geen reserve in huis had; oenig gedrag!

Waarom hou ik niet gewoon een voorraad van die dingen? Welke schrijvende geest zorgt er niet voor dat ze een extra dagboek in huis heeft? Het overkomt me nooit meer.

Ik mag nu zeggen dat ik helemaal begrijp wat drugsverslaafden meemaken. Het is niet mals als je ergens niet zonder kunt. En juist op het moment van hoge nood is het niet ter beschikking. Je hebt geen rust. Je voelt je ellendig van binnen. Je bent niet gelukkig. Natuurlijk heb ik tal van schriften, schetsboeken en meer waarop een mens kan schrijven en tekenen, maar ik ben verslaafd aan Paperblanks. Nou ja, verslaafd is misschien een te zwaar woord, maar ik ben er wel heel gehecht aan geraakt. Dagboeken en agenda’s: het moeten allemaal Paperblanks zijn, anders schrijf ik niet lekker.

Op zoek naar wat troost in mijn miserabele staat heb ik Paperblanks afbeeldingen gegoogeld. Ik vond er eentje met een mooie rode omslag. Die heb ik toen als coverfoto geplaatst op mijn Facebook-pagina. Ik hield het niet meer. Dezelfde dag besloot ik om na werktijd als de bliksem naar ‘The Bookstop’ te rijden. Een knus all-english-boekenwinkeltje in een van die straten daar achter de Hermitage Mall in Paramaribo. Ik was er nog net voor sluitingstijd. Stap ik binnen, en wat zie ik daar op het Paperblanks-rek staan? Precies het dagboek als mijn Facebook coverfoto!

Ik moest even bijkomen. Het zou toch wat zijn voor die lieve mevrouw in de winkel. Er komt een klant binnen en die begint gelijk te springen en te gillen als een rare travestiet. Spontaan begon ik te neuriën op het lied ‘Trust in the Lord, and He will never fail you…’ Een wonder was geschied.

Zo rustig en beheerst als het me lukte op dat moment zei ik: ‘Goedenavond. Ik heb een Paperblanks dagboek nodig, is dit alles wat u nog heeft?’ Haar voorraad was niet meer zo uitgebreid, maar over een paar weken zou ze een nieuwe levering binnen hebben. Na nog wat dralen wees ik het rode dagboek aan. Ze vertelde volgens mij nog wat over agenda’s en welke formaten erbij zouden zitten. Ik hoorde het allemaal maar vaagjes en stond te kijken als een hert dat verlangt naar water terwijl mijn nieuwe schat werd ingepakt. Mijn dorst was gelest. Ik kon weer rustig ademhalen.

Thuis aangekomen heb ik zingend alles gedaan wat ik nog moest doen die avond. De volgende ochtend heb ik mijn spiksplinternieuwe dagboekie meegenomen naar het werk. Ik hou het op mijn bureau. De hele tijd kijk ik ernaar.

Het is vandaag al de derde dag en ik heb er nog niks in geschreven. Ik moet eerst een paar nieuwe geurkaarsen kopen. Lavendel. Ik plan het maar vast in voor komende zondagavond. Een paar kroketjes bakken. Flesje wijn. En dan gaan we het doen.
Zaligheid.