Klemtoon

Als schrijven je beroep is, verwacht men vaak dat je prima sinterklaasgedichten schrijft. Is niet zo. Ik kan nauwelijks een brief schrijven. Of een grappige vakantietekst op een ansichtkaart. Laat staan sinterklaasgedichten.

Gelukkig omhels ik de overtuiging dat sinterklaasgedichten heel erg slecht moeten zijn. Onhandige zinnen. Voorspelbaar rijm. Veel te lang. Kinderachtig belerend. Met het gedicht moet echter nog meer aan de hand zijn, bijvoorbeeld dat het voordat je eraan begint, duidelijk is waarover je het gaat hebben, het liefst over één kwestie.

Vaak komt er in het gedicht te veel aan de orde, bijvoorbeeld én dat iemand altijd te laat komt én dikwijls met eten knoeit én op feestjes altijd zo nodig moet dansen, zéker wanneer hij een glaasje te veel gedronken heeft. Het gedicht is dan te vol waardoor degene voor wie het bedoeld is, er nauwelijks mee uit de voeten kan. Hierbij wil ik nog iets aantekenen: het gedicht moet geen meedogenloos vonnis zijn. Een vriend van me krijgt op
pakjesavond van zijn dochter altijd gedichten waarin hij ontiegelijk op zijn lazer krijgt. Hij loopt dan een paar dagen als een gebroken man rond en dat kan niet de bedoeling zijn. Verder is het nuttig rekening te houden met het declamatievermogen van de ander. Sommige mensen kunnen het niet, gedichten lezen. Is geen punt, maar maak het ze niet te moeilijk. Het is voor beide partijen hinderlijk als je een keer of tien moet ingrijpen omdat de klemtoon beroerd wordt behandeld. Ook hier geldt: een krukkig gedicht laat zich meestal beter voorlezen dan een ingenieuze tekst.

En tot slot: ook al staat er dat Sint heeft lopen denken wat hij Tobias moet schenken, graag aandacht voor de tekst. En als zo’n misbaksel rammelend wordt gedeclameerd, moet iedereen stil zijn. Niet erdoorheen praten of alvast met de cadeautjes spelen. En daarna verzuchten dat Sinterklaas het allemaal héél goed heeft gezegd. Sinterklaas heeft altijd gelijk.