Ik had nog nooit van :-) gehoord

De toon is voor een tekstschrijver een onderscheidend ingrediënt in het overtuigen van een lezer. Moeilijk ook. Al die afwegingen die je moet maken. Wie is de doelgroep, welk woord past bij welke situatie en sfeer? Verdraaid lastig.

Nog lastiger wordt het als je doelgroep uit slechts één persoon bestaat, waar je net (een dag of twee) bepaalde gevoelens voor hebt ontwikkeld. Je danst dan een wals op het dunne koord van ‘wordt het iets of wordt het niets?’ En helemaal lastig wordt het als je net – speciaal voor deze persoon – je allereerste mobiel hebt aangeschaft. Voor de communicatie.

Mijn vriendin R. en ik vierden onlangs ons zevenjarig jubileum. R. verraste mij met een etentje op het leukste binnenterras van de stad en geen kinderen om in bed te leggen. Geen Duplo om op te ruimen en geen vieze mondjes om te poetsen. Zelf had ik overigens niks ondernomen om het moment te bekronen. Laat ik daar maar eerlijk over zijn.

Echt zo’n moment om even terug te blikken. We lachten over hoe ik na onze eerste date onhandig met mijn sleutels friemelde voordat ik in de auto stapte voor de lange weg terug naar huis. En de vragen die je dan hebt. Heb ik de juiste antwoorden gegeven? Had ik zus moeten doen of zo? Lachen man, dat charmante gestuntel van de twijfelende partnerzoeker.

Twee dagen na onze eerste date kreeg ik een berichtje van R. Op mijn gloednieuwe Siemens-je-kunt-er-nagenoeg-niks-mee-mobiel. R. vroeg of ik zin had om op de volgende dag naar H. te gaan. Naar een leuk klein festival. Bandjes kijken. De opwinding! De siddering! Ja! Ze wil me nog een keer zien. Hartkloppingen. Zweetuitbarstingen. Dat kon maar een ding betekenen: onze gevoelens bewogen in dezelfde richting. Ik antwoordde het berichtje als volgt:

Tuurlijk.

Duidelijk toch? Nee dus.

Sinds kort weet ik dat twee volwassen vrouwen (te weten R. en haar vriendin S. die getuige was) zich destijds urenlang over het woord ‘Tuurlijk’ druk hebben lopen maken. Daarbij vielen kreten als: ‘Er staat verdomme niet eens een uitroepteken achter,’ en: ‘Tsss,’ en: ‘Is dat alles wat hij te zeggen heeft?’

Ik vatte die dag mijn gevoelens samen en dat moet je in sms-taal nooit doen. De toon sloeg de plank volledig mis. Voor mijn gevoel zei ik met ‘tuurlijk’ alles. Als in: ‘Wat dacht jij dan, natuurlijk wil ik zondag met jou naar H.’ Maar omdat mijn klungelende vingers er veel te lang over deden om die veel te lange zin te typen op het voor mij nog onbekende mobieltje koos ik voor ‘tuurlijk’.

Maar mijn grootste fout was niet inzien hoe het woord ‘tuurlijk’ door mijn doelgroep geïnterpreteerd kon worden. Daarbij rekening houdend met de situatie (lees: factoren zoals daar zijn de vlinders in de buik, de staat van verwarring en de gierende onzekerheid).

Voor schrijvers is het vinden van de juiste toon een fikse uitdaging. Wat ik toen (zeven jaar geleden) niet wist of niet wilde weten, is dat men daar heel handig een sms-code voor heeft uitgevonden. Twijfel je aan je toon? Voeg er dan zo’n koddig leestekending aan toe. Check je mail maar eens en denk alle smileys en andere symbooltjes weg, wat blijft er dan een hoop onbegrepen kwaaie taal achter.

Helaas had ik – terwijl ik ‘tuurlijk’ intikte – nog nooit van :-) gehoord. Laat staan van :-D.
En daarmee had ik met één woord bijna een voortijdig einde geschreven aan wat zeven jaar later zou bestaan uit een liefde, een huis met zolder, een gezinsauto en twee fabelachtige kinderen.

Marc Lochs, vader van twee. Uit Tilburg. Probeerder van van alles. Houdt van mooie zinnen. Verzamelt verhalen. Speelt een beetje gitaar. En schrijft, het liefst de hele dag. Daarom blogt hij op www.hebhetermaarover.nl.