Het impostersyndroom van de schrijver

Tja, dan noem je jezelf schrijver. Dat moment was voor mij sowieso een mijlpaal. Iedereen schrijft, maar niet iedereen is een schrijver, toch? Wanneer ben je eigenlijk een schrijver? Telt het wanneer je computer vol staat met uitgewerkte verhalen? Of als je een boek in eigen beheer hebt uitgegeven? Of ben je pas een echte schrijver als er een titel op je naam staat? Voor de een ligt de lat misschien hoger dan voor de ander. Daar is niets mis mee.

Vergelijken

Op het moment dat je jouw schrijfsels de wijde wereld in slingert en deze met anderen deelt, begint vaak het vergelijken. Ik spreek uit ervaring. Je wordt lid van allerlei schrijfgroepen en leest over hun boeken en ervaringen. Het werkt namelijk verbindend om te weten dat iedere schrijver tegen een aantal obstakels aanloopt. Behalve dat het verbindend werkt, kan het echter ook verlammend werken. Je kunt overweldigd worden door alle positieve berichten en ervaringen. De meeste mensen praten nu eenmaal liever over hun successen dan over hun ‘mislukkingen’.

Imposter

Ik kan me nog zo goed het moment voor de geest halen, dat mijn eerste e-book werd gelanceerd. Nu was het echt. Ik mocht meepraten met mijn collega-schrijvers. Nadat de eerste euforie een beetje ingedaald was, kwam de onzekerheid. Het getwijfel aan mezelf en mijn capaciteiten als schrijver. Geen idee of het normaal is, zo’n impostersyndroom. Maar dat niet de enige ben die het ervaart, moge duidelijk zijn.

Op veilig spelen

Hoe ik ermee omga? Ik speel het liefst op veilig, blijf wat op de achtergrond. Alle berichtjes die ik voorbij zie komen op mijn social media lees ik wel en dat maakt me nog meer onzeker. Zij krijgen al die leuke reacties, hebben een blogtour, een boekpresentatie, interviews met (lokale)radiostations, en ga zo maar door. Dingen die ik niet heb. Dat knaagt weleens. Waarom zij wel?

Oplossing

De oplossing is simpel. Ik moet er veel meer op uit, mijn verhalen promoten, persberichten de deur uit gooien, lokale boekhandels benaderen, de bibliotheek aanschrijven. Er zijn legio mogelijkheden om mezelf als schrijver in de schijnwerper te zetten. Toch houdt iets me tegen. En daar komt het impostersyndroom weer om de hoek kijken.

Twijfel

Kijk, het is geen hogere wiskunde om te snappen dat als mensen niet van het bestaan van je boeken op de hoogte zijn, ze niet zomaar bij jou terechtkomen. Je zult daar zelf actief mee aan de slag moeten. Met je kop op social media verschijnen. Vragen om reacties, om reviews. Mensen benaderen. Dingen die niet in mijn comfortzone liggen. Sterker nog, dingen die ik lastig vind en het liefst uit de weg ga. Misschien dat ik schrijven daarom zo fijn vind. Het kan in de privacy van mijn eigen woonkamer, ik hoef er de deur niet voor uit, hoef geen acquisitie te doen, niet te netwerken of lobbyen. En dan slaat de twijfel toe: wil ik het dan wel zo graag?

Een manier vinden die bij je past

Het is een cliché, maar ik zal een manier moeten vinden die bij me past. Een werkwijze waar ik me prettig bij voel. Dat wil niet zeggen dat ik niets hoef te doen wat ik spannend vind. Een beetje spanning hoort er nu eenmaal bij. Daar ontkom je niet aan. Alleen heb ik die manier nog niet gevonden.

Voor nu blijf ik een beetje zoekende. Hoe kan ik het voor mezelf makkelijk(er) en leuk maken? Wie de gouden tip heeft, mag hem delen.