De crime passionnel - 50 manieren om je geliefde uit de weg te ruimen

In verhalen draait het om emotie. En er is weinig wat zulke emotie oproept als de dood. Zeker als het moord betreft. En helemaal als het de moord op een geliefde betreft: de crime passionnel.

Van alle moorden die gepleegd worden, trekken deze de meeste belangstelling. Dus als je het thema van je boek ‘wraak’ wil laten zijn, is een crime passionnel daar een goede kandidaat voor.

Woede, hartepijn en wraak

Ik stel me zo voor hoe je hoofdpersonage – laten we aannemen dat het een vrouw is – getergd door haar liegende, bedriegende geliefde, hem in blinde woede vermoordt of geraffineerder, met ijskoude precisie haar plan om hem te vermoorden uitstippelt. Daar het halve of hele boek naar toe werkt. Tot aan het onafwendbare einde.

En als het moment suprême dan eindelijk is aangebroken, dat ze dan vlak boven zijn stuiptrekkende lijf hangt en hem diep in zijn brekende ogen kijkt. Met een sardonisch lachje om haar lippen. Zodat in de laatste seconden van zijn bestaan de vreselijke waarheid tot hem doordringt: dat hij sterft door haar hand en haar wraak.

Want bij een goede passionele wraakmoord moet je slachtoffer natuurlijk wèl weten door wie en waarom hij om zeep wordt geholpen.

De door haar geliefde versmade vrouw is een traditioneel thema in een crime passionnel, maar daar kun je natuurlijk wel variaties op bedenken. Stel je bijvoorbeeld voor dat het je heldin is die haar echtgenoot heeft bedrogen, en dat ze wraak neemt op haar minnaar nadat ze hem heeft afgedankt, omdat hij uit nijd naaktfoto’s van haar op internet heeft gezet, waardoor haar man achter haar stoute escapades is gekomen (en dan van haar scheidt zodat ze berooid achterblijft, enzovoort).

Moordmanieren

Natuurlijk moet de apotheose van zo’n sluw, minutieus plan een beetje originele moord zijn. Reserveer de klap met het bekende stompe voorwerp, voor de uithaal in blinde woede, in de versie van je verhaal waarin je nietsvermoedende heldin haar teerbeminde betrapt in flagrante delicto. Hitchcock deed met lugubere humor iets soortgelijks in Lamb to the slaughter, waarbij het moordwapen op passende wijze verdonkeremaand wordt.

Bij een spannend plan hoort een spannend moordwapen.

Een dolk past al wat beter bij een getergde vrouw. Gif schijnt bij met voorbedachte rade moordende vrouwen het meest gebruikte moordwapen te zijn. Maar je kunt vast wel wat exotischers en ronduit wraakbevredigenders bedenken. Zoals een ijspegel (onvindbaar moordwapen), opsluiten bij hongerige zwijnen (zoals Hannibal Lecter deed), of een gasfles (denk No Country for Old Men).

Whodunnit

In de meeste moordmysteries draait de plot om wie het gedaan heeft. Toch hoef je je de dader absoluut niet geheim te houden. Minstens zo spannend kan het zijn je lezer vanaf het begin mee te nemen op de route naar de moord. Ruth Rendell, bijvoorbeeld, gooide het thrillergenre op zijn kop door in de eerste zin van haar boek A Judgment in Stone (Het Stenen Oordeel) te vertellen wie het gedaan heeft en waarom.

Heel anders dan de puzzel van een whodunnit (die kan het niet gedaan hebben, want te snel verdacht/die zou het kunnen zijn, want verdacht aardig/enzovoort). Ook spannend, maar anders.

Met een bekende dader zit de suspense in het proces: hoe je stap voor stap bij het onvermijdelijke, gruwelijke einde komt – je weet vanaf het begin dat het gaat gebeuren en niets ter wereld kan het voorkomen.

Miriam Wesselink:

1. Is informatieanalist van beroep.
2. Is schrijver omdat ze schrijven heerlijk vindt.
3. Schrijft momenteel aan een boek.
4. Schrijft ook artikelen op haar schrijftipswebsite Singularity.nl.
5. Schrijft zo nu en dan een kort verhaal en publiceert dat dan ook op haar site.
6. Twittert over van alles en nog wat.
7. Heeft als motto: ik bid niet maar vloek wel.