A neverending journey - Het begin

Er is een verhaal dat verteld wil worden. Het zweeft boven de duinen, neemt de afslag naar zee en schuilt onder dennenbomen als het regent. Het wacht op een schrijfster die niets meer te schrijven heeft.

Hoelang het verhaal al wachtte, zullen we nooit te weten komen.

Ik reis al weken zonder bagage van woorden die geschreven willen worden langs knoestige bomen, langs velden met dorre takken, langs de kraai op een tak die mij verontwaardigd zijn rug toekeert als ik gedag zeg. Met in mijn tas slechts een handdoek, een zwempak, een flesje water en een fietspomp fiets ik in de wind die de ene keer van voren komt en de andere keer van opzij. Als ik eindelijk een boom heb gevonden waaronder ik kan rusten, floept het verhaal tevoorschijn met een brede grijns op zijn gezicht.

‘Hopla, schrijfster zonder woorden, ik heb je. Geen ontsnapping meer mogelijk. Vanaf nu zul je nooit meer reizen zonder opschrijfboekje en pen. Als je hier bent zonder het bij je te hebben, keer je om, als je te ver bent om terug te gaan, graaf je in je fietstassen op zoek naar een kassabon en als je geen stukje papier kunt vinden, zul je geen rust en vrede op je fietstocht ervaren. Vanaf nu ben ik je metgezel waar je ook gaat.’

‘Wie?’ vraagt een lezer die in de vorige zin is verdwaald. ‘Wíe wordt jouw metgezel?’
‘Het verhaal dat in de duinen op mij zat te wachten,’ antwoord ik.
‘Was het niet handiger geweest,’ gaat de lezer door, ‘als het je gewoon thuis had opgezocht, voorzichtig had aangeklopt om vervolgens nederig te vragen of het bij jou onderdak mag vinden?’

Vast. Maar zo’n verhaal is het niet. Het is eigenwijs en koppig en weet op het juiste moment en de juiste plaats de juiste schrijfster te kiezen. Een koppige eigenwijze schrijfster die voor de vorm nog even tegensputtert:

‘Hoepel op. Ik zit net zo lekker te soezen met de avondzon in de rug en een meertje vol watervogels voor me. Bovendien, verhalen die eenzaam en alleen in de duinen rondzwerven, vertrouw ik niet. Die zijn droevig en dramatisch en van droefheid en drama heb ik mijn buik vol.’

Het verhaal laat niet los. Het port net zolang in mijn zij tot ik opsta en naar mijn fiets loop.

‘Fiets naar huis, open je laptop en schrijf: Verliefd worden stond niet op haar lijstje. Al heel lang niet meer. Ze wilde nog een hoop doen in de tijd die haar nog was gegeven maar verliefd worden was daar niet bij.

Onderweg naar huis mopper ik: ‘Je kan me wat. Wat wil die dame dan gaan doen in de tijd die haar nog is gegeven? Hoe heet ze trouwens en waar woont ze? Is ze leuk of is het weer zo’n gestoorde troela die ik als schrijfster altijd op mijn bord krijg?’

‘Geduld,’ zegt het verhaal. ‘Alles op zijn tijd. Vertrouw. Ik zal je alle woorden geven die je nodig hebt.’

Marianne Eerdmans (1952)

Schrijven is mijn passie. Ik heb honderden korte en lange verhalen en een viertal boeken geschreven. Het meeste heb ik geleerd door dingen uit te proberen, oefenen met verschillende stijlen en genres. Oefenen en nog eens oefenen zijn de vingeroefeningen voor de amateurschrijver.
Ik heb cursussen gevolgd bij de Schrijversvakschool (proza); bij Het Schrijfbedrijf in Delft (schrijven op locatie): bij het Schrijfatelier in Amsterdam en bij verschillende schrijvers. Ik maak deel uit van de Schrijversgroep de Meer en Meer.
Ik ben 35 jaar maatschappelijk werker geweest. Luisteren en kijken is mijn kracht. Taal was het instrument in mijn beroep en taal is het instrument bij mijn hobby. Fotograferen is mijn tweede passie, het leert me kijken naar kleur, detail, compositie, en de eigenaardigheden van de wereld om me heen.
A neverending journey is in 2010 ontstaan tijdens een cursus bij het Schrijfatelier in Amsterdam en gepubliceerd op hun website en op de Schrijversgroep van Seniorweb (een besloten mailgroep).