#253 De nooit vergeten reis

De bosvruchten thee is gloeiend heet. Misschien heeft ze dit wel expres gedaan, om haar eigen geduld uit te testen. De waterkoker heeft zo lang geprutteld, dat ze de eerste minuten heeft gemist. Floortje klinkt net zo opgewekt als altijd, als ze vertelt dat ze twee landgenoten bezoekt die in de wildernis een trektocht maken. Lisette zou het productieteam willen emailen of ze er dit keer niet een wat somberder reisverslag van willen maken. De beelden komen snel, al tijdens Floortje’s vliegroute van Sydney naar Christchurch. Laurens bleef aan boord maar herhalen dat dit geen goed idee is. Jaren had hij het erover zo graag een keer naar het zoals hij het noemde ‘Hobbitland’ af te reizen, maar de laatste weken ontstond er ineens twijfel over dit droomidee. Floortje vertelt dat Christchurch in 2011 opgeschrikt werd door een zware aardbeving, waarvan de gevolgen nog steeds sterk zichtbaar zijn. Het was vlak na deze rampzalige gebeurtenis dat ze in de stad aankwamen, waar Laurens last leek te hebben van iets wat op een jetlag leek. Of misschien was het toch heimwee. Floortje, wandelend door het woeste landschap van het Zuidereiland, legt uit dat het echtpaar beiden hun baan hebben opgegeven en al maanden door de vrije natuur aan het trekken zijn. Ze leggen de Te Araroa Trail af van het Zuider- naar het Noordereiland, waar Laurens ook zo gefascineerd door was. Wanneer hij te veel op had schepte hij op dat hij die circa 3000 kilometer best in twee maanden af zou kunnen leggen. Lisette zei dan altijd ‘prima, maar zonder mij’. Haar voeten zouden nog niet eens de Nijmeegse vierdaagse aankunnen. Ze weet wat er komen gaat, heeft het fragment uit een soort zelfkwelling of wellicht therapie al tientallen keren herhaald. Toch twijfelt ze weer haar laptop dicht te klappen, als Floortje de berg nadert. Ze heeft veel meer behendigheid in het klimmen dan Lisette, maar Laurens deed het nog een stukje beter. Hij was na was maagtabletten en een sederend middel te nemen weer een beetje in de mindset van voor alle grote bezwaren. Hoewel hij met elke twee meter weer een meter terugzakte, zag het er heel elegant uit hoe hij zich naar boven manoevreerde. Floortje vraagt aan het stel hoe ze zich op deze helse tocht hebben voorbereid, en krijgt een zeer uitgebreid antwoord. Lisette ziet zichzelf ploeteren op de berg, met Laurens die al bijna aan de top is. Aan de top verschijnt een stipje. Laurens had weer eens niet het geduld om te wachten. Naarmate ze de top nadert, lijkt het stipje te verdwijnen. Het zal wel de hoogte zijn dat ze zulke hallucinaties heeft, dacht ze destijds. Achteraf misschien niet zo’n gekke gedachte. Aan de top waar Floortje uithijgt en een flinke slok neemt van haar Dopper, was er destijds niemand te bekennen. Lisette voelde alleen maar leegte, er kwamen niet eens vragen bij haar op. Ze moet wel in de war geweest zijn, dat ze pas na uren alarm sloeg. Alles werd er ingezet; speurhonden, helicopters, en een aardig aantal zeer vriendelijke locals die vrijwillig meezochten. Laurens liet zich, zoals gewoonlijk, niet vinden. ‘Tragic accident’, verduidelijkte een Ranger die haar erop wees dat het vaak glibberig kan zijn aan de top. Hij kent Laurens niet, die was op elke afwijkende rotsblok voorbereid. Het enige waar hij niet op was voorbereid was zijn eigen theatrale gedrag, want het kan niet anders dan dat hij gesprongen is. Destijds was het misschien een vlaag van waanzin, als gevolg van de shock, dat die overtuiging bij haar opkwam. Nu, een aantal jaar later, is het een doordachte overtuiging.