Actie is de sleutel tot een goed drama, beweert Egri keer op keer. En actie wordt bereikt door een keten van oorzaak en gevolg, van het tegengaan van statische situaties, en het voorkómen van springerige conflicten die alle kanten opgaan en uiteindelijk nergens uitkomen. Weet waar je heen wil, is zijn devies. Weet waar je personages naar streven, waar het verhaal uitkomt, en je voorkomt stilstand en onnodige springerigheid. ‘Als je weet dat je personage van de ene pool naar de andere moet reizen, dan ben je in de voordelige situatie dat je kunt zien of hij of zij al naar een stabiele situatie is gegroeid.’ Door dit te doen en te weten, rommel je niet aan, maar heb je een doel. En een doel, daar gaat het voortdurend om bij Egri. Schrijven doe je niet zonder doel, en je personages doen ook niets zonder doel. Dat is steeds het devies. Als er iets rammelt aan je verhaal en als lezers hun schouders ophalen, heb je toch niet genoeg over je premisse en je doel nagedacht. Met Egri’s boek in de hand kun je op alle mogelijke manieren nog een keer goed naar je werk kijken – en dat is iets waar je als schrijver mee uit de voeten kunt. In 1942, net zo goed als nu.