#219 Nieuw leven

Mama, lieve mama het doet zo’n pijn om je hier achter te laten. Het is tijd. Tijd voor mij om te gaan. Alles is gepakt en ik kan aansluiten in de karavaan dus veilig reizen. Veel van onze mooie spullen heb ik moeten verkopen omdat ik ze eenvoudigweg niet mee kan nemen. Ik had ze met je mee moeten begraven, de spullen waar je zoveel van hield, die je troost gaven in je moeilijke leven. Persoonlijk geef ik niet om materie, daarin ben ik anders dan jij, mama. Ik maak deze reis met een schone lei. Helemaal fris en nieuw begin ik aan een ander leven in een onbekend land. Frankrijk ken ik alleen uit wat de handelsreizigers mij erover verteld hebben, en het voelt alsof het een goede keuze is. De reis zal lang zijn en vol ontberingen, de toekomst onzeker. Een nieuw land waarvan ik de gebruiken nog niet ken, de taal niet spreek en nog geen nieuwe bestemming heb wanneer ik er eindelijk zal arriveren. In mijn hart voelt het goed deze nieuwe uitdaging. Ik voel jouw aanwezigheid sterk in mijn lichaam en geest, mama. Jij vergezelt me en zal op deze reis mijn hand vasthouden. Ik kijk nog één keer achterom naar onze oude woning waar we zoveel lief en leed gedeeld hebben en dan stap ik op mijn muilezel en sluit me aan bij de langzaam vertrekkende bontgekleurde stoet, een mengeling van gelukzoekers, proviand en huisraad. Ach mama, ik weet hoe je ernaar verlangde om met papa herenigd te worden. Je andere grote liefde. Je liet het niet merken, maar ik zag hoe moe je was. Toch zou je dit graag samen met mij hebben ondernomen, dit grote avontuur. Genietend van de variatie aan mooie landschappen die we passeren vorderen we langzaam maar gestaag. Onderweg haken mensen af die hun bestemming reeds bereikt hebben maar voor mij gaat de reis verder door bergen en dalen door weer en wind. Het kleine groepje Frankrijkreizigers trekt me mee wanneer ik aan het einde van mijn krachten ben en praat me moed in door te vertellen over het mooie land waar mijn nieuwe toekomst zich zal ontvouwen. Mama, alles komt goed met me.