‘Wat vertel jij mij nou? Ga jij zaterdag naar Spanje voor een tennisclinic?’ ‘Ja, joh. Hartstikke leuk. Heb ik vier jaar geleden ook gedaan. Ik ga met een groepje van zes man en onze clubtrainer.’ ‘Hoe lang ga je dan?’ ‘Een week. Ontzettend gezellig, kerel. Je bent bijna elke dag bezig met tennis, conditietraining, serveren, tactiek, van alles en nog wat. Een paar uurtjes per dag lekker tennissen enzo en de rest van de tijd ga je een terrasje pikken in het dorp, winkelen in leuke, smalle straatjes, of chillen op een ligstoel aan het zwembad met een sangria in je ene en een boek in je andere hand. Genoeg ontspanning. Ga met ons mee, John. Je wordt er niet ineens een geweldige tennisser door, maar het is ontzettend plezierig.’ Enthousiast reageerdt John met: ‘Tjeemienee, wat interessant. Ik wil dat wel, Mark, maar …,’ ineens vertrekt zijn gezicht in een grimas. ‘Wat is er?’ vraagt de ander geschrokken.’ ‘Er is een probleem, man,’ ‘Wat dan? Het kost niet veel, hoor.’ ‘Nee dat is het niet. Het probleem is mijn vrouw. Vindt ze vast niet goed. Hoe krijg ik zoiets voor elkaar?’ ‘Gewoon zeggen dat je gaat en doorzetten.’ ‘Ja, misschien wel.’ John denkt even na. ‘Ik doe het toch maar niet, Mark. Je zei zelf al dat je er toch niet veel van opsteekt, dus heeft het eigenlijk weinig zin. Dat is een mogelijke scheiding mij niet waard. Misschien volgend jaar.’ ‘Ja, wie weet ben je dan wèl gescheiden. Dan is het probleem opgelost, ha, ha,’ lacht Mark een beetje schamper. ‘Wie weet, maar Ik wil dat niet, Mark. Ik bedoel dus scheiden,’ reageert John zuurtjes. 'Neem d'r dan mee'. 'Ja, dàt wil ik wel.'