Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 165 Reëendcarnatie

21 oktober 2017 - 22:08
Zijn zusje gooit stukjes brood in de vijver. ‘Kijk Jacco, de eendjes hebben honger. Wat zijn ze lief he?’ Jacco staart stoïcijns naar het water. Water heeft hem altijd al gefascineerd. De stem van zijn zusje galmt ergens in de verte. Eenden zijn in zijn ogen domme beesten. Ze kwaken constant maar wat, kunnen ze niet gewoon hun bek houden? Jacco neemt zijn broodtrommel uit zijn rugzak. Enige dat hij nog over heeft is een stroopwafel. Hij bekijkt de stroopwafel en de stroop loopt over zijn vingers. ‘Gatver,’ roept hij en mietert de stroopwafel in de vijver. Een van de eenden pakt hem en terwijl hij begint te kauwen merkt hij dat de kleverige stroop lastig te verteren is. Maribel raakt in paniek. ‘Jacco, we moeten het eendje helpen!’ Jacco blijft strak toekijken. ‘Stomme eend. Kom Maribel, mamma heeft vast het avondeten klaar.’ Huilend en schoppend probeert ze haar grote broer tegen te houden terwijl hij wegloopt. Genadeloos moet zij toezien hoe de eend langzaam stikt in de stroopwafel en onderwater gaat. Hij hoort zijn moeder op de kamer van Maribel. Ze is haar aan het troosten. Alles zal goed komen. ‘Ik laat je deur op een kier staan en het licht op de gang aan.’ Moeders blik valt op Jacco. Ze kijkt hem enkele seconden sprakeloos aan en sluit zijn deur. Hij staart naar het plafond, de schroten komen hier en daar los, de oneffenheid ervan maakt hem kalm. Iets valt op zijn gezicht en hij schrikt wakker. Jacco knipt zijn nachtlampje aan en voelt opnieuw iets. Hij kijkt omhoog en ziet een grote vochtplek in plafond, ritmisch vallen druppels naar beneden. Jacco gaat op zijn bed staan en voelt er voorzichtig aan. Een immense kracht zuigt hem omhoog en zijn hele lichaam verdwijnt in het plafond. Het voelt als of hij met de snelheid van het licht opwaarts door een oneindige waterbron wordt geschoten. Uiteindelijk landt hij in een stoel waar zijn armen en benen vastgeklemd worden. De stoel valt naar achter. Voor hem staat een uit de kluitengewassen eend in tandartskleding. De eend zet een pak stroopwafels op Jacco’s schoot en haalt een arsenaal aan tandheelkundige instrumenten erbij. Jacco begint te kwaken.

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2017 - 12:43
Ah, pesterige jongetjes hebben ook nachtmerries over hun (wan)daden. Heel goed! Geweldige laatste scene!

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2017 - 15:26
Heerlijk gemeen opvoedkundig sprookje, Richard, je toont je veelzijdigheid. Dus ga ik heel jaloers maar wat zitten mierenneuken: 'Ze kwaken constant maar wat' loopt m.i. net niet lekker; Constant (voortdurend) kwaken ze maar wat (o.i.d.)? Het 'enige dat hij nog over heeft' "Huilend en schoppend probeert ze haar grote broer tegen te houden terwijl hij wegloopt'. Dit is m.i. fysiek niet mogelijk; terwijl hij haar meetrekt? Of maakt ze schoppende bewegingen terwijl hij van haar wegloopt? Uit de kluiten[ ]gewassen (2 woorden). Als Jacco met stoel en al naar achter valt, hoe blijven die stroopwafels dan in zijn schoot liggen?

Lid sinds

8 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2017 - 15:36
Richard, heel mooi de broer die 's nachts boontje komt om zijn loontje ervaart. Laatste scène maakt me aan het lachen! Mooi de tandartsenangst tezamen met de verdronken eend gecombineerd in een droom. De titel wordt er nog leuker van. Heel knap gedaan en heel graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2017 - 16:57
Ik heb medelijden met Jacco. Hij bedoelde er toch niets mee? Het is inderdaad een stomme eend om te happen in alles wat voorbij komt. En dan die moeder, die zijn jankende zusje voortrekt. Triest hoor.

Siv

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2017 - 18:01
De geest van de eend neemt wraak in zijn droom? Wat een nachtmerrie. Ik hoop dat hij de volgende er op let waar hij zijn stroopwafels neer smijt. Dat hij aan het eind begint te kwaken is wel grappig. Graag gelezen.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2017 - 20:57
Hoi Richard, de moraal is duidelijk. Doet me een beetje denken aan die reclame met het jongetje dat een olifant zijn laatste (plakkerige en toffe-achtige!) snoepje voorhoudt en dat vervolgens zelf opeet. Met plezier gelezen!

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 oktober 2017 - 22:20
Zo zie je maar, die stoere Jacco heeft in zijn onderbewustzijn de nodige wroeging en angst. Een mooi verhaal met een goede levensles, Richard. :nod:

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
25 oktober 2017 - 9:32
Bedankt voor je inzending! Zeer originele titel, die veel inhoudt en de volledige inhoud beslaat, terwijl de uitleg ervan tot het eind uitblijft. Goede spanningsopbouw. Knap hoe je het stomme kwaken terug laat komen in de laatste zin. Mooie details, zoals: … de schroten komen hier en daar los, de oneffenheid ervan maakt hem kalm. De druppels aan het plafond zien we als metafoor voor de tranen van Maribel. Klein puntje: zet de eend in de vijver niet in het hij-perspectief maar vertel beschrijvend wat er met de eend gebeurt. Dat de eend later in het verhaal een personage wordt is daar logisch, maar in het begin nog niet helemaal.

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
25 oktober 2017 - 11:17
Dank allen voor jullie reacties. Leuk om te lezen dat het verhaal goed is aangekomen en bedankt voor alle tips!

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
25 oktober 2017 - 12:20
@Richard, een verdiende plek. Ik had nog niet gereageerd op je eendengekwaak, maar was, zoals vaker bij jouw inzendingen, erg onder de indruk. Fijne dag Connie