‘Hij doet het niet.’ ’U moet het knopje indrukken, kijk hier aan de zijkant.’ ‘Dat heb ik gedaan, denk nou niet dat ik dat niet weet.’ …’Misschien heeft u te hard gedrukt, dan is hij weer uitgedrukt.’ ‘Mijn oude mobiel gaf nooit problemen. Nee, neem het nou niet uit mijn handen. Ik moet het zelf doen. O kijk, ik heb beeld, nu moet ik even wachten en dan kan ik de code intikken. Wat was die ook weer? O ja een, twee, drie…, vier, nul. Ik zeg het gewoon hardop, want jij mag het wel weten hoor.’ ‘Ik wist het al, u heeft hem al aan mij doorgegeven.’ ‘Is dat zo, nou ja dat weet ik niet meer. Wanneer dan?’ ‘Toen ik het telefoontje voor u operationeel heb gemaakt.’ ‘O… En hoe kan ik dan nu opa bellen. Zijn nummer kan ik nergens vinden en ik weet het ook niet meer uit mijn hoofd. Vroeger wist ik het allemaal wel. De angst bekruipt mij als ik hem niet kan bereiken. Dat bedoel ik nou, krijg ik filmpjes, ik moet geen filmpjes. Waar is nou het nummer van opa?’ ‘Doe nou even rustig oma. U moet ook niet op alle icoontjes tegelijk drukken. Geef uw mobieltje nu even aan mij. Ik scrol wel naar het nummer van opa. ‘Ja, maar ik moet het toch zelf kunnen. Als ik alleen ben moet ik het toch ook kunnen.’ ‘Dan doe ik het even voor en dan kunt u het ook, toch?’ ‘Denk je dat ik het kan onthouden?’ ‘Natuurlijk kan u dat, dat weet ik gewoon zeker.’ ‘Hoe weet jij dat zo zeker.’ ‘U zegt mijn leven lang al tegen mij dat angst een slechte raadgever is.’ ‘Je hebt helemaal gelijk, laat maar zien wat ik moet doen.’