Marceline, Ik vind dit teveel een gemeenplaats, met name de aantrekkingskracht als een bliksemschicht. Dat is een dodelijke elektrische lading. Probeer te schrijven hoe het echt is/voelt. Ook een constructie als:

Rood kruipt naar haar wangen

- rood als onderwerp vd zin? Ik vind het niet vloeiend lezen. Niet je beste stuk naar mijn smaak - maakt niet uit, dit is een schrijfsite ;)

Ik vind het een leuk concept maar ik heb wel een paar vragen, ligt vast aan mij.... Die man is al uitgestapt en de reddingswerkers zien haar een verdieping hoger? Ze treffen haar kennelijk alleen aan. Of is het een denkbeeldige man vanwege dat kneepje in haar billen? Een onbevlekte ontvangenis?

@Marceline, ik voel je tekst aan als een sprookje van Grimm en ik heb het boek kapot gelezen. Ik heb een paar opmerkingen. [Gelukkig kon ze een paar uurtjes verlof opnemen.] was in eerste instantie niet voor mij te plaatsen. Ik ging ervan uit dat hp bij de muts was geweest. Het stoorde bij het lezen. Later begreep ik dat het om een collega op kantoor moest gaan. [ ... het hele medische circuit en wat niet meer, ...] Wat kan 'en wat niet meer' zijn. Het hele medische circuit is al doorlopen. [‘Vierentwintig uur?’ In haar beleving waren het minuten.] Dit vind ik onwaarschijnlijk. Had je een half uur gezegd, à la. De wow-man - leuk! - stapt na één jaar weer in de lift? Het is echt een sprookje.

Hoi Marceline, Best wel ontroerend en tikkie ondeugend, typisch Marceline-verhaal, dus. Mag ik wel! :thumbsup: De cirkel is rond door het 2x instappen van de wow-man. Ben overigens benieuwd hoe zo'n tiep er dan uit ziet, maar dat is waarschijnlijk ter invulling aan de lezer.... ;-) Maar ik houd het erop dat het een Waanzinnig Ogend Wezen moet zijn, zit ik er ver naast? Of een Waanzinnig Opwindend Wezen? Dat moet haast wel, als hij 24 u. doet lijken, of waren er hier pillen in het spel? Sterk punt vind ik dat je je lezer duidelijk voorschotelt wat er in de lift aan de hand is, zonder het expliciet te maken. Show, don't tell, dus. Ben het met i-Kat eens dat het wat raadselachtig is dat de reddingswerkers haar alleen aantreffen, en dan toch dat kneepje in haar billen; zo zijn reddingswerkers toch niet? En Mili vergeet naast het hele medische circuit denkelijk het alternatieve circuit; je ziet vaak dat mensen zich daartoe wenden als de reguliere medici geen oplossing kunnen bieden. Dit vermoed ik dus ook bij de wanhopige HP, die niet voor niets tranen in haar ogen heeft. Mooi verhaal, ik geloof in jouw sprookje, Marceline!

Marceline, Ik vind dit teveel een gemeenplaats, met name de aantrekkingskracht als een bliksemschicht. Dat is een dodelijke elektrische lading. Probeer te schrijven hoe het echt is/voelt. Ook een constructie als:

Rood kruipt naar haar wangen

- rood als onderwerp vd zin? Ik vind het niet vloeiend lezen. Niet je beste stuk naar mijn smaak - maakt niet uit, dit is een schrijfsite ;)

JanP, Zeker, het is een beetje een gemeenplaats. En een waar ik geprobeerd heb een twist aan te geven. Vandaar ook de 'vrijheid' met de bliksemschicht die normaal dodelijk is, maar in deze vertelling niet. Misschien is het zelfs de bliksemschicht wel die de totale uitval veroorzaakte, maar dat geef ik niet aan in mijn verhaal. Bij nader inzien had ik dat misschien moeten doen. De vloeiendheid van [Rood kruipt naar haar wangen}, daar ga ik nog eens over nadenken. Ik wilde niet het voordehandliggende 'blos' gebruiken, vandaar deze keuze. Maar het kan altijd beter! Dank voor je reactie, ik leer daar altijd veel van. Groet, Marceline

Ik vind het een leuk concept maar ik heb wel een paar vragen, ligt vast aan mij.... Die man is al uitgestapt en de reddingswerkers zien haar een verdieping hoger? Ze treffen haar kennelijk alleen aan. Of is het een denkbeeldige man vanwege dat kneepje in haar billen? Een onbevlekte ontvangenis?

i-Kat, Ik had er inderdaad een wat mysterieus tintje bij bedacht. Een onbevlekte ontvangenis, maar dan bevlekt, is een mooie associatie. De man bestaat daarom wel voor haar, maar voor de rest blijft hij dus onzichtbaar...

@Marceline, ik voel je tekst aan als een sprookje van Grimm en ik heb het boek kapot gelezen. Ik heb een paar opmerkingen. [Gelukkig kon ze een paar uurtjes verlof opnemen.] was in eerste instantie niet voor mij te plaatsen. Ik ging ervan uit dat hp bij de muts was geweest. Het stoorde bij het lezen. Later begreep ik dat het om een collega op kantoor moest gaan. [ ... het hele medische circuit en wat niet meer, ...] Wat kan 'en wat niet meer' zijn. Het hele medische circuit is al doorlopen. [‘Vierentwintig uur?’ In haar beleving waren het minuten.] Dit vind ik onwaarschijnlijk. Had je een half uur gezegd, à la. De wow-man - leuk! - stapt na één jaar weer in de lift? Het is echt een sprookje.

Mili, Wat een prachtig compliment maak je mij met 'ik voel je tekst als een sprookje van Grimm'. Wat betreft je tips: Ik zal nog eens kijken wat ik kan doen met de verwijzing naar kantoor. Misschien gewoon aanpassen in de eerste zin. (de lift op de bovenste verdieping van kantoor, oid) Het 'en wat niet meer' is alle zin en onzin die sommigen in hun wanhoop proberen: Kruiden bij zich dragen/ eten/drinken, rituelen bij maanlicht, bedevaartstochten, gebeden. Maar ook aardsere zaken als bepaalde standjes, een uur na de seks met de benen omhoog blijven liggen. Etcetera, etcetera, En inderdaad 'enkele minuten' met een wow-man? Ik heb van de minuten gelijk uren gemaakt :D Fijn dat het las als een sprookje! Want iets onwerkelijks wilde ik overbrengen en ik begrijp dat dat gelukt is. Groet, Marceline

Hoi Marceline, Best wel ontroerend en tikkie ondeugend, typisch Marceline-verhaal, dus. Mag ik wel! :thumbsup: De cirkel is rond door het 2x instappen van de wow-man. Ben overigens benieuwd hoe zo'n tiep er dan uit ziet, maar dat is waarschijnlijk ter invulling aan de lezer.... ;-) Maar ik houd het erop dat het een Waanzinnig Ogend Wezen moet zijn, zit ik er ver naast? Of een Waanzinnig Opwindend Wezen? Dat moet haast wel, als hij 24 u. doet lijken, of waren er hier pillen in het spel? Sterk punt vind ik dat je je lezer duidelijk voorschotelt wat er in de lift aan de hand is, zonder het expliciet te maken. Show, don't tell, dus. Ben het met i-Kat eens dat het wat raadselachtig is dat de reddingswerkers haar alleen aantreffen, en dan toch dat kneepje in haar billen; zo zijn reddingswerkers toch niet? En Mili vergeet naast het hele medische circuit denkelijk het alternatieve circuit; je ziet vaak dat mensen zich daartoe wenden als de reguliere medici geen oplossing kunnen bieden. Dit vermoed ik dus ook bij de wanhopige HP, die niet voor niets tranen in haar ogen heeft. Mooi verhaal, ik geloof in jouw sprookje, Marceline!

Ton, Een typisch Marceline-verhaal en een duimpje! Wow! wat een mooi compliment maak je mij. dankjewel! De essentie van de wow-man heb je inderdaad uitstekend begrepen! En dat kneepje in de billen? Dat was van de wow-man. Die eigenlijk net wat anders stoffelijk is als wij en daarom voor de reddingswerkers niet zichtbaar. (zie ook mijn eerdere reacties). ;) Fijn dat je in dit sprookje gelooft! Groet, Marceline

Woorden als wow-man, daar houd ik niet van. En ik geloof niet in sprookjes, nooit gedaan ook, dus dat ook dat al niet. Ik vind t gegeven goed gevonden, de lift die tot stilstand kwam en de gevolgen, maar woorden als muts, bundeltje na de wow-man verstoren bij mij het lezen van een verhaal, het geeft een bepaalde toon. Desondanks lees ik je verhalen graag, Marceline. Deze keer was het niet mijn smaak.

Woorden als wow-man, daar houd ik niet van. En ik geloof niet in sprookjes, nooit gedaan ook, dus dat ook dat al niet. Ik vind t gegeven goed gevonden, de lift die tot stilstand kwam en de gevolgen, maar woorden als muts, bundeltje na de wow-man verstoren bij mij het lezen van een verhaal, het geeft een bepaalde toon.

Dankjwel voor je commentaar Madd, Jammer dat het woordgebruik dat ik bij mijn HP vond passen (muts, wow-man) jouw stoort bij het lezen van het verhaal. Bij het woord bundeltje heb je een goed punt, dat heb ik aangepast. Dank dat je mij dit liet zien, ik vind het nu ook mooier. En ik ben blij dat je het gegeven wel goed gevonden vond. Groet, Marceline

Ik schreef gelijktijdig een aanvulling op mijn reactie.

Ik schreef gelijktijdig een aanvulling op mijn reactie.

:) Fijn dat je mij nog steeds graag leest. En het kan inderdaad gebeuren dat een keer een verhaal niet je smaak is. Daarentegen was jouw verhaal deze week, helemaal mijn smaak. ;) Fijn weekend! Groet, Marceline

@marceline, aanvankelijk begreep ik de 'wow man' niet, maar na geconcentreerd lezen begrijp ik dat hij een gedaante is. Dat maakt het verhaal 'wonderlijk', hetgeen ook tot uitdrukking komt in tweede 'ontmoeting', waar hij de baby bij de naam noemt. Graag gelezen, Connie

Beste Marceline, Een mooi, kloppend en rond verhaal. De vraag die ik wel heb is of de zin [ Gelukkig kon ze een paar uurtjes verlof opnemen.] relevant is. 'als' en 'gaat er' vertragen een zin, maken een zin passief. [ Als hun ogen elkaar raken, gaat er een bliksemschicht over en weer.]. Dit is juist een spannende scène. De zinsbouw mag dit tot uitdrukking brengen. Een bliksemschicht schiet tussen hun ogen heen en weer. [Als de deuren opengegaan zijn het alleen het rood op haar wangen en de schittering in haar ogen die verklappen wat er is gebeurd.] Wil je proberen deze actief te schrijven? Een lief sprookje in een moderne tijdloze tijd. Dank je wel voor je uitwerking. Hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

@marceline, aanvankelijk begreep ik de 'wow man' niet, maar na geconcentreerd lezen begrijp ik dat hij een gedaante is. Dat maakt het verhaal 'wonderlijk', hetgeen ook tot uitdrukking komt in tweede 'ontmoeting', waar hij de baby bij de naam noemt. Graag gelezen, Connie

Dankjewel Connie, fijn dat je langskwam en het graag las. Ja, die 'wow-man', dat is er dus ook nog eens een voor mij om over na te denken. Groet, Marceline

Beste Marceline, Een mooi, kloppend en rond verhaal. De vraag die ik wel heb is of de zin [ Gelukkig kon ze een paar uurtjes verlof opnemen.] relevant is. 'als' en 'gaat er' vertragen een zin, maken een zin passief. [ Als hun ogen elkaar raken, gaat er een bliksemschicht over en weer.]. Dit is juist een spannende scène. De zinsbouw mag dit tot uitdrukking brengen. Een bliksemschicht schiet tussen hun ogen heen en weer. [Als de deuren opengegaan zijn het alleen het rood op haar wangen en de schittering in haar ogen die verklappen wat er is gebeurd.] Wil je proberen deze actief te schrijven? Een lief sprookje in een moderne tijdloze tijd. Dank je wel voor je uitwerking. Hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

Beste schrijfcoach Inanna, Dank voor de beoordeling en de goede tips. Daar ben ik blij mee. De tips zijn concreet en heel bruikbaar. Daar ga ik mee aan de slag Hartelijke groet, Marceline

Graag gedaan. schrijfcoach Inanna

Dag marceline, Ik vind het vreemd dat niemand het over de eerste zin heeft.

Tranen prikken nog steeds in haar keel als ze in de lege lift naar beneden stapt.

Ik heb nog nooit gehoord dat tranen in een keel prikken. 'Als ze in een lege lift naar beneden stapt' roept bij mij ook een raar beeld op. Ik vind dit niet zo'n sterke bijdrage van je. Waar je normaal sfeer en beelden (nogal eens erotisch :thumbsup: ) weet op te roepen, blijft het hier hangen in een afstandelijke beschrijving van het bovennatuurlijke.

ik vind wow-man een zeer geslaagd woord, maar hier voegt het toe aan de toon (zoals 'muts') van je eerste alinea, die het moeilijk maakt het geheel als sprookje te lezen - mijn mind-set wordt daardoor op 'chick-lit' gezet en dat maakt dan weer dat ik het vervolg met een frons lees. Het rood op haar wangen enz dragen bij aan mijn verwarring, omdat dat suggereert dat er weldegelijk echt iets gebeurd is. Als iets uren lijkt, lijkt het lang. De tegenstelling zou kunnen zijn 'slechts een paar uur' of 'enkele uren' (of 'enkele uurtjes' als je je aan verkleinwoorden wilt wagen, wat ik op zich best bij deze hp vind passen). Kennelijk had je eerst minuten, dat had het wel duidelijker onwerkelijker gemaakt. Als je hele tweede alinea zou zijn: ‘Gaat het met u, mevrouw? Vierentwintig uur alleen opgesloten in een lift.' ‘Vierentwintig uur?’ In haar beleving waren het minuten. ‘We hebben de grootste stroomstoring ooit gehad, werkelijk niks deed het meer en alles lag plat.’ Ze voelt een kneepje in haar billen als ze de reddingswerkers ongelovig aankijkt. dan was ik veel meer mee geweest in het wonderbaarlijke, sprookjesachtige van je verhaal. En tot slot, nu ik toch aan het zeuren ben, denk ik dat je 'met haar kostbaarste bezit' kunt schrappen.

Een wonderman die zelfs de naam van het kind kent, zonder ernaar te vragen. Leuk verhaal Marceline. Dat bliksemschichterige ben ik ook niet zo voor. Je uitleg aan Janp heb ik gelezen. Na een eerste lezing dacht ik, hè? Ik begreep de 'coup de foudre' zoals ze in het Frans zeggen. Dat de mannen haar alleen uit de lift zien komen, en dan het kontneepje, dacht ik even dat je het 'alleen' te veel had geschreven. marceline schreef: Tranen prikken nog steeds in haar keel als ze in de lege lift naar beneden stapt. Waarbij Angus: Ik heb nog nooit gehoord dat tranen in een keel prikken. Ze prikken idd niet in een keel, maar ik meen te begrijpen waar je op doelt. Een huilen uit ontgoocheling, dat gevoel van iets willen inslikken maar blijven hangen in de slokdarm, de zogezegde krop in de keel, Bezwangerd door een droom van een man - letterlijk en figuurlijk ... en op het eind krijg ik een visioen van herhaling. Leuke droom ... of fantasy! ;)

Marceline, er is al veel over dit verhaal gezegd. Ik beperk me tot de inhoud: een bijzonder verhaal dat heel goed in elkaar steekt. Het roept een magisch realistische sfeer op. Je neemt me mee in je droom. Inderdaad een ander soort verhaal dat ik van je ken. Goed dat je deze uitdaging aangaat.

Dag marceline, Ik vind het vreemd dat niemand het over de eerste zin heeft.

Tranen prikken nog steeds in haar keel als ze in de lege lift naar beneden stapt.

Ik heb nog nooit gehoord dat tranen in een keel prikken. 'Als waardoor je keel rauw wordt en zeer gaat doen. Ik ga ze in een lege lift naar beneden stapt' roept bij mij ook een raar beeld op. Ik vind dit niet zo'n sterke bijdrage van je. Waar je normaal sfeer en beelden (nogal eens erotisch :thumbsup: ) weet op te roepen, blijft het hier hangen in een afstandelijke beschrijving van het bovennatuurlijke.

Hallo Angus, Dankjewel voor je feedback. Fijn dat je et gelezen hebt en aangeeft wat je er niet goed aan vindt. Ik wilde een keer iets anders proberen dan het oproepen van sfeer en (erotische) beelden. Maar ik begrijp dat dit mij nu in dit verhaal niet zo goed afgaat. Wat betreft de prikkende tranen in de keel. Ik wilde iets kort en bondigs doen met het gegeven. dat je eigenlijk wil huilen maar dit onderdrukt, waardoor je keel rauw en pijnlijk wordt. Ik ga eens broeden op een betere formulering hier voor. Nogmaals, ik waardeer je commentaar, ik leer er veel van! Groet, Marceline

ik vind wow-man een zeer geslaagd woord, maar hier voegt het toe aan de toon (zoals 'muts') van je eerste alinea, die het moeilijk maakt het geheel als sprookje te lezen - mijn mind-set wordt daardoor op 'chick-lit' gezet en dat maakt dan weer dat ik het vervolg met een frons lees. Het rood op haar wangen enz dragen bij aan mijn verwarring, omdat dat suggereert dat er weldegelijk echt iets gebeurd is. Als iets uren lijkt, lijkt het lang. De tegenstelling zou kunnen zijn 'slechts een paar uur' of 'enkele uren' (of 'enkele uurtjes' als je je aan verkleinwoorden wilt wagen, wat ik op zich best bij deze hp vind passen). Kennelijk had je eerst minuten, dat had het wel duidelijker onwerkelijker gemaakt. Als je hele tweede alinea zou zijn: ‘Gaat het met u, mevrouw? Vierentwintig uur alleen opgesloten in een lift.' ‘Vierentwintig uur?’ In haar beleving waren het minuten. ‘We hebben de grootste stroomstoring ooit gehad, werkelijk niks deed het meer en alles lag plat.’ Ze voelt een kneepje in haar billen als ze de reddingswerkers ongelovig aankijkt. dan was ik veel meer mee geweest in het wonderbaarlijke, sprookjesachtige van je verhaal. En tot slot, nu ik toch aan het zeuren ben, denk ik dat je 'met haar kostbaarste bezit' kunt schrappen.

Hallo schrijvenmaar., Allereerst: je zeurt nooit, je geeft duidelijke feedback. Dat is fijn, want het is van de kritische feedback dat ik leer waardoor ik beter kan worden. Dus dank voor al je opmerkingen. Zoals je misschien weet doe ik daar altijd iets mee. Soms gelijk zichtbaar, soms neem ik het even mee omdat ik de oplossing niet direct hebt. Ik geloof dat nu het laatste het geval is. Groet, Marceline

Een wonderman die zelfs de naam van het kind kent, zonder ernaar te vragen. Leuk verhaal Marceline. Dat bliksemschichterige ben ik ook niet zo voor. Je uitleg aan Janp heb ik gelezen. Na een eerste lezing dacht ik, hè? Ik begreep de 'coup de foudre' zoals ze in het Frans zeggen. Dat de mannen haar alleen uit de lift zien komen, en dan het kontneepje, dacht ik even dat je het 'alleen' te veel had geschreven. marceline schreef: Tranen prikken nog steeds in haar keel als ze in de lege lift naar beneden stapt. Waarbij Angus: Ik heb nog nooit gehoord dat tranen in een keel prikken. Ze prikken idd niet in een keel, maar ik meen te begrijpen waar je op doelt. Een huilen uit ontgoocheling, dat gevoel van iets willen inslikken maar blijven hangen in de slokdarm, de zogezegde krop in de keel, Bezwangerd door een droom van een man - letterlijk en figuurlijk ... en op het eind krijg ik een visioen van herhaling. Leuke droom ... of fantasy! ;)

Hallo Marlie, Dankjewel voor je reactie! Leuk dat je constructief met mij meedenkt in je feedback. En fijn dat je de 'coup de foudre' eruit kon halen. Groet, Marceline

Marceline, er is al veel over dit verhaal gezegd. Ik beperk me tot de inhoud: een bijzonder verhaal dat heel goed in elkaar steekt. Het roept een magisch realistische sfeer op. Je neemt me mee in je droom. Inderdaad een ander soort verhaal dat ik van je ken. Goed dat je deze uitdaging aangaat.

Hallo Nel, Wat leuk dat jij je beperkt tot de inhoud. Ik probeerde inderdaad iets anders, fijn dat je mijn uitdaging waardeert. En ik vind het leuk te lezen dat het inhoudelijk goed in elkaar steekt. Dankjewel! Groet, Marceline

Op basis van al het commentaar heb ik iets andere versie gemaakt van het verhaal. Of het ook een verbetering is? Dat weet ik niet. Maar voor wie zelf wil oordelen, bij deze : Tussen hemel en aarde (herziene versie) Zware wolken geven de lucht een zure geelrode gloed. De witte kantoortoren steekt er fel tegen af. Op de bovenste etage stapt Maria in de lege lift naar beneden. Ingeslikte tranen maken haar keel dik als ze denkt aan het mededelingenrondje in het teamoverleg. Lotte, amper een jaar een relatie en dan nu triomfantelijk roepen: wij zijn zwanger. Terwijl zijzelf na het doorlopen van het hele medische circuit en wat niet meer, nog steeds een lege buik heeft. Een verdieping lager stapt een wow-man in. Een bliksemschicht schiet tussen hun ogen heen en weer. Het enige licht dat overblijft, is de gloed rond zijn hoofd. Ze voelt zijn adem op haar wang, zijn handen langs haar lijf. Ze vergeet wie en wat ze is en sluit haar ogen. De lift komt krakend tot stilstand. Het licht gaat weer aan en de lift komt in beweging. De deuren gaan open en alleen het rood op haar wangen en de schittering in haar ogen verklappen wat er is gebeurd. ‘Gaat het met u, mevrouw? Vierentwintig uur opgesloten in een lift.’ ‘Vierentwintig uur?’ In haar beleving was het veel korter. ‘We hebben de grootste stroomstoring ooit gehad, werkelijk niks deed het meer en alles lag plat.’ ‘Wat?’ ‘Ja mevrouw. Ze snappen nog steeds niet hoe het kan. Vlak voor de uitval was er noodweer met heftige bliksem, maar of en hoe die iets geraakt heeft. Het is nog steeds een raadsel.’ Ze voelt een kneepje in haar billen als ze de reddingswerkers ongelovig aankijkt. Een jaar later stapt ze op de bovenste etage van de witte kantoortoren in de lege lift naar beneden. Ze geniet nog na van de bewonderende blikken en de ooh’s en aah’s van haar collega’s. Een verdieping lager stapt de wow-man weer in. Zijn ogen lichten op als hij haar ziet. Een rode kleur kruipt naar haar wangen en ze slaat haar ogen neer. Dan kijkt hij in de draagzak op haar buik. Zijn mondhoeken krullen omhoog. ‘Hee Joshua,’ zegt hij, ‘daar ben je dan!’ Stralend kijkt hij op. Ze kijkt hem aan. Een bliksemschicht gaat over en weer. Het enige licht dat overblijft, is de gloed rond zijn hoofd en het hoofdje van de baby.

Marceline, ... ik snap het bij je allereerste alinea al niet. Het is een stomme muts die zwanger is en maar een platte buik blijft houden, ondanks het gehele doorlopen circuit. Toch geloof ik wel in sprookjes. Wow-man vind ik leuk gevonden.

Ik vind het een enorme verbetering! Een magisch verhaal. Knap hoe je het hebt gedaan. Voor mij nog lastig, dat herschrijven...maar oefening baart kunst.

Goed gedaan, Marceline, die herschrijf. Je begrijpt dat ik deze niet had gelezen voor ik met # 27 begon. Je hebt een smeuïge fantasie.

Hallo Riny en i-Kat, Dank voor jullie leuke reacties op deze aanpassing! Deze nieuwe versie is dus daadwerkelijk een verbetering. Enig minpuntje is dat het royaal de 300 woorden limiet overschrijdt ;) Groet, Marceline