Ergens in het dorp hoort hij tromgeroffel, trompetgeschal, mensen zingen. Zijn adem is rustig evenals zijn stappen, rechtdoor wil hij lopen, omhoog en niet meer omkijken. Het komt dichterbij, hij wil niet wachten op een stem die hem laat twijfelen. Niemand weet dat hij dit wil, alleen zijn grote liefde heeft hij gedag gezegd toen de maan vol was en zijn wens waanzinnig groot was om alleen te zijn. Zij laat hem gaan, geeft hem zijn toekomst daar te leven in het moment. Hij laat zijn onwillekeurige gedachten los om de stilte ruimte te geven, zijn woordenstroom stopt en zijn gewenste eenzaamheid bedekt hem als een tweede huid terwijl hij zijn herinneringen een plek geeft. Hij plukt een bloem en denkt aan Matisse ” There are always flowers for those who want to see them”. Hij kijkt in de verte naar de top van de berg en langzaam wordt zijn wereld een andere. *Il y a des fleurs partout pour qui veut bien les voir (pour ceux qui veulent les voir) *Er zijn altijd bloemen voor degenen die ze willen zien.