Aan de vlekken te zien is de muizenval al eerder gebruikt. Ik herken Hermien die hem verkoopt meteen; zij is de kleindochter van boer Harmsen en zit op de grond voor het kleed waarop veel oude spullen liggen, waaronder de muizenval. Ik haatte boer Harmsen. Hij vertelde verhalen die mij deden huiveren en weghollen. Soms keek hij mij aan met zijn goede oog en grijnsde. Dan wist ik wat er kwam. De ene keer zei hij dat het muisje niet goed in de val had gezeten en een pootje was kwijtgeraakt. Het pootje lag nog in de val. De andere keer zei hij dat een muis zijn staartje had achtergelaten in de val. Die was er zo, 'Tsjak!', afgesneden. Een derde keer gooide hij een levende muis naar de kat. Ik gilde en rende weg, en niemand kon mij er later nog van overtuigen dat het een speelgoedmuis was geweest. Nee, echt, ik haatte hem. Totdat ik hoorde dat Bertha II ziek was en boer Harmsen een week lang naast haar in de stal sliep. En ik zweer je dat ik tranen in zijn ogen zag toen Ducky, de manke eend die hij altijd wegschopte maar nooit raakte, voor onze ogen werd doodgereden. Toen dacht ik: niets is wat het lijkt. Maar nu heb ik een muizenprobleem. Ze vreten alles op in huis, inclusief mijn mooiste tafelkleed. En ik durf ze niet te vangen. Tot mijn ontzetting hoor ik mijzelf daarom op de vrijmarkt vragen: 'Hermien, vangt je opa nog wel eens muizen?'