Als mijn hoofd een tuin was, dan leverde zij de aarde. Vruchtbare aarde. Er groeiden planten met gele bloemen, met rode bloemen, schermen met heel veel kleine witte bloemetjes. Af en toe kwam er ook onkruid op, stugge stekelige planten die niet wilden bloeien. Die liet ik staan, niemand had er wat aan. De bloemen plukte ik, en als complimenten, bemoedigingen, een glimlach, gaf ik ze haar weer terug. En ik zag dat bij haar het vertrouwen groeide. Op een dag waren er geen bloemen meer, er was geen ruimte voor ze, mijn hoofd zal vol met onkruid. Ik plukte een distel en goot die als prikkend commentaar over haar uit. Ze reageerde onbegrijpend. “Gister stimuleerde je me nog, je vond het zo’n goed idee. Ik ben niet veranderd. Wat is er?” “Vond ik het gister zo’n goed idee?” vroeg ik, en ik plukte een netel van een dag oud en maakte er brandende hoon van. En toen ging ik door, snijdende, giftige, blaartrekkende planten en struiken, sommige een week oud, een maand, andere al een jaar voortwoekerend, alles plukte ik en stortte over haar uit. Ze werd stil, te overrompeld om te huilen. Ik was ook stil, er leefde niets meer in mijn hoofd. Morgen. Morgen zouden er weer lieve kleine bloemetjes staan. Ik zou er één plukken, een gemeend excuus, en dan zou het weer goed zijn.