#52 - show, don't tell

Bij het binnenlopen zag de blonde vrouw Freda aan een tafeltje zitten, haar ruime boezem op de tafel ter ondersteuning van wat volgens haar zo’n zes kilo woog. Zij zette haar mandje op een ander tafeltje dichterbij de deur, snoof en rook de geur van zelfgemaakte kippensoep die nog in de lucht hing. De Zaanse klok sloeg 10 dunne slagen. Zij wilde net een gesprek met Freda beginnen toen een oude vrouw langzaam en steunend op een rollater binnenkwam. “Zeg luister eens”, begon de vrouw tegen haar zonder zich af te vragen of zij misschien stoorde, “ben jij nog geweest? Ik zit zonder en dat ergert mij. Je belooft dat je het gaat halen maar ik heb het nog niet”. De blonde vrouw keek naar Freda, die nog steeds haar zes kilo op de tafel had liggen. Was daar die blik in Freda’s ogen die seinde: “ik heb je gewaarschuwd”? Even haalde de blonde vrouw diep adem, telde tot vijf en herhaalde wat zij de laatste twee weken diverse malen had gezegd: “ik ben weer geweest maar het is er gewoon niet”. De oudere vrouw haalde haar wenkbrauwen op, zuchtte geirriteerd en keek nu ook naar Freda. “Luister”, sprak de blondine geduldig en met moeizaam bedwongen onrust in haar stem, “ ik heb u beloofd dat ik er voor zorg en dat doe ik ook maar als het er niet is dan is het er niet. Sommige dingen liggen buiten mijn macht en dit is er een van”. Weer zuchtte de oudere vrouw geirriteerd, haalde haar schouders op en met een nauwelijks zichtbaar gebaar deed ze haar kin omhoog, aangevend dat zij er geen woord van geloofde en schuifelde weg. Ze stond op en verschikte iets aan haar blonde haar waarbij Freda haar weer aan keek met een vage glimlach die haar anders zo harde gezicht verzachtte . Zonder een woord te zeggen pakte ze haar mandje en vertrok, Freda achter latend. De woorden van de oudere vrouw hingen in de lucht, samen met de geur van zelfgemaakte kippesoep; de stilte was luidruchtiger dan het tikken van de Zaanse klok.