Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 45 - Billy-Bob

15 maart 2015 - 0:11
Heden: Billy-Bob ligt vastgeketend op een bank. Billy-Bob krijgt een spuitje vandaag. Hij heeft een bijzonder groot publiek. Vijftien jaar eerder: Billy-Bob voelde zich niet lekker. Hij was ontslagen. Ondanks de vele sollicitaties die hij verstuurde, lukte het niet om werk te vinden. Billy-Bob had geen geld meer en kon geen eten kopen voor zijn gezin. Zijn vrouw was er al snel vandoor gegaan samen met zijn twee kinderen. Naar zijn beste vriend. Billy-Bob begon met het spelen van gewelddadige spelletjes. Met andere mensen welteverstaan. Het begon in Reno. Billy-Bob had een man neergeschoten. Gewoon om hem te zien dood gaan. Het had langer geduurd dan hij had verwacht. Een paar uur. Hij was gaan zitten en had er naar gekeken. Wat Billy-Bob niet had verwacht, was dat hij betrapt zou kunnen worden. Toen de sheriff vanuit het niets was komen opdagen, twijfelde hij geen moment. Billy-Bob schoot de sheriff ook neer. Drie schoten. Een kogel in zijn linker- en rechterknie en eentje in zijn buik. Gewoon om iets te proberen. Hij besloot om de lichamen te bewaren. Het leek Billy-Bob wel interessant om het rottingsproces van een lichaam te bestuderen. Na twee dagen stonken de lichamen als de hel. Tijd voor nieuwe lichamen. Getriggerd door het besef dat Billy-Bob voor God kon spelen, pakte hij zijn schamele bezittingen bij elkaar en vertrok. Na een drie jaar durende trip van moord en doodslag begon Billy-Bob te twijfelen aan de manier waarop hij zijn leven had ingericht. Twaalf jaar van nu: Het moest anders. Hij raakte steeds benauwder. Billy-Bob ging naar de dokter. Hij vertelde tegen de dokter dat hij zich niet zo goed voelde. Dat hij voortdurend zieke dromen had. Dromen over het vermoorden van mensen. De dokter was druk. De dokter had geen tijd voor Billy-Bob. Bovendien had hij geen ziektekostenverzekering. De dokter vertelde hem dat het de beste mensen overkwam. Het gevoel van leegheid bleek iets voor luie en ongemotiveerde mensen. Billy-Bob moest maar eens werk zoeken en zichzelf een beetje vermaken. Iets bijdragen aan de maatschappij. Billy-Bob voelde zich onbegrepen. Hij wilde de dokter iets aandoen. De dokter speelde golf in zijn vrije tijd. Bij een chique golfclub. Het soort club waar mensen als Billy-Bob niet welkom waren. Hooguit om drankjes in te schenken of het gras te maaien. Op een mooie zondagmiddag besloot Billy-Bob dat het tijd was om een bezoekje te brengen aan de golfclub van de dokter. Eenmaal in de kantine begon hij als een wildeman om zich heen te schieten. Iedereen moest kapot. Iedereen ging kapot. Behalve het camerasysteem. Billy-Bob was gesnapt.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 0:36
Ik zie het voor me als een wat haperende zwart wit film met op het einde zo'n zwart filmbeeld. :thumbsup: Goed geschreven door de korte zinnen met de informatie. Zonder iets over een sfeer te zeggen is voor mij de sfeer zeer duidelijk. knap gedaan! Een triest verhaal. Het doet me denken aan die film met Michael Douglas - Falling Down

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 0:41
Marietje, De film die je noemt ken ik niet. Ik heb geprobeerd om een 'Richardje' te doen. Een jammerlijk gefaalde poging. Een moeilijk genre. Maar misschien ga ik van dit verhaal een langer verhaal maken. Dank voor jouw reactie.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 0:47
Ik heb geprobeerd om een 'Richardje' te doen. Een jammerlijk gefaalde poging.
Ik vind het een goed geslaagde 'Johannaatje'. Het is anders 'Johannanisch'! ;) Een goed onderwerp voor een langer verhaal! Succes! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 7:26
Hey Johanna... het leest heel leuk met een mooi ritme en de naam Billy Bob is erg mooi gekozen. Het thema van Rupsje Nooitgenoeg heb je er ook heel erg mooi ingestoken door de escalatie en de steeds erger wordende agressie (of gedroomde agressie) van je HP. Heel mooi verhaal en schitterend verteld.

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 7:28
Oei. Een gewelddadig verhaaltje heb je hier geschreven. Maar goed dat die Billy-Bob gesnapt is want zijn manier van stapelen is niet erg prettig. Wel leuk dat je het een 'Richardje' noemt, maar zoals Marietje al aangaf, het is een Johannaatje waar je trots op mag zijn.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 10:28
@Ryn, Dank voor je mooie reactie op deze prachtige zondagmorgen. @Richard, Een Richardje is vakwerk. Dat blijkt maar weer. Een JohannaBee is toch anders.

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 10:26
Johanna, ik moet wel even wennen aan de Richard style. Billy Bob vind ik een goede naam in je verhaal, het bekt lekker. Verder gaat mijn voorkeur uit naar een JohannaBeetje.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 10:36
@Maddbrug, Het is allemaal een experiment. Eens iets anders proberen. Uit de comfortabele zone. Dank voor jouw reactie.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 11:12
Met spanning jouw verhaal gelezen. Ik dacht Johanna gaat die man toch niet echt slechte dingen laten doen? Maar jawel hoor. Gruwelijk zelfs. Op je gemak gaan zitten kijken hoe iemand doodgaat en dan ook nog kijken hoe hij wegrot. :eek: Je verraste me echt door je verhaal. Erg goed gedaan!

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 13:18
Johanna B, Ook ik zie het als een zwart-wit film voor me. De naam is goed gekozen en de staccato stijl werkt hier prima. Het eindigt - in het heden - denk ik met de doodstraf voor Billy-Bob. Je schrijft dat het een experiment is. Dat is het zeker. Wat mijn betreft geslaagd als Film Noir!

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 15:38
@Johanna, ik vind wel dat BB goed kan schieten. Is hij er voor gaan zitten, een in de rechter-, een in de linkerknie en een derde in zijn belly? Als je zegt: hij raakte steeds benauwder, dan mis ik iets. Kreeg hij last van acute astma of vond hij schieten niet meer leuk? 'BB voelde zich niet lekker' vind ik persoonlijk een understatement als intro om hem als massamoordenaar op een bankje te laten eindigen. (Las dat de Europese pharmaindustrie geen dodelijke injecties meer wil leveren aan de States.) Een a-typisch Hannaatje die ik met waardering heb gelezen.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 16:56
Inderdaad een zwart-wit film. Mooi geschreven, ik heb ervan genoten. ik vind dat je het in een mooie vorm hebt geschreven, zo van de ene tijd naar de andere springend. :thumbsup:.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 18:27
Een verrassend verhaal uit jouw pen! Waar heb je deze keer toch jouw inspiratie opgedaan? :ninja:

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 maart 2015 - 20:29
De combinatie van de korte zinnen met de gruwelijke inhoud, maakt dit verhaal heel bijzonder. Ik was even in verwarring door het heden, vijftien jaar eerder en twaalf jaar van nu, maar door de reactie van janpmeijers viel het kwartje. Je bedoelt 'het nu', vijftien jaar geleden.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 maart 2015 - 8:14
@Johanna, ik vind wel dat BB goed kan schieten. Is hij er voor gaan zitten, een in de rechter-, een in de linkerknie en een derde in zijn belly? Als je zegt: hij raakte steeds benauwder, dan mis ik iets. Kreeg hij last van acute astma of vond hij schieten niet meer leuk? 'BB voelde zich niet lekker' vind ik persoonlijk een understatement als intro om hem als massamoordenaar op een bankje te laten eindigen. (Las dat de Europese pharmaindustrie geen dodelijke injecties meer wil leveren aan de States.) Een a-typisch Hannaatje die ik met waardering heb gelezen.
Mili, BB bleek een natuurtalent in afschieten van mensen. Een waar talent. Dat benauwde, dan hoor je de schrijfster. Ik heb dat af en toe, dat ik het benauwd krijg, meestal door frustratie. Bijvoorbeeld frustratie over de doodstraf en het feit dat er nog steeds plekken zijn waar mensen worden geëxecuteerd. Ook door dodelijke injecties. Injecties die mensen een urenlange doodsstrijd injagen. Overigens is dat maar een van de dingen waar ik het letterlijk benauwd van krijg. Naar mijn idee begint veel gekheid met het simpele gevoel van niet zo lekker zijn. Niet gehoord worden, genegeerd worden, onderdrukt worden en ga zo maar door. Vannacht lijkt mij een mooie nacht om mijn verhaal te verklaren (sorry, Mili, dat ik jouw reactie daarvoor gebruik). Dit verhaal gaat over de zinloosheid van regels. Of in ieder geval de regels zoals nu bedacht en gehanteerd. De achterlijkheid van een plus een is twee. Misschien beter, mijn verschrikkelijke sch*thekel aan regels (waar ik me in het dagelijkse leven ook aan moet houden, tenslotte ben ik een fatsoenlijk mens). Ik heb nergens gecheckt of dit verhaal klopt. Of de feiten wel feitelijk zijn. Feitelijk is het niets. Een verhaaltje door mij geschreven op een zaterdagavond terwijl ik een soort van gesprek voerde met iemand en dacht aan 'The Folsom Prison Blues' van Johnny Cash. De HP in dit verhaal is een psycho die nooit is herkend. Knettergestoord. Dat is best lullig in de wereld zoals die nu is. De wereld van regeltjes en procedures die zijn bedacht om alles en iedereen in een hokje te drukken. Een wereld waar een paar verwarde mannen gewoon zijn ingecalculeerd. Hoe groot is het leed veroorzaakt door een enkele verwarde man? Interessante stelling nu ik erover denk. HP doet de meest verschrikkelijke dingen. Dingen die ik door het woordlimiet van vierhonderd woorden gelukkig niet hoefde te bedenken. Pas toen hij 'nette mensen' begon te vermoorden werd hij betrapt. Dat is een aanfluiting. Maar wel de dagelijkse aanfluiting waarin we leven. Waardoor dagelijks enkele of misschien duizenden of zelfs miljoenen mensen op de meest gruwelijke manieren gedupeerd raken door de geldende normen, waarden en regels. Zoiets. Of wat dan ook.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 maart 2015 - 9:00
Falling Down, ja, "we stopped serving breakfast at 11:30" ... Micheal Douglas staat volgens mij ook letterlijk naar adem te happen (het is wel meer dan 10 jaar geleden dat ik 'm zag, maar in mijn herinnering was het een tamelijk briljante film) De klank en herhaling van Billy Bob, de simpele, onderkoelde toon waarop ondenkbare gruwelijkheden verteld worden, de arts die geen tijd heeft - en BB geen verzekering! - maken dit een bijzonder en wat mij betreft zeer geslaagd verhaal in de categorie 'om te gieren, als het niet zo triest was'

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 maart 2015 - 9:02
@Angelieke, HP deed inderdaad gruwelijke dingen. Niet echt een fijn verhaal dit. Dank voor jouw reactie. @Jan P. Ik moest eerst opzoeken wat film noir is. Ik vind het geloof ik een mooi compliment. Spuitje was inderdaad de doodstraf. @Anne, Dank je.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 maart 2015 - 18:14
luguber hoor dit verhaal. Wel lekker om te lezen door de korte zinnen en de vele spaties. Ook de flasbacks zijn er goed in verwerkt. Zelf vind ik het wel eens jammer dat er zoveel moorden worden gepleegd in de wekelijkse verhalen. Je uitleg op #16 is verhaal op zich :)

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 maart 2015 - 19:14
@Johanna, ik heb jouw # 16 aandachtig gelezen. Regels zijn benauwend, ik ben het met je eens. Als ik bijvoorbeeld uit Afrika terugkwam, liep ik dwars over straat. Zoals daar. Voetgangerspaden bestaan dan niet meer. Het is maar een minivoorbeeldje. Dat een en een twee is, vind ik wel vreugdevol. Zo leer je tenminste tellen. ;) De wereld staat bol van de psychopaten, tot in de hoogste regionen. Het is angstwekkend en een feit. Er zijn docu's over. Om ze te leren herkennen.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 maart 2015 - 19:44
Dit verhaal gaat over de zinloosheid van regels. Of in ieder geval de regels zoals nu bedacht en gehanteerd. De achterlijkheid van een plus een is twee. Misschien beter, mijn verschrikkelijke sch*thekel aan regels (waar ik me in het dagelijkse leven ook aan moet houden, tenslotte ben ik een fatsoenlijk mens). De HP in dit verhaal is een psycho die nooit is herkend. Knettergestoord. Dat is best lullig in de wereld zoals die nu is. De wereld van regeltjes en procedures die zijn bedacht om alles en iedereen in een hokje te drukken. Een wereld waar een paar verwarde mannen gewoon zijn ingecalculeerd. Hoe groot is het leed veroorzaakt door een enkele verwarde man? Interessante stelling nu ik erover denk.
Inderdaad een interessante stelling: Is het een complot? Wie bedenkt deze regels of is het slechts een machtsspelletje wat er met ons wordt gespeeld, ten koste van wat slachtoffers om ons zand in de ogen te strooien? Ik begrijp je hekel aan al die onzinnige regels. Alternatieven zijn er niet dus moeten we ze wel overtreden met alle gevolgen van dien.
Zoiets. Of wat dan ook.
:D Bedankt voor je openheid! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 maart 2015 - 0:14
@Mirte, Inspiratie uit duistere oneindigheid. @Nyceway, Ik had er eigenlijk niet bij stilgestaan dat de verspringingen in de tijd onduidelijk konden zijn. Goede tip om die omschrijvingen zo zuiver mogelijk te houden. @Schrijvenmaar, Het was ook minimaal een beetje komisch bedoeld. @Nicole, Dank je. De uitleg is ook net zo lang als het verhaal zelf :). Eigenlijk ben ik de meest moralistische amateurschrijfster ooit. Gelukkig heeft niemand dat doorgaans in de gaten. @Mili, Tellen is wel raar. Wie heeft dat bepaald? Hoe de volgorde van getallen is? Mijn dochter van drie kan bijzonder goed tellen. Ik verbaas me regelmatig. Ze gaat ruim over de vijftig. Alleen kan ze vier en vijf niet uit elkaar houden. Dus vaak als ze brood eet hebben we het over het aantal stukjes brood die ze nog moet eten. Als ze dan nog vier stukjes heeft vraag ik hoeveel ze nog moet eten. Bijna standaard zegt ze dan vijf. Vervolgens zeg ik dat dat niet waar is. Dat ze feitelijk nog vier stukjes moet eten. Dan vraagt ze waarom dat is. Als ik dan vertel dat er nog maar vier stukjes liggen, zegt ze: 'Dramatisch, wie zegt dat?' Sindsdien besef ik steeds vaker dat tellen heel absurd is. Want. Wie zegt dat?

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 maart 2015 - 0:12
@Marietje, Ik geloof doorgaans niet in complottheorieachtige zaken. Wel lees ik ze graag. Maar laat ik me daar niet over gaan uitweiden. Dan moet ik weer zo een lange verhandeling gaan schrijven :). Dank voor het lezen en jouw reactie. @Lilith, Wat ik niet heb geschreven is dat Billy-Bob eigenlijk heel knap en hygiënisch is :).

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 maart 2015 - 18:36
Mijn dochter van drie kan bijzonder goed tellen. Ik verbaas me regelmatig. Ze gaat ruim over de vijftig. Alleen kan ze vier en vijf niet uit elkaar houden. Dus vaak als ze brood eet hebben we het over het aantal stukjes brood die ze nog moet eten. Als ze dan nog vier stukjes heeft vraag ik hoeveel ze nog moet eten. Bijna standaard zegt ze dan vijf. Vervolgens zeg ik dat dat niet waar is. Dat ze feitelijk nog vier stukjes moet eten. Dan vraagt ze waarom dat is. Als ik dan vertel dat er nog maar vier stukjes liggen, zegt ze: 'Dramatisch, wie zegt dat?' Sindsdien besef ik steeds vaker dat tellen heel absurd is. Want. Wie zegt dat?
Wow, ja, je hebt gelijk! Maar wie zegt dan bijvoorbeeld waarom een kast een kast is?

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 maart 2015 - 23:41
Wow, ja, je hebt gelijk! Maar wie zegt dan bijvoorbeeld waarom een kast een kast is?
Daar zeg je wat. Aangezien ik mijn doordenk en waarom levensfase nog lang niet heb afgesloten, ga ik niet over jouw vraag denken. Dan kun je me binnen een week laten opnemen :).