Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#44 - Groei

5 maart 2015 - 12:29
Het ging goed met je. Dat vertelde je. Je had besloten om non te worden. Voor altijd de rust om gewoon na te denken. De kalmte van rituelen zou over je neerdalen. En je wilde een schakelbrommer. Daar moest je hard om lachen. Ik lachte maar een beetje met je mee. Het was allang fijn dat je lachte. We zaten in een kantine. Achteloos stak je een sigaret op. Wie ging jou wat verbieden? Je lachte weer, heel bitter deze keer. Een aantal jaar eerder heb ik je zien afglijden in de duisternis. Je deed geen gordijnen meer open. Het was altijd nacht in jouw leven. Met afhangende schouders zat je in je stoel. Je keek maar een beetje. Die dag dat ik bij je kwam en dat er door het hele huis lege wijnflessen stonden, je had geprobeerd jezelf dood te drinken maar het was niet gelukt. Je vond niet dat je naar een dokter toe hoefde te gaan. Je was hooguit een klein beetje gedeprimeerd. Dat kon iedereen toch overkomen? Toen je op een dag met je hoofd door een raam ramde en vervolgens naar buiten probeerde te springen was de maat vol. Ik heb je in de auto gezet en meegenomen naar de Spoedeisende hulp. De verwondingen vielen mee. Maar je mocht blijven slapen op de Paaz want je was een crisisgeval. Je protesteerde niet. Je ging gewoon in een stoel zitten en je keek een beetje om je heen. Via de Paaz verhuisde je naar een reguliere instelling. Een gesloten afdeling. In de kantine vertelde je me dat je met een theekopje geen zelfmoord kon plegen. Je flikkerde er eentje op de grond en begon met een scherf over je polsen heen en weer te krassen. Er gebeurde inderdaad weinig. De psychiater vertelde dat iedereen gek kan worden. Gekheid bleek een gevalletje van domme pech. Het was niet bijzonder. Soms komt iemand erbovenop. Soms blijft iemand er in hangen. Jij bleef er in hangen. Op een mooie zomerse dag ben je de deur uitgewandeld, zo de gesloten afdeling af. Niemand had het zien aankomen. Het ging relatief goed met je. Dat werd gezegd door jouw begeleiding. Niemand snapte het. Je bent gesprongen. Misschien is het beter, je hebt jouw rust gevonden.

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 maart 2015 - 13:04
Bij elke groei die ik mee maak, maak ik ook een sprong... in de lucht. Een groei in de verkeerde richting is ook een groei. Sterk spul dit verhaal!

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 maart 2015 - 15:19
@Johanna, in eerste instantie dacht ik dat je met haar sprak toen zij al non was geworden. Ik was dus niet bedacht op het/haar einde. Ik geloof dat je een zeer terechte conclusie trekt. Het was beter. Een neerwaartse spiraalgroei. Kreeg wel kippenvel van je tekst omdat ik aan iemand moest denken die ik zelf kende en verkoos ergens vanaf te springen. Pfff. :thumbsup:

Lid sinds

12 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 maart 2015 - 16:12
Zo Johanna, dat is niet mis, dit verhaal. Soms is het beter zo klinkt zo cliché. Maar toch. Pijnlijk. Moeilijk. Ik voelde het aankomen in het verhaal. Treffend geschreven, Johanna, knap.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 maart 2015 - 22:01
Johanna, een heel mooi en sereen geschreven verhaal. Vooral de eerste alinea vind ik helemaal top. Je had besloten om non te worden. Voor altijd de rust om gewoon na te denken. De kalmte van rituelen zou over je neerdalen. En je wilde een schakelbrommer. Daar moest je hard om lachen. Prachtig! Als er iets groeit in heel je verhaal dan is het de dramatiek. Die zuigt de lezer naar het noodlottige einde dat je - zoals Maddbrug zegt - al van ver ziet aankomen maar dat ook voor de lezer onontkoombaar wordt. Mooi strak geschreven verhaal is ergens ook al gezegd. Ik ben het daar volkomen mee eens. Heel erg graag gelezen. Dit thema heeft trouwens diverse heel mooie verhalen opgeleverd vind ik.

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 maart 2015 - 22:25
Johanna, ik heb je verhaal nu een aantal malen gelezen ennuh... pfff. Zware kost. Laat ik beginnen te zeggen dat ik dit een van je beste bijdragen vind. Of dat iets te maken heeft, met het feit dat je jezelf iets meer tijd hebt gegund kan jij alleen beoordelen, maar dit is echt goed geschreven. De alinea die Ryn al aanhaalde, wow! Dat ik het zware kost vind komt omdat het angstvallig dichtbij een versie van mezelf waar ik nog maar heel weinig aan denk. Ik herkende veel in de apathie van de depressie en het ondanks jezelf grapjes blijven maken. Dat dit mij zo raakt zegt volgens mij twee dingen; waarschijnlijk ken je zo'n situatie van heel dichtbij, maar vooral dat je een groot schrijftalent hebt. Je laat hiermee vooral ook jouw eigen groei als schrijver zien.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 maart 2015 - 10:39
@Richard, Af en toe, om mezelf scherp te houden, zo'n verhaal als dit. Iedereen zou een trampoline moeten hebben. Hoog springen en speels blijven. Dat is het beste. O ja, en dansen. En wereldvrede. @Jan P, Dank je. @Maddbrug, Er bestaan inderdaad veel clichés. Maakt niet uit hoe gek of niet gek iemand is. @Schrijvenmaar, Pittig inderdaad.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 maart 2015 - 14:16
Mooi verhaal. Ik ben het volledig eens W. Rynlandt. Dit verhaal had zo naar een verhalen wedstrijd over waanzin gekund. Een groeiende depressie is niet het eerste waar je aan denkt bij groei. Blij dat het thema je inspireerde.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 maart 2015 - 19:17
Wow, wat een mooi verhaal, triest, maar het is grandioos goed neergezet. Kenmerkend van depressie. Wat groei al niet met een mens kan doen. Complimenten

Lid sinds

13 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
6 maart 2015 - 20:09
Ik schrok letterlijk op van dat theekopje dat ze op de grond flikkerde. Helemaal meegezogen in je tekst. Zo mooi Johanna, zo mooi...

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 maart 2015 - 21:07
Triest verhaal maar heel goed verwoord. Ik vind vooral de korte zinnen prettig lezen . Hoe gesloten is een gesloten afdeling. Aan de andere kant ala iemand echt dood wil .......

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 maart 2015 - 9:50
Johanna, ik heb je verhaal nu een aantal malen gelezen ennuh... pfff. Zware kost. Laat ik beginnen te zeggen dat ik dit een van je beste bijdragen vind. Of dat iets te maken heeft, met het feit dat je jezelf iets meer tijd hebt gegund kan jij alleen beoordelen, maar dit is echt goed geschreven. De alinea die Ryn al aanhaalde, wow! Dat ik het zware kost vind komt omdat het angstvallig dichtbij een versie van mezelf waar ik nog maar heel weinig aan denk. Ik herkende veel in de apathie van de depressie en het ondanks jezelf grapjes blijven maken. Dat dit mij zo raakt zegt volgens mij twee dingen; waarschijnlijk ken je zo'n situatie van heel dichtbij, maar vooral dat je een groot schrijftalent hebt. Je laat hiermee vooral ook jouw eigen groei als schrijver zien.
Dit verhaal is fictie. Toen ik nog heel jong was heeft een dergelijke situatie zich afgespeeld in mijn directe omgeving. Ik was toen nog (lang) niet oud genoeg om te begrijpen wat er gaande was. Veel later heb ik er regelmatig over nagedacht. Gelukkig begrijp ik nog steeds niet waarom iemand kiest voor een einde als dit. Bedankt voor jouw openhartige en complimenteuze reactie. O ja, ik heb niet heel veel extra tijd genomen :o. O ja, nog een o ja. Je deelde zelf een bijzonder inspirerend plaatje. Die ga ik straks nog een keer jatten om als illustratie te gebruiken.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 maart 2015 - 8:26
Johanna, een heel mooi en sereen geschreven verhaal. Vooral de eerste alinea vind ik helemaal top. Je had besloten om non te worden. Voor altijd de rust om gewoon na te denken. De kalmte van rituelen zou over je neerdalen. En je wilde een schakelbrommer. Daar moest je hard om lachen. Prachtig! Als er iets groeit in heel je verhaal dan is het de dramatiek. Die zuigt de lezer naar het noodlottige einde dat je - zoals Maddbrug zegt - al van ver ziet aankomen maar dat ook voor de lezer onontkoombaar wordt. Mooi strak geschreven verhaal is ergens ook al gezegd. Ik ben het daar volkomen mee eens. Heel erg graag gelezen. Dit thema heeft trouwens diverse heel mooie verhalen opgeleverd vind ik.
Wel fijn dat je juist de eerste alinea mooi vond. Ik twijfelde nog over de schakelbrommer. Maar als ik die niet had toegevoegd was het helemaal zo'n deprimerende bende geworden. En ik heb inderdaad meer mooie bijdragen gelezen deze week. En als je wellicht het thema depressie bedoelde, ja daar zijn ook veel interessante verhalen over geschreven. Dank voor jouw complimenteuze reactie.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 maart 2015 - 22:23
@Johanna, in eerste instantie dacht ik dat je met haar sprak toen zij al non was geworden. Ik was dus niet bedacht op het/haar einde. Ik geloof dat je een zeer terechte conclusie trekt. Het was beter. Een neerwaartse spiraalgroei. Kreeg wel kippenvel van je tekst omdat ik aan iemand moest denken die ik zelf kende en verkoos ergens vanaf te springen. Pfff. :thumbsup:
Ze werd geen non, hooguit geloofswaanzinnige. Het is inderdaad een een verschrikkelijk rot einde als iemand besluit ermee te stoppen. Bedankt voor jouw reactie.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 maart 2015 - 22:27
@Odile, Het was inderdaad een inspirerende opdracht. In de eerste instantie kon ik niets bedenken. Maar uiteindelijk kwam dit eruit. Bedankt voor jouw reactie. @Dana, Dank voor de complimenten. @Elyse, Bedankt voor jouw reactie. @Nicole, Als de wens groot genoeg is, is een gesloten afdeling vrij open (heb ik me laten vertellen). Dank voor jouw reactie.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
8 maart 2015 - 12:37
Johanna, ik heb weinig zinnigs bij te dragen aan de vorige reacties, dus val ik maar een beetje in herhaling. Ik had het einde in eerste instantie ook niet zien aankomen. Ik dacht ook echt dat de vrouw in kwestie al non was. De spanningsopbouw is zeer mooi en je gebruik van korte zinnen is hier ook heel toepasselijk...

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 maart 2015 - 23:25
@Liltihx, Het was niet de bedoeling van die non. Maar dat is ook niet erg. Misschien wordt het verhaal er nog wel raarder van :). Dank voor jouw reactie.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 maart 2015 - 20:48
Wow! Knap geschreven in de tweede persoon. :thumbsup: Er zit een mooi rustig ritme in. Ik voel daarin de acceptatie van de dood, door de HP. Je benoemt niet welke relatie de twee hadden. Een man/ vrouw of twee vrienden/ vriendinnen? Bijzonder dat eigenlijk alles kan. Dat maakt me wel nieuwsgierig. Ik zat ook met de tijdsplaatsing van de eerste alinea. Ik lees dat dit het laatste contact/ bezoek is geweest en dan vanaf de tweede alinea de terugblik hoe het begonnen is, dan door tot het einde. Of heb ik het verkeerd begrepen? Goede sfeer neergezet door de strakke zinnen en de jij vorm. Maar ik val in herhaling. ;) Ik hoop dat je groeit van alle complimenten! :nod:

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 maart 2015 - 20:53
@Marietje, Zoals jij het zegt klopt het. 1e alinea inleiding en de laatste het einde. Zojuist heb ik de belachelijke lengte van 178 centimeter bereikt. Dus stop met complimenteren. Bedankt voor de complimenten.

Lid sinds

9 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
9 maart 2015 - 23:18
@ Johanna B Knap en realistisch neergezet. Heb je toevallig gekeken naar het programma Anita wordt opgenomen? Daaruit komt ook heeel duidelijk naar voren dat het vaak lastig in te schatten is in welke fase psychiatrische patienten zich bevinden. Persoonlijk lees ik trouwens wel liever je (kenmerkende) vrolijke chaotische verhalen, maar goed dat is een kwestie van smaak.

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 maart 2015 - 0:05
@Virtuosuo, Nooit een programma over gekke Anita's gezien. Kijk niet heel veel televisie. Mijn chaotische ik wil er weer uit. Dus deze week gaat het vermoedelijk weer beter. Dank voor jouw reactie.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 maart 2015 - 17:04
@johanna B, Ik vind dit een zeer sterk verhaal! Ik begon me af te vragen of dit uit het leven is gegrepen, enigszins wel, zo heb ik uit de reacties begrepen. Ik vind dat je het mooi hebt omschreven, niet pathetisch, gewoon zoals hoe het is, maar wel met een bepaald ritme, een bepaald gevoel, wat het verhaal voor mij de juiste diepte en warmte gaf. En zulke verhalen vind ik mooi! Niet te zweverig, niet te poëtisch, want het leven is nu eenmaal geen poëzie, het leven is zoals het is. Als iemand op het punt staat te sterven, zullen zijn laatste worden echt niet de mooiste rijmerijen zijn hoor. Het leven is soms koud, hard en simpel. Maar goed, verhalen zijn vaak spiegels van het leven, en ik lees graag verhalen die dicht bij de realiteit liggen. Je verhaal vond ik dus erg geslaagd, omdat ik vind dat het een realistisch verhaal is, met de juiste toon, diepte en warmte. groetjes!